บทที่ 8 เพื่อนใหม่ของเรา ....
เสียงนกโผบินออกจากรัง ลมพัดค่อยๆ เอื่อยๆ แสงแดดค่อยๆส่องลงมายังใบหน้าเล็กๆของสาวน้อย
แผ่นกระดาษแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่งได้ปลิวมายังตกยังหน้าของเด็กน้อย
ขอบคุณนะ ที่ให้ที่พักแก่ข้า แต่ข้าคนอยู่กับเจ้าไม่ได้หรอก ไว้เจอกันคราวหลังนะ .....
กระดาษแผ่นนี้จะทำลายตัวเองภายใน 3 วินาที ที่อ่านจบ 3 ... 2 ...
อ๊า จาทำไงดี จะทำไงดี เด็กน้อยถือ จดหมาย วิ่งวนอยู่รอบห้องอย่างกังกล ทำไงดี ทำไงดี
นี่ เอะอะโวยวายอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย เด็กชายงัวเงียกล่าวขึ้นมา
จะ จะ จดหมาย มันจะ จะ จะ ระเบิดแล้ว
1... พริ้ง จดหมายนั้น ได้ระเบิดออกมา แต่หาทำอันตรายเด็กน้อยทั้ง 2 ไม่ หากมีแต่กรีบดอกไม้หลากหลายสีได้ฟุ้งกระจายเต็มห้องของพวกเขาทั้ง 2
Asจัง ตื่นขึ้นมาก็ไปอาบน้ำเตรียมเดินทางได้แล้ว มัวแต่เล่นอะไร พิเลนๆอยู่ได้ เฮ่อ ยัยเบ๊อะนั่นมันอะไรตั้งแต่เช้าเลยเนี่ย เฮ่อ แล้วยัยแม่มด เกว เกฟ เกส อะไรนั่นหละ ไปไหนแล้ว Fic ถามด้วยความสงสัย มองไปที่ใครบางคนแถวนั้น ที่เขาคิดว่า น่าจะตอบคำถามเขาได้
เธอออกไปข้างนอกแล้วแหละ เด็กน้อยตอบออกมา ด้วยน้ำเสียงน้อยๆของเธอ
เฮ่อ ยัยนั่นไม่สำนึกบุญคุณเลย จะอยู่จนถึงเช้าแล้วค่อยบอกลาก็ไม่ได้ ชิ เอาเถอะ ไปข้างนอกกันได้แล้ว Asจัง เด็กชายกวักมือเรียก เขาได้หยิบกุญแจออกไป และคืนให้ที่ Lobby และ
ทั้ง 2 ก็ได้ออกจากโรงแรมไป ณ ย่านชมชุนอีกครั้งนึง
นี่ คราวนี้พวกเราจะไปไหนกันอะ เด็กน้อยดึงเสื้อของเด็กชายเบาๆ เท้าของเธอนั้น เดินอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะตามเด็กชายให้ทัน แต่หาได้คำตอบจากเด็กชายนั้นไม่
การเดินทางค่อนข้างจะไกลขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จากย่านตัวเมือง ก็เริ่มลึกเข้าไปในป่าเรื่อยๆ จนเห็นกระท่อมแห่งหนึ่ง เขาถึงหยุดการเดินทางของเขาลง
เฮ่อ เหนื่อยจัง ถึงแล้วแหละ Asจัง เขาหันไปมองข้างๆ แต่ก็หาตัวเด็กสาวไม่เจอ Asจัง Asจัง เด็กชายตะโกน หันหน้าไปรอบตัว และก็เห็นเธอนั้น นอนหอบอยู่บนผืนหญ้า ใกล้ๆตัวเขานั่นเอง
เสียงฝีท้าวค่อยๆใกล้เข้ามาหาพวกเขาอย่างช้าๆ และดูเหมือนจะไม่มาเพียงคนเดียวด้วย เสียงเท้าค่อยๆเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อย แล้วก็
