“ งั้นตกลงตามนี้นะ ”
Lr พูดจบก็หันไปพูดเด็กสาว
“ ตกลงเราจะไปพักที่บ้านเธอคืนหนึ่งก็แล้วกัน ”
Lr บอกเด็กสาว
“ งั้นตามฉันมาเลยค่ะ ”
เด็กสาวเข็นรถออกเดินนำทางไปไปบ้านของเธอ
เหนือขึ้นไปบนท้องฟ้าทะลุก้อนเมฆขึ้นไปมีปราสาทลอยฟ้าซึ่งมีวงแหวนที่สลักอักขระเอาไว้หมุนรอบฐาน
จึงทำให้ปราสาทลอยอยู่ได้ภายในห้องโถงใหญ่ของปราสาทแบล็กไวเซอร์และ 12 เทพขุนศึกอีกหกคนกับหัวหน้าของ
องค์กรโฮลี่ไนท์แมร์กำลังประชุมกันอยู่
“ พลาดอีกจนได้นะแบล็กไวเซอร์ ”
เสียงของหญิงสาวที่แววตาแฝงไปด้วยความมาดร้ายดาบสีเงินคลิบทองที่มีออร่าพลังเวทย์ปกคลุมอยู่ เล่มใหญ่
อยู่ในมือของนางพูดขึ้น
“ เฮอะลูคเรเทียเจ้าพูดยังกับว่าเจ้าเคยทำอะไรได้ดีนักแหละ ”
แบล็คไวเซอร์พูดขณะหันไปมองนางด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
“ หนอยคิดจะหาเรื่องรึไง ”
ลูคเรเทียพูดด้วยความเกรี้ยวกราด
“ เฮอะเจ้ามันก็ดีแต่ฝึกพลังเวทย์ทั้งวันไม่เห็นจะแสดงฝีมืออะไรเลย ”
แบล็คไวเซอร์พูดด้วยวาจาเย้ยหยัน
“ หึยังน้อยเวลาข้าปฏิบัติงานก็ไม่เคยล้มเหลวเหมือนเจ้าหรอกน่า ”
ลูคเรเทียกำดาบในมือแน่นขึ้นด้วยความโกรทจนสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ”
เสียงของผู้เป็นหัวหน้าดังออกมาจากเงามืดที่ล้อมรอบบัลลังเอาไว้
“ ขออภัยด้วยขอรับ ”
แบล็คไวเซอร์กล่าวด้วยความเกรงกลัวลูคเรเทียเองก็เช่นกันย่อเข่ากล่าวขออภัยต่อผู้เป็นหัวหน้า
“ เฮอะแตกคอกันอยู่เรื่อยเพราะยังงี้ล่ะมั้งถึงได้เสียท่าให้แก่พวกมันตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่รู้ ”
เสียงของผู้เป็นหัวหน้าดังขึ้นทั้งห้องโถงตกอยู่ในความตึงเครียด
“ งานเจ้ารับหน้าที่ไปละลูคเรเทีย ”
ผู้เป็นหัวหน้าออกคำสั่ง
“ ค่ะโปรดวางใจจอมดาบเวมย์มนต์ผู้นี้ได้เลยข้าจะไม่ให้ผิดผลาดเด็ดขาด ”
ลูคเรเทียพูดด้วยความมั่นใจแล้วก็เดินออกไป
ที่บ้านของเทีย
“ โอ้โหบ้านเธอเป็นร้านขายช็อกโกแล็ตเหรอเนี่ย ”
Lr พูดด้วยความทึ่ง
“ เทียบ้านเธอเป็นร้านทำขนมเหรอ ”
Lr สายตาสอดส่องมองไปทั่วร้านซึ่งมีขนมปัง ลูกกวาด และขนมหวาน
มากมายวางเรียงอยู่บนชั้นวางขนม
“ โอ้โหเพียบเลยแหะน่ากินทั้งนั้น ”
ไฟร์กลืนน้ำลายเสียงดังด้วยความอยากกิน
“ อ้าวเทียกลับมาแล้วเหรอแล้วนั่นใครน่ะ ”
ผู้หญิงดูมีอายุพอสมควรเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์
แล้วตรงไปหาเทีย
