(ประกวด) ความรักของนางเงือก

ความรักของนางเงือก

พื้นน้ำสดใสสีเขียวครามฟ้าที่แอนดิซองนั้นสวยงามหาที่ใดเทียมได้ยากยิ่ง ยิ่งในช่วงเที่ยงตรงของวันน้ำทะเลในมหาสมุทรยิ่งใสมากขึ้นราวกับกระจกหยกที่งดงามแต่แค่ชั่วพริบตากระจกหยกนั้นกลับแตกละเอียดลงพลัน เนื่องด้วยคลื่นน้ำขนาดมหึมาภายใต้พื้นน้ำก่อตัวขึ้นสูงเสียดแผ่นฟ้าจนเหมือนมีผู้จงใจทำมันเกิดขึ้น ทั้งยังมีแสงสีขาวแปลบปลาบเป็นระยะๆใต้ผิวน้ำชวนให้ผู้พบเห็นสะดุดตาและหวาดหวั่น แต่หาใช่การอาละวาดของมังกรยักษ์แห่งแอนดิซองไม่ หากแต่เป็นเวทย์แห่งอิสตรีสองนางที่สู้กันอย่างดุเดือดอยู่เบื้องล่างมหาสมุทรนี้

" คามีน่า เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก ความเคียดแค้นในการกระทำของเงือกสาวตนหนึ่งทำให้น้ำเสียงของ " ลินดา" ดังก้องไปทั่วท้องสมุทรอันกว้างใหญ่ที่เชื่อมต่อไปในทวีป เลอมูเรียของชาวเงือก

"อะไรกันข้าทำอะไรผิดนักหนา ทำไมท่านถึงต้องตามเอาชีวิตข้าถึงขนาดนี้? เงือกสาวถามถึงสาเหตุที่นางถูกหมายเอาชีวิตอย่างไม่แน่ใจในความผิดของตน อีกทั้งผู้ตามล่านางในครั้งนี้คือ" ลินดา" เงือกสาวอีกตนในทวีปเลอมูเรียที่มีเวทย์อันแก่กล้าไม่เป็นรองใคร ทำให้นางยิ่งวิตกมากขึ้น หากคราวนี้
ลินดาคิดจะเอาชีวิตนางแล้ว คงมีแต่ปาฏิหาริย์เท่านั้นที่ช่วยนางได้

"เฮอะ เจ้ายังมีหน้ามาถามข้าอีกรึ " ลินดากระแทกเสียงอย่างเย็นชาแฝงไปด้วยความรังเกียจในการกระทำของเงือกผู้น้อย
"เจ้าเป็นเงือกแต่กลับไปพลอดรักกับมนุษย์ทำให้ชาวเงือกเราเสื่อมเสียเกรียติ์ ทั้งที่ชาวเงือกเรามีดีกว่ามนุษย์ทุกอย่างทั้งอาคมและอายุที่ยืนยาวแต่เจ้ากลับไปรักกับมนุษย์ ที่มีแต่ความโลภและตัณหาทำให้สายเลือดเงือกบริสุทธิ์นั้นต้องแปดเปื้อน เจ้า... และลูกในท้องของเจ้าที่มีสายเลือดของมนุษย์หน้าโง่สมควรตายแล้ว

" งั้นข้าก็หามีความผิด" เงือกสาวอีกฝ่ายโต้กลับแทบจะทันทีด้วยน้ำเสียแฝงความโกรธ
"เจ้าว่าอะไรนะ" ลินดาถามอย่างเย็นชาสายตาจิกหรี่คลื่นใต้น้ำรอบตัวนางเริ่มบังเกิดทีละน้อย

