Chapter I การสอบคัดเลือก
ณ ผืนแผ่นดินด้านทิศตะวันออกของทวีปเมอร์ริเซีย ซึ่งเป็นที่ตั้งของประเทศเล็กๆที่ถูกขนานนามว่า ประเทศแห่งกลีบกุหลาบ ซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นของกุหลาบนานาพันธุ์ ที่เรียงรายอยู่ริมทางเดินหินอ่อนสีขาวที่ทอดตัวยาวไปถึงปราสาทขนาดใหญ่มหึมา ซึ่งปราสาทหลังนี้จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากโรงเรียนเวทย์มนต์และศาสตร์แขนงต่างๆแห่งโรเซตต้า
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
เฮ้อ...มาถึงสักทีเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าหวาน เจ้าของผมหยักโศกและนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มพูด พลางเงยหน้ามองตัวอักษรสีทองที่สลักอยู่ที่ซุ้มประตูโค้งหินอ่อนสีขาวสะอาด แล้วพึมพัมกับตัวเองเบาๆ Odoris De Rosa Numquam Defluxus งั้นหรอ?...--
กลิ่นของดอกกุหลาบจะไม่มีวันที่จะจางหายไงเด็กหนุ่มร่างเล็กเปรย ขณะที่เอามือลูบผมสีดำขลับที่กำลังยุ่งเหยิง นัยน์ตาสีม่วงอันอ่อนโยนของเขากำลังเปล่งประกายเล่นกับแสงอาทิตย์ประดุจกับอัญมณี
เฮ้ย! โผล่มาตอนไหนเนี่ย ตกใจหมดเลย คนที่มาถึงก่อนพูด
แหะๆ พอดีหายตัวมาจากประเทศนิโคอุหนะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ ฉันชื่อ ฟูจิวาระ จิเคียว ยินดีที่ได้รู้จักเด็กหนุ่มอีกคนแนะนำตัวพร้อมกับโค้งคำนับแบบชาวนิโคอุอย่างสง่างาม
เออ...อันที่จริงไม่ต้องโค้งซะขนานนั้นก็ได้นะ ฉันชื่อ โคลัส อินดิเจสทัส ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน - -
ประกาศ!! ขอให้ผู้ที่จะเข้ารับการคัดเลือกที่แซนต์ โรเซตต้า อะคาเดมี่ ทุกคนมารวมกันที่สนามใจกลางโรงเรียน ณ บัดนี้ ~ เสียงประกาศดังก้องกังวาลไปทั่วทุกอาณาบริเวณของโรเซตต้า ไปเร็ว เดี๋ยวจะไม่ทันโคลัสคว้าข้อมือของจิเคียวแล้วรีบวิ่งไปที่สนาม...
ที่สนามใจกลางของแซนต์ โรเซตต้า อะคาเดมี่ ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนทุกชนชั้นวรรณะตั้งแต่สามัญชน ไปจนถึงเชื้อสายกษัตริย์ นับหมื่นคนจากทั่วทุกสารทิศของเมอร์ริเซียกำลังคุยกันเสียงดังจอแจ
อะแฮ่ม!ชายชราในชุดนักเวทย์สีขาว ผมหยิกสีเดียวกับชุดของเขายาวลงมาเกือบจะถึงเอว ดวงตาสีฟ้าซ่อนอยู่ภายใต้แว่นตาแบบโบราณ แกล้งไอเบาๆ แต่ทุกคนในสนามกลับนิ่งเงียบและตั้งใจฟังราวกับถูกมนต์สะกด ขอต้อนรับผู้สมัครทุกคนสู่แซนต์ โรเซตต้า อะคาเดมี่ วันนี้ผมยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้คัดเลือกผู้ที่จะได้เป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้ โดยการคัดเลือกจะแบ่งออกเป็น 2 รอบ อย่าพูดพร่ำทำเพลงเลย มาเริ่มกันเลยดีกว่า ทุกคนโปรดตามผมมาทางนี้
ชายชราเดินนำกลุ่มผู้เข้าสมัครผ่านอุโมงที่ทั้งมืด ทั้งชื้น ทั้งแคบ จนกระทั่งมาหยุดที่โถงสลัวๆแห่งหนึ่งที่มีเพียงแสงริบหรี่จากคบเพลิงไม่กี่อันที่ริมผนัง ด้านในสุดมีประตูขนาดใหญ่ 2 บานสีขาวและดำ
รอบแรกจะเป็นการทดสอบภาคปฏิบัติ ซึ่งจะทดสอบความแข็งแกร่ง ความกล้าหาญ และไหวพริบสติปัญญา ของพวกเธอเขาประกาศ ผมจะขานชื่อผู้สมัครทีละคน เพื่อที่จะเดินเข้าไปในประตูบานใดบานหนึ่งที่เธอเลือก ภารกิจของพวกเธอคือค้นหาตราสัญลักษณ์ประจำโรงเรียนโรงเรียนที่อยู่ข้างในและกลับเข้ามาให้รวดเร็วที่สุด
อย่างนี้มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรอ กะอีแค่หาตราสัญลักษณ์ธรรมดาๆเด็กชายคนหนึ่งถาม ทำให้เกิดเสียงวิภาควิจารณ์อื้ออึงไปทั่วทั้งห้องโถง
เดี๋ยวพอเธอเดินเข้าไปในนั้นเธอก็จะรู้เองแหละว่าง่ายหรือยากเขาพูดอย่างลับลมคมใน เอาหละมาเริ่มที่คนแรกเลยดีกว่า โคลัส อินดิเจสทัส!!! ชายชราขานชื่อคนที่กำลังนั่งเมาท์แตกอยู่ด้านหลังห้อง ทำเอาเจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนที่จะเดินไปเผชิญหน้ากับประตูบานสีดำอย่างกล้าๆกลัวๆ...