“ เอ่อผมชื่อ Lr คับส่วนนี่ก็ลูกๆมังกรทั้งหลายนี่เป็นเพื่อนผมเอง ”
Lr แนะนำตัว
“ แม่คะพี่คนนี้แหละค่ะที่หนูบอก ”
เทียตอบเสียงใสหญิงที่เทียเรียกว่าแม่เข้าใจทันทีจึงพยักหน้าเล็กน้อย
แล้วมองไปยังพวก Lr ด้วยสายตาที่เป็นมิตร
“ พวกเธอสินะที่ช่วยลูกฉันจ่ายตลาดขอบใจมากนะจ้ะ ”
แม่ของเทียพูดน้ำเสียงนุ่มนวลและอบอุ่น
ทำให้พวก Lr ยิ้มออก
“ เอาล่ะนี่เย็นมากแล้วอาหารก็เตรียมเรียบร้อยพวกเธอก็เข้ามาทานด้วยกันสิไม่งั้นป้าไม่ยอนนะจ้ะ ”
แม่ของเทียพูดทีเล่นทีจริงทำให้ Lr และพักพวกรวมถึงเทียเองก็ยังอดหัวเราะไม่ได้
พวก Lr ตามเทียเข้าไปในห้องครัวด้านหลังร้าน
ภายในห้องมีเครื่องครัวมากมายเตาอบขนมขนาดใหญ่ซึ่งไฟในเตาดับไปแล้ว
กองฟืนที่กองอยู่ข้างๆเตามีไม่มากนัก
กลางห้องมีโต็ะขนาดย่อมตั้งอยู่บนโต็ะมีนก เนเดีย (Naedia) ย่างวางอยู่บนจานส่งกลิ่นหอมเย้ายวนข้างๆมีหม้อซุปใบโตวางอยู่ที่ด้านหนึ่งของโต็ะมีชายที่มีอายุพอๆกับแม่ของเทีย
นั่งอยู่ที่เก้าอี้เขาลุกขึ้นทันทีที่เห็นเทียเดินเข้ามา
“ อ้าวเทียกลับมาแล้วเหรอลูกวันนี้เป็นไงบ้างไหนล่ะคนที่ช่วยลูกจ่ายตลาดลูกพาเค้ามาด้วยรึเปล่า ”
พ่อของเทียถาม
“ เขาอยู่นั่นไงคะพ่อ ”
เทียตอบแล้วก็ชี้ไปยังพวก Lr
“ โอ้เชิญๆเข้ามานั่งด้วยกันสิขอบใจมากนะที่ไปช่วยเทียจ่ายตลาดปกติเทียไม่จ่ายตลาดเสร็จเร็วขนาดนี้แน่ต้องขอบใจพวกเธอจริงๆ ”
พ่อของเทียพูดจบก็เชิญพวก Lr และลูกมังกรทานอาหารค่ำ
ที่ใจกลางเมืองผู้คนที่ยังจับจ่ายซื้อของสำหรับวันเทศกาลวาเลนไทน์
ยังเดินกันพลุกพล่านเสียงพูดคุยต่อรองราคา ดังเซ่งแซ่ไปทั่ว
ที่มุมมืดของสวนสาธารณะมีเงาของคนกับสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ซ่อนอยู๋
แสงจันท์ลอดเล็ดผ่านพุ่มไม้เข้ามายังที่ซ่อนของพวกเธอ
เผยให้เห็นร่างของหญิงทีริมฝีปากของเธออิ่มเอิบเหมือนสาววัยแรกรุ่น
ที่มือขวาของเธอกำดาบสีเงินคลิบทอง
ส่องประกายระยิบยับเมื่อต้องแสงจันทร์
สัตว์ประหลาดกายสีดำสลับแดงขนาดยักษ์บนหลังมันมีหนอกขนาดย่อม
งอกออกมาและที่ไหล่ของมันทั้งสองข้างเช่นกันมันพ่น ลมหายใจที่
เต็มไปด้วยไอพิษที่หากเพียงได้สูดดมเข้าไปเพียงเล็กน้อยก็มี สิทธิตายได้ทันที
กงเล็บของมันกางยึดติดกับพื้นยืนอยู่ข้างกายของเธอ
มันคือ เทอเรียน ที่เกิดในดินแดนที่มีแต่ควันไอพิษพวยพุ่งออกมามากมาย
นามของมันคือท็อคซิคเทอเรี่ยน(Toxic Therion)