" ท่านเป็นผู้พิภากษาของเลอมูเรียหรืออย่างไร ชาวเงือกเรานั้นไม่มีกฎข้อใดมาห้ามมิให้เงือกมีความรักกับมนุษย์แม้แต่ข้อเดียว ที่ท่านกล่าวว่าเสื่อมเสียเกรียติ์นั้นมันเป็นเพียงอคติที่ท่านมีต่อมนุษย์เท่านั้น มนุษย์ไม่ได้มีจิตใจทรามเหมือนกันเสียหมดทุกคน ข้าเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงได้จงเกลียดจงชังมนุษย์นักทั้งที่น้องสาวของท่านเองก็ร่วมทัพกับอาณาจักร "แอนดิซอง" อยู่บ่อยครั้ง นางได้ทั้งรับเกรียติ์จากมนุษย์และเป็นที่กล่าวขวัญของมนุษย์ผู้เดือดร้อนจากโจรสลัดที่ชั้วช้า แต่เหตุใดท่านจึงได้อคติต่อเผ่ามนุษย์นัก" คามีน่า กล่าวด้วยเหตุผลแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยิ่งกลับฉุนเฉียวในคำพูดของนางมากขึ้นหลายเท่าตัว

"เรื่อของข้าเจ้าไม่ต้องมาแส่ " ลินดาตวาด พร้อมร่ายพลังเวทย์มหาศาลใส่ เงือกสาวที่ทำให้นางโกรธ หมายจะเอาชีวิตให้ได้ " More Mirage พิษแห่งทะเล เงาลวงตามหาศาลแห่งมหาสมุทรนี้ จงกลืนกินศัตรูข้า" มนต์เวทย์ก่อตัวขึ้นเป็นคลื่นเงาสีน้ำเงินพุ่งใสเป้าหมายอย่างรวดเร็ว
เงือกสาวหลบสุดกำลังเท่าที่นางจะทำได้เพื่อรักษาชีวิตไว้ นางบิดตัวหลบด้วยกำลังและความเร็วสูงไปตามแนวปะการัง มนต์เวทย์ของลินดาพุ่งชนหน้าผาใต้ทะเลและแนวปะการังเป็นโพรงลึก
เงือกสาวผู้ตกเป็นเป้าหมายตกใจกับมนต์บทนั้นจนเมื่อฝุ่นทรายค่อยๆจางลงนางจึงได้สติหากนางถูกมนต์นี้แม้ผิวเผินนางคงไม่มีชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้เป็นแน่ ทะเลที่งดงามและเต็มไปด้วยปะกาลังผลึกแก้วล้ำค่าที่สะท้อนน้ำทะเลใสสะอาดสีเขียวครามฟ้าบัดนี้ได้ถูกทำลายลงด้วยความโกรธของเงือกสาวผู้มีเวทย์แก่กล้าเสียเกือบหมด

" ข้าจะไม่มามัวนิ่งเฉยตายให้กับความอคติของท่านหรอกนะ" ข้ายังมีสามีและลูกในท้องที่ข้ายังต้องปกป้องอยู่ข้าจะไม่ยอมถูกทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวเป็นแน่เมื่อได้สติ เงือกสาวก็หมายที่จะสู้สุดกำลังเพื่อมิให้ชีวิตของตนสังเวยให้กับความผิดที่เกิดจากความอคติของเงือกอีกตน นางเริ่มร่ายเวทย์ที่แปลกปะหลาดขึ้น

" Burning Water เพลิงริษยาจงเผาความเย็นชาให้เป็นดาบที่คมกริบทำลายอริข้า
" ทันใดเพลิงที่ห่อหุ้มไปด้วยสายน้ำสีขาวหล่อหลอมด้วยไอร้อนก็ปรากฏขึ้น และพุ่งใส่ ลินดาด้วยความเร็วที่ไม่แพ้กัน

" หึพลังเวทย์แค่นี้ริอาจสู้กับข้ารึ!! นังเงือกหางแถว ลินดาเริ่มวาดมือร่ายเวทย์ตอบโต้ใส่ในทันที
" Mine Mirage เงาพิษแห่งข้าจงพล่าพลาดลบล้างอริร้าย" ตูม!!!