ไง Fic ไม่ได้เจอกันตั้งนานแหนะ สบายดีมะ เข้าไปในบ้านก่อนสิ สิ่งที่เด็กน้อยทั้ง 2 ได้เห็นก็คน ผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีส้มออกโทนแดง ผิวออกแทนคล้ำๆหน่อย ใส่เสื้อผ้ามีรอยน้ำมันและรอยไหม้อยู่เล็กน้อย
เด็กทั้ง 2 ได้เข้าไปในกระท่อมแห่งนั้น
ในกระท่อมแห่งนั้นไม่มีการตกแต่งอะไรทั้งสิ้น มีแต่หลอดทดลอง ถุงมือ ปากกา งานวิจัยอะไรต่างๆ เกลื่อนห้องไปหมด ทำให้ดูเหมือนว่า ที่แห่งนี้ จะไม่มีคนมาเยี่ยมเยียนมาเป็นเวลานาน
ที่นี่คือ วิมาน ของกระผมเอง รกๆไปหน่อยก็ต้องขออภัยด้วยนะขอรับ ชายผู้นั้นกล่าวอีกครั้ง
ไม่รกเลยแหละท่าน แต่โคตรรกมากกว่า 555+ Fic หันไปพูดกับชายผู้นั้น แล้วของที่ข้าให้เจ้าทำอะ เสร็จยังหละ ฮึ ทีโมธี่คุง
อะไรหว่า อืมๆ ทีโมธี่ ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง โอ้ ไอ้นี่ใช่มะ ไอ้ๆๆๆๆๆ เขาหยิบกระดาษแผ่นนึงที่ร่างขึ้นมา
อือ ใช่ ไอ้นั่นแหละ เสร็จยังหละ Ficถามด้วยความตื่นเต้น
เสร็จแล้วแหละ แบบร่างอะ เสร็จแล้ว ทีโมธี่ โชแบบร่างแผ่นเดิมให้ เด็กหนุ่มดู อย่างมั่นใจ
ป๊าบ! หมายถึง ตัวเป็นๆสิโฟร้ย Fic กำมือเข็กหัว ทีโมธี่เข้าเต็มๆ แล้วถ้าให้เร่งทำตั้งแต่ตอนนี้จะเสร็จเมื่อไหร่เล่า
อืม คิดก่อนนะ ยังเหลือ Project สร้าง Delta-D Bomber Machine แล้วอะไรอีกหว่า เยอะแยะเลย คงอีกหลายเดือนแหละ นักวิทยาศาสตร์อันเป็นอัจฉริยะกล่าวขึ้นมา
แต่เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นนะ เด็กชายหัวเสียใหญ่ แต่ในขณะนั้นเอง มือเล็กๆน้อยๆก็ได้กระตุกที่แขนเสื้อของเด็กชายอีกครั้ง
ไอ้สิ่งนี้ พอจะช่วยท่านได้รึป่าว เธอหยิบนาฬิกาเป็ดน้อยของเธอออกมา เสียง KuKu นั้นดังไสว ทุกสรรพสิ่ง ดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันใด
โอ้ นั่นมัน Rare Item KuKu ต้องเสียเวลา เสียเงินตั้งมากมายกว่าจะจับซองเจอ เจ้ามีสิ่งนั้นด้วยหรือเนี่ย ฉะนั้น ระยะเวลาทั้งหมด อาจจะใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมงเดียวก็เป็นได้ ชายหนุ่มนักวิทย์รับนาฬิกานั้นมาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของเขาในทันที ทันใดนั้นตัวเขาก็ทำงานได้อย่างรวดเร็ว หาสิ่งใดเทียบไม่ได้
เวลาผ่านไปเพียงแค่ 1 ชั่วโมง
เสร็จแล้วละ สิ่งที่จะทำให้เจ้า เดินทางไปที่ต่างๆได้อย่างรวดเร็วทันใจ สิ่งประดิษฐ์ของข้า ข้าจะตั้งชื่อให้กับมันว่า
Cybertica Wings
เฮ่อ กว่าจะได้ปั่น ขี้เกียจตัวเป็นขนเลยเรา -_-a และแล้วก็ทำบทที่ 8 มาจนได้ ก็ขอคอมเม้นต์ด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ ;D