“ ไปกันเถอะ ไวด์(wild) เราไปแสดงพลังที่แท้จริงของ 12 เทพขุนศึกกันเถอะ ”
หญิงสาวพูดกับสัตว์ประหลาดที่เธอเรียกว่าไวด์มันคำรามเบาๆเป็นสัญญาณ
ว่าพร้อม
ทันทีที่เงาของทั้งสองร่างออกจากพุ่มไม้ก็เกิดแสงสว่างเรืองรองของ
เปลวเพลิงที่เกิดจากแรงระเบิดทั้งเมืองกลายเป็นทะเลเพลิงในที่สุด
ที่บ้านของเทีย
พวก Lr กำลังฟังตำนานและที่มาของเทศกาลนี้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นเล็กๆอยู่กับพ่อของเทีย
ส่วนเทียกับแม่นั้นอยู่ในครัวช่วยกันทำช็อกโกแลตสำหรับวันพรุ่งนี้
“ ไงจ้ะเทียชอบเขาใช่มั้ยล่ะ ”
แม่ของเทียเอ่ยขณะที่เห็นเทียเอาแต่จ้อง Lr ไม่วางตา
“ ค..คุณแม่อย่าล้อเล่นกันสิคะหนูอายนะคะ ”
เทียรีบพูดแก้ตัวเป็นการใหญ่หน้าของเทียแดงร้อนเพราะความเขินอาย
แม่ของเทียเห็นดังนั้นก็หัวเราะคิกคักพร้อมกับหันไปทำช็อกโกแลตต่อ
“ เอ่อคือว่า ”
เทียเอ่ยขึ้นทำให้แม่ของเธอหยุดมือแล้วหันไปพูดกับเธอ
“ มีอะไรจ้ะ ”
แม่ของเทียพูด เมื่อเทียจะพูดก็หยุดชะงักไปกลางคันเหมือนจะตัดสินใจว่าจะพูดดีหรือไม่
แต่สุดท้ายเธอก็ยอมพูด
“ คือว่าหนูอยากทำอะไรให้เค้าเป็นการตอบแทนหน่อยน่ะค่ะ ”
เทียพูดด้วยความเขินอาย
ที่ในเมืองตอนนี้สว่างไสวราวกับกลางวัน จากแสงของเปลวเพลิง
เงาของสัตว์ประหลาดและเงาของหญิงสาวที่ลากดาบเล่มใหญ่
มีลายอักขระสักอยู่บนดาบไถไปกับพื้น หน้าเงยขึ้นมองไปยัง
ร้านทำขนมที่อยู่นอกเมืองร่างของทั้งสองเดินตรงไปยังที่นั่น
“ นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ”
Lr พูดขึ้นแววตาแฝงไปด้วย งง งวย
“ หรือว่าแบล็กไวเซอร์มันกลับมาอีก ”
ไฟร์พูดขึ้น
“ ดูนั่นสิเงาใครกำลังตรงมาทางนี้น่ะ ”
วิลพูด มือชี้ไปยังเงาทั้งสองร่างที่กำลังตรงมา
“ อาจเป็นพวกมันให้พวกเทียเข้าไปหลบก่อนฉันจะไปกับเอิธท์ที่เหลือ
เฝ้าพวกเทียไว้ ไปกันเถอะเอิธท์ ”
Lr พูดจบก็หันไปหาเอิธท์พยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงบอกให้ตามมา
เอิธท์เดินเข้าไปใกล้ Lr
“ พร้อมนะ ”
Lr พูดขณะที่มองไปยัง เอิธท์
“ อืม พร้อม ”
ทั้งสองมองหน้ากันซักครู่แสงสีน้ำตาลก็ส่องประกายออกมาจากดราก้อนฮอลลี่
แสงนั้นซักพักก็รวมตัวกันกลายเป็นเสาลำแสงสีน้ำตาล
พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้ากลายเป็นวงแหวนสีน้ำตาลขนาดใหญ่หมุนเร็วขึ้นเรื่อยดูดเอา
ละอองพลังงานที่เกิดจากการพุ่งขึ้นมาและยิงส่งลงไปยังร่างของทั้งสอง