มนต์ทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรงทั่วพื้นน้ำปรากฏแสงสีขาวส่องสว่างคลื่นน้ำพุ่งขึ้นเป็นเสาน้ำยักษ์สวยงามเหนือผิวน้ำ ผู้คนที่อยู่รายรอบชายหาดต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกรงว่ามังกรยักษ์จอร์มันการ์จจะอาละวาด จึงรีบหนีออกห่างจากบริเวณโดยเร็ว

" สมแล้วที่เป็น Scarlet mermaid " ลินดาพูดด้วยความทึ่งในมนต์เวทย์ของอีกฝ่ายที่สามารถลบล้างเวทย์นางได้
" ใช่ข้านี่ล่ะ Scarlet mermaid เงือกเพียงเผ่าเดียวที่ใช้มนต์ไฟใต้น้ำได้ " คามีน่า ตอบกลับด้วยความไม่เต็มใจนักเพราะตอนนี้นางหมายที่จะสู้แลกชีวิตกับเงือกสาวอีกฝ่าย

"ดีเมื่อเป็นเช่นนี้เจ้าจงภูมิใจได้ ที่ได้ตายด้วยมือข้า"
ลินดารวบรวมมนต์ทั้งหมดที่มีแล้วร่ายมนต์บทเดียวกับตอนแรกแต่มีขนาดใหญ่กว่าผิดกับครั้งแรกหลายท่า
"หึ ครั้งนี้ล่ะเจ้าจะได้ตายอย่าทรมานให้สมกับความผิดที่ทำให้เงือกทั้งหลายทั้งมวลเสื่อมเสียเกียรติ์ยศ More Mirage !!!!!

ลินดาปล่อยมนต์ออกมาอย่างเต็มกำลัง มนต์สีน้ำเงินม่วงเปลี่ยนรูปร่างไปเป็นนางเงือกแววตาดุดันร่างกายใหญ่โตพุ่งใส่เงือกสาวอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว คามีน่าตกตะลึงกับมนต์มหึมาที่พุ่งด้วยความเร็วสูงต่างจากคราแรกหลายสิบเท่าและขนาดของพลังเวทย์ก็ผิดกับคราแรกลิบลับมหาศาล

ในความคิด   นางพยายามที่จะหลบหลีกมนต์นั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ แต่ร่ากายนางนั้นไม่สามารถขยับได้เหมือนถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนหลายร้อยเส้น

วิ้ง!! ตูม!!!!!!!!!!!! ผืนน้ำสว่างไสววาบเป็นรัศมีวงกลมกระจายไกลกินระยะทางหลายสิบเมตร ใจกลางแสงนั้นสว่างไสวราวเพชรสีน้ำเงินแห่งท้องทะเลกลางแสงมีน้ำวนขนาดใหญ่เกิดขึ้นผู้คนโดยรอบพากันหนีและเริ่มขนของเพื่อที่จะอพยพเมื่อไม่แน่ใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ภาพทุกอย่างดำสนิท ความตายหามีความเจ็บปวดไม่ คามีน่าบอกกับตัวเองทำไมความตายถึงได้ไร้ความเจ็บปวดเช่นนี้นี่หรือคือความตาย ท่านพี่ข้าขอโทษที่ไม่อาจปกป้องลูกในท้องของเราและไม่อาจไปหน้าพบท่านได้อีก ตอนนี้ข้าควรจะถูกนำตัวไปที่นรกหรือสวรรค์กัน.......

"ลูเซียน่า" เจ้าทำอะไรน่ะ เสียของลินดาแผดก้องไปทั่วท้องมหาสมุทรเมื่อมนต์ของนางถูกลบล้างจนหมดสิ้น คามีน่าได้ยินเสียงของผู้ที่หมายเอาชีวิตตนจึงลืมตาขึ้นมองภาพเบื้องหน้า ในเบื้องหน้านางมีเงือกสาวอยู่สองตน ตนหนึ่งคือ"ลินดา" ผู้ที่จงเกลียดมนุษย์และหมายเอาชีวิตนาง ส่วนอีตนหนึ่งคือ เงือกสาวหน้าตางดงามผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ใช้มนต์เงือกอัจฉริยะในรอบหลายร้อยปี "ลูเซียน่า"

ท่านพี่ท่านทำอะไรน่ะ ลูเซียน่า กล่าวถามด้วยความสงสัยในการกระทำของพี่สาวตน
แล้วเจ้าล่ะมาที่นี่ทำไมเวลานี้เจ้าน่าจะอยู่กับทัพมนุษย์ไร้สาระของเจ้าอยู่มิใช่รึ ?
ลินดาถามแกมประชดเพราะไม่พอใจที่น้องสาวตนชอบไปคลุกคลีกับพวกมนุษย์ที่ตนเกลียดชัง