ทันทีที่โคลัสก้าวเข้ามาหลังประตูสีดำ ความหนาวเย็นยะเยือกก็แผ่ซ่านทุกอณูของผิวหนัง ไอหมอกสีขาวจางๆของอาคมที่อยู่ในห้องนี้ปกคลุมรอบๆตัวของเขา เด็กหนุ่มค่อยๆเดินตรงไปเรื่อยๆอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งมีบางสิ่งบางอย่างกำลังพุ่งมาทางเขา...
ฉึก! ธนูลูกหนึ่งพุ่งออกมาจากทางใดทางหนึ่ง เฉียดหัวของเขาเพียงนิดเดียว
ฉึก! ฉึก! ฉึก! ... ธนูนับพันพุ่งออกมาจากกำแพงทั่วทุกทิศทุกทางราวกับห่าฝน
เฮ้ย! นี่จะทดสอบหรือจะฆ่ากันวะเนี่ย ทำไงดี ทำไงดี เอาไงเอากันวะ ย้าก !!! เขาตะโกนก่อนที่จะถอยหลัง 2-3 ก้าวแล้วกระโจนตัวเข้าไปในคมของลูกธนูเพื่อนที่จะข้ามไปยังอีกฟากหนึ่ง เสียงลูกธนูแหวกผ่านอากาศมาที่ตัวของเขาดังกึกก้องไปทั่วโสตประสาท
ฉึก! ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งเข้าไปปักเข้าที่แขนของโคลัสระหว่างที่เขากำลังจะฝ่ามันออกไป เลือดสีแดงค่อยๆไหลซึมออกมาอย่างช้าๆ
Furious Flame!!!ลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่ลูกธนูอย่างบ้าคลั่ง จนลูกธนูทั้งหมดมอดไหม้กลายเป็นจุล
เป็นอะไรมั้ย? โชคดีนะที่ฉันเดินตามหลังมาทางนี้พอดีเด็หนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีแทน ผมสีดำขลับของเขาถูกรวบขึ้นไปด้วยผ้าโผกหัวสีขาวที่มีตราของ...ราชวงศ์อิบริจแห่งซาโลม!!! นัยน์ตาดีดำสนิทของเขาจ้องมองคนที่นั่งฟุบอยู่ที่พื้นอย่างนิ่งสงบ
เด็กชายคนนั้นค่อยๆลดตัวลงแล้วดึงลูกธนูออกจากแขนโคลัสอย่างนุ่มนวล อ่ะ กดแผลไว้เลือดจะได้หยุดไหล เขาถอดผ้าที่โผกหัวออกแล้วยื่นให้โคลัสที่นั่งอึ้งกับพลังเวทย์มนต์ที่ตนเพิ่งจะเห็นกับตาเมื่อครู่ ก่อนที่จะเดินหายไปในไอหมอกอาคม
เดี๋ยว...โคลัสตะโกนเรียกเขาแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา เขาจึงหยิบผ้าโผกหัวนั้นมาพันแผล แล้วค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อเดินต่อไป
ในเวลาไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็เดินมาถึงทางแยก ซึ่งดูผิวเผินแล้วไม่มีทางรู้ได้เลยว่าทางไหนจะมีตราสัญลักษณ์แอบซ่อนอยู่ แต่ขณะที่โคลัสกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นเอง แสงสีขาวก็ค่อยๆส่องประกายมาจากทางข้างหน้า เขาจึงค่อยๆเดินตามแสงนั้นไปอย่างช้าๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนกระทั่งรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ใน โคลนดูด!!
เฮ้ย...เขาพยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อที่จะให้หลุดพ้นจากพัธนาการของโคลนโคลนดูด แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งจมลงไปมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดร่างของเขาก็ถูกดูดกลืนหายไปในความมืดมิดใต้พื้นพิภพ
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