ร่างของทั้งสองหลอมรวมกันเป็นหนึ่งในลำแสงนั้น
พื้นดินบริเวณรอบก่อตัวขึ้นครอบร่างนั้นไว้และหยุดนิ่งไป
ซักพักก้อนดินก็ระเบิดแตกออก
เผยให้เห็นร่างของอัศวินมังกรกายสีน้ำตาลเข้ม
หางที่ยาวสะบัดไปมาในมือข้างขวาถือดาบมาคายาเดีย
ที่เปลี่ยนรูปจนกลายเป็นดาบโค้งงอมือซ้ายถือโล่กะโหลกมังกร
ทั้งสองกลายร่างเป็น ทาโซรอส (Thasolos, The Dragoon of Thaliwilya)
“ เมื่อความกลัวเข้าปิดหนทางพลังแห่งปัญญาจักส่องนำทางสู่แสงสว่าง ทาโซรอส ”
เสียงของทาโซรอสประกาศก้อง
“ เข้าไปหลบในบ้านก่อน ”
ทาโซรอสพูดจบทุกคนก็เข้าไปในบ้านเหลือเพียงทาโซรอสเท่านั้น
“ Solum et Dragos ”
สิ้นคำทาโซรอสก็เอาดาบฟาดกับพื้นจนแตกเป็นรอยแยก
ทันใดนั้นกำแพงศิลาก็ปรากฏขึ้นตามรอยแยกปกคลุมบ้านเอาไว้
“ เอาล่ะคงช่วยกันไว้ได้บ้าง ”
ทาโซรอสเอ่ยขึ้น
“ หึๆๆ คิดรึว่ากำแพงแค่นี้จะหยุดข้าได้น่ะกระจอกมาก Thunder Sphere ”
ลูคเรเทียพูดด้วยน้ำเสียงยโสก่อนจะรวบรวมกระแสไฟฟ้าจากอากาศ
โดยรอบจนกลายเป็นบอลพลังงานไฟฟ้าขว้างใส่กำแพงที่ป้องกันบ้านไว้
จนกำแพงระเบิดถล่มลงไปที่บ้านแต่ทาโซรอสก็กระโดด
ไปรับไว้ได้
“ อึบเกือบไม่ทัน ”
ทาโซรอสพูดเสียงหอบด้วยความหนักจากกำแพงศิลาที่ตนสร้างขึ้น
“ ท…ทำไมมันหนักยังงี้ล่ะ ”
ทาโซรอสพูดจบก็มองขึ้นไปจึงไดเห็นสาเหตุที่ทำให้หินหนักมากเกินจริง
บนเศษกำแพงที่ทาโซรอสแบกไว้ มีสัตว์ประหลาดกายสีดำขนาดยักษ์
ขึ้นไปอยู่บนนั้นทำให้น้ำหนักของมันบวกกับเศษกำแพงหนักมากขึ้น
“ หึๆๆ หนักมากล่ะซี่ ”
ลูคเรเทียพูดเสียงแหลม
“ หนอยถึงว่ามันหนักอยู่ลงไป!!! ”
ทาโซรอสพูดจบก็โยนเศษศิลาทิ้งลงไปทำให้ เจ้าสัตว์ประหลาดสีดำ
ตกลงไปกระแทกกับพื้นจนสลบ
“ ไวด์ ”
ลูคเรเทียร้องเสียงหลงรีบวิ่งไปยังร่างของสัตว์ประหลาดที่เธอเรียกว่าไวด์
“ ไวด์ !! ไวด์ !! ”
ลูคเรเทียเขย่าร่างของไวด์เพื่อให้ตื่นแต่ไวด์ก็ยังคงสลบแน่นิ่งใต้กองเศษหิน
ที่ทับร่างของมันอยู่
“ หนอยยยยย แกบังอาจทำร้ายไวด์เรอะตายซะเถอะ ย้ากกกกกกกกกก! ”
ลูคเรเทียพูดจบก็ชักดาบขนาดใหญ่ออกมาฟันฉับลงไปที่ร่างของทาโซรอสแต่
ทาโซรอสก็เอาโล่รับไว้ทัน
“ เชอะโล่กะโหลกมังกรของเจ้าทานพลังดาบของข้าไม่ได้หรอก Thunder Impulse ”
ลูเรเทียพูดจบดาบของเธอก็มีประกายไฟฟ้าแลบขึ้นมาสักพัก
ก็มีแสงจ้าออกมาจากดาบร่างทาโซรอสกระเด็นไปไกลจากบ้านของเทียมาก
“ อ้ากกกกกกกก ”
ทาโซรอสร้องด้วยความเจ็บปวดขณะกระเด็นออกมาจากแรง