ใช่เวลานี้ข้าควรจะอยู่ในทัพกับท่าน อีริค ถ้าหากไม่มีผู้มาแจ้งว่ามังกรจอร์มันการ์จ เกิดหลุดออกจากมนต์สะกดของ องค์หญิงวิโอเรียและอาละวาดอย่างหนักในบริเวณนี้ทำให้ข้าต้องออกมาสังเกตการณ์   หากไม่มี้ผู้มาแจ้งแล้วข้าคงไม่ได้มาเห็นพฤติกรรมที่น่าละอายของพี่ที่นี่" ลูเซียน่ากล่าวเตือนลินดาในพฤติกรรมของพี่สาวตนอย่างยุติธรรมแต่ลินดาในตอนนี้กลับไม่มีสิ่งใดมาหยุดปราณโทสะของนางได้อีกแล้ว

เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องมายุ่งฟังข้านะ นังเงือกที่เจ้าปกป้องอยู่ตอนนี้มันบังอาจตั้งท้องกับมนุษย์ยังไงซะสภาอาวุโสก็คงจะไม่เห็นชอบและไม่ให้อภัยให้กับความผิดของนางแน่ ข้าเห็นแก่ที่นางเคยเป็นเงือกที่ทำคุณประโยชน์ให้แก่เลอมูเรียยังไงซะให้นางตายด้วยมือข้าก็ยังจะดีกว่าให้นางตายด้วยมังกรเลอมูเรีย เพราะฉะนั้นเจ้าอย่าสอดมือเข้ามายุ่งเป็นอันขาด ลินดายื่นคำขาดออกมาและพยายามรั้งโทสะของตนไว้อย่างที่สุด

"เห็นทีจะไม่ได้" ลูเซียน่ากล่าวเสียงเรียบแววตาตั้งมั่นหมายจะช่วยเงือกสาวอีกตนที่อยู่เบื้องหลังนาง
" นี่เจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับพี่ อย่างนั้นรึ ลูเซียน่า" ลินดาเริ่มมองน้องสาวของตนอย่างไม่สบอารมณ์แต่หากนางยังไม่กล้าที่จะทำอะไรมาหไปกว่าการพูดจาเพราะตอนนี้นางสิ้นเปลืองพลังเวทย์ไปมากกับการโจมตี คามีน่า เมื่อสักครู่ หากตอนนี้นางฝืนใช้พลังเวทย์อีกร่างกายของนางอาจรับไม่ไหว

"พอทีเถอะ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ความผิดที่ข้ารัก และมีอะไรกับมนุษย์ข้ารู้แม้เผ่าเงือกของเรานั้นไม่มีกฎข้อห้ามไม่ให้เงือกรักกับมนุษย์ แต่สิ่งที่ข้าทำมันก็เป็นการไม่สมควร ข้าทำให้เผ่าเงือกของเราเสื่อมเสีย ข้าเห็นแก่ตัวเองมากเกินไปข้าเห็นแก่ความรักของตัวจนทำให้เผ่าเงือกของเราต้องอับอายขายหน้าข้าสมควรที่จะถูกกำจัดออกจากโลกนี้ไปซะ   ท่านลินดาหากตอนนี้ท่านยังหมายที่จะเอาชีวิตข้าอยู่อีกล่ะก็ข้าก็พร้อมที่จะตายด้วยมือของตัวเองเพื่อชดใช้ให้แก่ความอับอายของเผ่าเงือกเรา "

"ท่านพี่ถึงข้าจะรักท่านปานใด และคิดว่ารักที่จริงใจของเรานั้นหามีความผิดไม่ แต่ข้าก็ไม่อาจที่จะเห็นแก่ตัวได้อีกแล้วข้าไม่อาจเห็นแก่ความรักของเราแล้วนำความอับอายมาสู่ชาวเงือกได้ และยิ่งไม่อาจให้ความรักของเราต้องเป็นสาเหตุที่ทำให้นางทั้งสองผู้เป็นบุคคลสำคัญแห่งเลอมูเรียต้องสู้กันได้
ลาก่อนท่านพี่หากข้าได้โบยบินสู่สรวงสวรรค์ข้าจะคอยปกป้องท่านและดูแลท่านไม่ให้ได้รับความอันตรายจากสิ่งใดข้าขอสัญญา นางคิดคำนึงภึงผู้เป็นที่รักครั้งสุดท้ายก่อนที่จะทำในสิ้งที่ ไม่มีผู้ใดคาดคิด

คามีน่ากล่าวอย่างท้อแท้ที่นางคิดว่าความรักของนางนั้นยิ่งใหญ่และบริสุทธิ แต่มันกลับไม่ค่าอะไรในเลอมูเรียเลย ซ้ำร้ายความรักของนางยังเป็นสิ่งที่ต้องทำให้ชาวเงือกอับอายเป็นที่สุด นางท้อแท้และสิ้นหวังกับการที่ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อที่จะเป็นตราบาปของเหล่าชาวเงือก นางตัดสินใจที่ตายเพื่อที่จะได้จบปัญหาในครั้งนี้

"ดีในเมื่อเจ้าคิดได้เช่นนั้นก็เตรียมตัวเตรียมใจชดใช้ความผิดของเจ้าซะ" ลินดากล่าวอย่างสาสมใจเมื่อนางได้ในสิ่งที่นางต้องการ
"เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะอย่านะคามีน่า" ลูเซียน่ากล่าวห้ามอย่างทันทีเมื่อเห็นเงือกสาวที่ตนพยายามที่จะปกป้องร่ายมนต์เผาตัวเองอยู่ในนณะนี้

ก่อนที่ร่างของนางจะมอดไหม้ แสงสว่างจากน่านฟ้าก็สาดส่องลงมาสู่มหาสมุทรแห่งนี้ เมฆบนท้องนภาแหวกออกเป็นวงกลมรัศมีกวางไกลใจกลางแสงสว่างสีเงินที่สาดส่องลงมากระทบพื้นน้ำใสจนกลายเป็นสีทอง มีหญิงงามลอยอยู่ใจกลางแสงนั้นและค่อยๆลอยลงช้าๆสู้ผืนน้ำนั้น
เพลิงเวทย์ของคามีน่าสลายลงอย่างสงบ คามีน่าแหงนมองกับภาพเบื้องบนผิวน้ำนั้นอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง หญิงงามที่ลอยลงจากท้องนภานั้นคือ
เทพี"เฮร่า" เทพธิดาแห่งการสมรสและความรักอันบริสุทธิ์ เงือกสาวทั้งสามโค้งคำนับให้กับผู้ที่อยู่เบื้องบนผิวน้ำเหนือศรีษะของพวกนางอย่างนอบน้อม
คามีน่ามองผ่านผิวน้ำขึ้นไป นางเห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเทพีเฮร่า นางรู้สึกอบอุ่นใจอย่างปะหลาดขึ้นมาทันที

ทันใดภายใต้มหาสมุทรก็บังเกิดแสงสีฟ้าสดใสระหว่างกลางพวกนางทั้งสาม สิ้นแสงสีฟ้านั้นปรากฎร่างนางเงือกตนหนึ่งเส้นผมของนางมีสีฟ้าเงิน เกล็ดสะท้อนกับแสงสีเงินจากท้องฟ้าสว่างไสวนัก ลูเซียน่า และ ลินดา รู้สึกแปลกใจกับผู้ที่นางได้เห็น ซึ่งนางผู้นั้นก็คือต้นตระกูลอันยาวนานของตระกูล
โอดิลอน แห่งราชอาณาจักร แอนดิซองนั่นเอง

"เอววีร่า"ลูเซียน่ากล่าวอย่างลืมตัวออกไป
เอววีร่าหยุดนิ่งก่อนกล่าวพลางสบตาของลินดาโดยตรงโดยไม่หากลัวเกรงความเกรี้ยวกราดของนางแม้แต่น้อย
เอววีร่

	Author	Topic: (ประกวด) ความรักของนางเงือก (Read 3009 times)
0 Members and 1 Guest are viewing this topic.