ปะทะรอบๆร่างกายมีประกายไฟฟ้าวิ่งอยู่รอบๆก่อนจะกระแทกกับพื้น
อย่างแรง โล่กะโหลกมังกรมีรอยแตกร้าวเพียงเล็กน้อย
“ คอยดูเถอะในเมื่อแกทำร้ายของรักของข้า ข้าก็จะทำลายสิ่งที่สำคัญที่สุด
ของแกคอยดู ”
ลูเรเทียพูดจบก็รวบรวมพลังงานไฟฟ้ามาไว้ที่มือแล้วขว้างใส่บ้าน
ของเทีย
“ เหวอรีบหนีเร็วบ้านจะพังลงมาแล้ว ”
ไฟร์ตะโกนไล่ทุกคนออกจากบ้าน เมื่อทุกคนออกมาได้หมด
บ้านก็พังทลายลงพอดี
“ เฮ้อเกือบไปอยู่กันรบใช่มั้ย ”
วิลพูดแล้วหันไปนับจนครบทุกคนและตอนที่กำลังจะหาตัวทาโซรอสก็มีแสง
พุ่งตกลงมาพร้อมกับเสียงระเบิด ร่างของทุกคน
กระเด็นกระดอนไปกันคนละทิศคนละทาง
“ อะไรกันเนี่ย ”
อควาบ่นอย่างรำคาญแต่แล้วเขาก็รู้สึกว่าตัวของเขาลอยขึ้นจากพื้น
“ หวาอะไรกันเนี่ย ”
อควาร้องเสียงหลงเมื่อหันกลับไปมองก็ได้เห็นว่าลูคเรเทียนั่นเองที่จับตัวเขาขึ้นมา
“ ช่วยด้วย ”
อคาร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีใครเข้าไปเลยเพราะกลัวว่าหากเข้า
ไปอควาอาจจะได้รับอันตราย
“ ทาโซรอสหากแกไม่อยากเห็นเพื่อนของแกถูกบีบจนเละล่ะก็จงส่ง ดราก้อนฮอลลี่มาซะ ”
ลูคเรเทียยื่นข้อเสนอให้
“ หนอยยยยย แกอย่า… อึก ”
ทาโซรอสล้มขุกเข่าลงกับพื้นหลังจากที่ยืนขึ้นมา
ร่างของเขาชาไปหมดไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที
“ นี่มันอะไรกัน ”
ทาโซรอสพูด
“ คงจะโดนเข้าไปแล้วสินะท่าที่แกโดนไปตะกี้น่ะคือการโจมตีด้วยไฟฟ้าที่รุนแรงที่สุด
กล้ามเนื้อของแกก็โดนไฟฟ้าของโจมตีเข้าไปโดยตรงน่ะสิ ”
ลูคเรเทียพูดจบก็ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสะใจขึ้นมา
“ เอาไงล่ะระหว่างเพื่อนของแกกับดราก้อนฮอลลี่แกจะเลือกอะไร ”
ลูคเรเทียพูดน้ำเสียงยโส
“ อึกอัก ”
ทาโซรอสพยายามจะลุกขึ้นแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์เลยร่างกายของเค้า
ชาไปหมดตาของเขาเริ่มพร่าลง
“ อควา ”
ทาโซรอสพูดออกมาอย่างลำบากแล้ปักดาบลงไปบนพื้นมือกำดาบนั่นก่อนจะล้มลงไป
“ Lr ”
อควาร้องเสียงหลงเมื่อเห็นทาโซรอสฟุบลงไป
“ เชอะสลบไปแล้วเรอะก็ดี ”
ลูคเรเทียเดินตรงเข้าไปยังทาโซรอสที่สลบทั้งมือกำดาบอยู่
“ เอาล่ะวาระสุดท้ายของแกแล้วตายซะเถอะย้าก ”
ลูเรเทียเงื้อดาบขึ้นและขณะที่จะฟันลงไปมือของทาโซรอส
ก็พลักขาของลูเรเทียล้มลงมือปล่อยอควาเป็นอิสระไป
“ อ..อะไรกันก็แกขยับไปได้นี่นา ”
ลูคเรเทียพูดด้วยความงงงวย พร้อมกับที่ทาโซรอสลุกขึ้นมาเอาดาบ
จิ้มที่คอของหล่อน
“ จะบอกให้เอาบุญ ตอนที่ฉันสลบลงไปน่ะฉันได้เอาดาบลงไปที่พื้นด้วยไง ”
ทาโซรอสพูดเสียงเรียบ เมื่อลูคเรเทียได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันที
“ หรือว่าแกใช้ดาบของแกแทนสายดินพลังไฟฟ้าที่ยังตกข้างอยู่จนหมดน่ะ ”
ลูคเรเทียพูด
“ ถูกต้องเลยแล้วก็นะฝากไปบอกท่านผู้นั้นด้วยนะว่าอีกไม่นานฉนจะตามไปจัดการกับแกแน่ ”
ทาโซรอสพูดจบก็ชักดาบกลับแล้วหันหลังให้
“ เชอะไอ้หน้าโง่ …ไวด์ ”
ลูคเรเทียออกคำสั่งกับเจ้าท็อกซิกเทอเลี่ยนทันใดนั้นเทียที่อยู่ใกล้ๆกันก็ถูกไวด์
คาบมาและกระโดดเข้าใส่ทาโซรอส
“ เทีย!!! ”
ทาโซรอสตะโกนพร้อมกับกระโดดเข้าฟันไวด์จนล้มลงและช่วยเทีย
ไว้ได้
“ ไม่เป็นไรนะ ”
ทาโซรอสถามเทียพยักหน้ารับ
“ ตายซะเถอะย้ากกกกกกก ”
ลูคเรเทียพูดจบก็ฟาดดาบลงกับพื้นทันทีที่ดาบฟาดถึงพื้นสายฟ้าพุ่งลงมายังจุดที่ดาบฟาดไป
และเคลื่อนตัวอย่างเร็วไปหาทาโซรอส
“ ระวังค่ะ ”
เทียพูดจบก็ปัดมือทาโซรอสออกและเอาตัวเข้ารับสายฟ้าแทนแสงสว่างจ้าไปทั่ว
“ เทียยยยยยยยยยยย!!!! ”
ทาโซรอสตะโกนเรียกเทียจนสุดเสียง เมื่อแสงจ้าร่างของก็ตกลงกับพื้น
“ เทีย ”
พ่อแม่ของเทียร้องขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ เทียไม่เป็นไรนะพูดกับฉันซิเทียๆ ”
ทาโซรอสเขย่าร่างของเทียที่ร่างของเธอมีรอยไหม้ตามจุดที่ต่างๆ
อย่างแรงในใจหวังลึกๆว่าเธอจะฟื้นขึ้นมา เทียค่อยๆลืมตาขึ้น
“ เทีย ”
ทาโซรอสพูดน้ำเสียงแฝงความดีใจไว้เล็กน้อยรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที
“ พี่คะหนุคงไม่รอดแล้วล่ะค่ะ ”
เทียพูดเสียงสั่นๆ
“ อะไรกันเทียอย่าพูดอย่างนั้นสิเธอต้องไม่ตายนะเทีย ”
ทาโซรอสพูดน้ำเสียงสั่นคลอน้ำตาคลอเบ้า
“ พี่คะก่อนจากกันฉันมีเรื่องจะบอกให้พี่รู้นะคะ ”
เทียพูด
“ ไม่ต้องพูดแล้วเทียอย่าพึ่งพูดตอนนี้เลยไม่งั้นเธออาจตายนะ ”
ทาโซรอสส่ายหัวเบาๆหยดน้ำตาค่อยๆไหลจากหน้าของทาโซรอส
หยดลงบนใบหน้าของเทีย
“ ไม่ได้หรอกค่ะฉันต้องพูดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันอาจไม่มีโอกาสอีก ”
เทียพูดน้ำเสียงเริ่มเบาลงชีพจรของเธอเริ่มอ่อนลง
“ เทีย…. ”
ทาโซรอสกล่าวคำพูดที่เหลือที่เขาจะพูดถูกกลืนลงไปหมด
“ ฉันรักพี่…ค..ค่ะ ”
เทีนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบกระซิบก่อน
จะหมดลมหายใจไปในอ้อมกอดของทาโซรอส
“ ไม่นะเทียเธอต้องไปตายนะ ไม่ ”
ทาโซรอสตะโกนเสียงดังใจเขาเหมือนจะแตกสลายไปในทันที
น้ำตาเริ่มไหลพรากออกมา
“ เอ้าเสียใจพอรึยังล่ะงั้นข้าจะบุกต่อล่ะนะ ”
ลูคเรเทียตั้งท่าเตรียมจะร่ายเวทย์อีกครั้งแต่ทว่าเธอก็ต้องชะงัก
ไปเมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากตัวทาโซรอส
“ อ..อะไรกันจิตสังหารที่รุนแรงขนาดนี้มันมาจากไหนหันหรือว่า ”
ลูคเรเทียพูดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัวความกลัวเริ่มคลืบคลานเข้าสู่หัวใจเธอ
เมื่อทาโซรอสลุกขึ้นอุ้มร่างไร้วิญญาณของเทียขึ้นมาหันกลับไปสายตา
ของทาโซรอสเปลี่ยนไปจากตอนแรกดูหน้าเกรงขามขึ้นมาทันที
ทำเอาลูคเรเทียถึงกับผงะถอยหลังไปท็อกซิกเทอร์เลี่ยน
ของเธอก็ไปหลบอยู่ข้างหลังดูไม่ต่างกับลูกแมวน้อยดีๆนี่เอง
“ Lr เป็นอะไรไปน่ะ ”
เสียงของเอิธดังขึ้นในใจของทาโซรอส
“ มัน มันบังอาจฆ่าเทียของฉันมันต้องตาย ”
เสียงของ Lr ดังขึ้นในใจของทาโซรอสสักพักก็มีออร่าสีดำพุ่งออกมาจากร่าง
ของทาโซรอสออร่านั่นเข้าครอบคลุมร่างของทาโซรอสจนดำสนิท
สักพักร่างของเอิธก็กระเด็นออกมาไฟร์บินไปรับไว้ได้
“ เอิธนี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ”
ไฟร์ถาม
“ แย่ล่ะสิไอ้นั่นมันกำลังจะออกมาอีกแล้วล่ะคงเพราะความเสียใจของ Lr ที่
เทียต้องตายแน่ๆเลย ”
เอิธพูดเสียงสั่น
“ ไอ้นั่นน่ะเหรอแย่แน่ๆล่ะเอาไงดีล่ะเนี่ย ”
ไฟร์พูดในใจมีแต่ความว้าวุ่นไปหมด
“ เหมือนตอนนั้นเลย ”
วิลพูด
“ ตอนนั้นน่ะเหรอ ”
ดาร์คพูด
“ ใช่มันกำลังจะออกมาแล้วพลังด้านมืดที่ดราก้อนฮอลลี่ได้รับจะแปรเปลี่ยน
มันเป็นโซลแห่งความอาฆาต ”
วิลพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้
ตอนนี้ร่างของทาโซรอสเริ่มเปลี่ยนแปลงไปออร่าสีดำ
ค่อยๆเปล่งออกมามากขึ้นและกลายเป็นแสงสีดำพุ่งขึนไปบนท้องฟ้า
กลุ่มเมฆยามค่ำคืนค่อยๆหมุนวนและแล้วแสงสีดำก็ถูกยิงลงมา
อย่างแรงเสียงดังลั่นราวกับฟ้าผ่า
“ ก็าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ ”
เสียงคำรามแหลมจนน่ากลัวราวกับปีศาจดังขึ้น
แสงที่ถูกยิงลงมาค่อยๆจางลงที่เบื้องล่างกลุ่มควันสีดำได้สลายลง
เผยให้เห็นอัศวินมังกรร่างดำสนิทตาสีแดงเขี้ยวที่โง้งลงมา
ราวกับดาบเกราะที่ใส่อยู่ก็เปลี่ยนไปกลายเป็นเกราะกระดูกมังกรสีดำ
ดาบมาคายาเดียที่ถืออยู่ได้สูบกินหมอกสีดำเข้าไปเปล่งออร่าสีดำ
ออกมารุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆและกลายสภาพเป็นดาบยาวคล้ายๆดาบของพวกซามูไร
“ มาแล้วทูตสวรรค์แห่งความตายอัศวินมังกรแห่งความกลัว Thaliwilya Muramasa Soul(ต่อไปย่อเป็นTms) ”
วิลพูด ขณะที่ทุกคนยืนตะลึงอยู่นั้นที่ต้นสนต้นใหญ่ใกล้ๆต้นนึง
มีร่างของอัศวินในเกราะสีขาวผ้าคลุมขาวของเค้าปลิวพลิ้วไปตามลมฝนเริ่มตกลงมา
ลมแรงขึ้นๆเรื่อยๆอัศวินคนนั้นกำลังเฝ้ามองมายัง
พวกเขา
“ แย่ล่ะสิถูกความกลัวเข้าครอบงำซะแล้ว ”
อัศวินคนนั้นก็กระโจนลงไป เมทาไนท์น่ะเองที่จับตามองพวกเขาอยู่
“ อะไรกันเนี่ยอัศวินมังกรนี่มันอะไรกัน ”
ลูคเรเทียพูดไวด์ส่งเสียงครางหงิงๆอยู่ข้างหลังเธอ
“ ชื่อของข้าคือมุรามาซะโซล ”
Tms พูดจบก็สะบัดดาบออกไปคลื่นสีดำรูปเสี้ยวจันทร์พุ่งระเบิดใส่
ลูคเรเทียอย่างแรงจนกระเด็นไป
“ อักหนอยวันนี่แค่นี้ก่อนไปเร็วไวด์ ”
ลูคเรเทียพูดจบก็ขึ้นไปขี่บนหลังของไวด์และกำลังจะหนีไป
แต่ทว่า Tms ก็รวบรวมออร่าสีดำไปไว้ที่หลังและค่อยๆกลายเป็นปีกสีดำคล้ายปีกค้างคาวขนาดใหญ่บินตามมือซ้ายยังคงอุ้มเทียไปแล้วเงื้อดาบฟันใส่ลูคเรเทีย
แต่เธอก็เอาดาบรับไว้ได้
“ ก..แกทำไมถึง ”
ลูคเรเทียพูดเสียงสั่นสีหน้าแสดงถึงความกลัวสุดขีด Tms ก็ค่อยๆเอาร่างของเทีย
ยื่นเข้าไปใกล้ลูคเรเทียขยับหนีด้วยความกลัวสติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ เพราะแกฆ่าเธอยังไงล่ะ ”
Tms พูดน้ำเสียงเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งทำเอาลูคเรเทียถึงกับผวาแทบจะเป็นลม
อยู่ตรงนั้น
“ หมดเวลาเล่นซะที Fear of Testament ”
Tms พูดจบออร่าสีดำก็ครอบงำ ในใจของเธอตอนนี้มีแต่ความรู้สึกหวาดกลัว
อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเธอกรีดร้องเหมือนคนบ้าอยู่บนหลังของไวด์
ที่ยังคงวิ่งไป Tms จึงหยุดแล้วบินกลับไปหาพวกวิล
“ เอาล่ะต่อไปก็ตาพวกแกบ้างล่ะฮ่าๆๆ Fear of Testament ”
Tms พูดจบก็เช่นเคยออร่าสีดำพุ่งเข้าเล่นงานทุกคน
ตอนนี้ทุกคนต้องเผชิญกับความหวาดกลัวอย่างไม่สิ้นสุด
“ Holy Breaker ”
เสียงของใครบางคนดังขึ้นพร้อมแสงสีขาวสามสายพุ่ง
เข้าเล่นงาน Tms จนกระเด็นไปทุกคนจึงหลุดจากความกลัว
“ เมทาร์ไนท์ ”
วิลร้องขึ้น
“ มีทางเดียวที่จะนำเอาจิตใจเขากลับมาจะต้องให้นึกให้ออกถึงความสุข
ตอนก่อนที่เขาจะถูกครอบงำ ”
เมทาร์ไนท์พูดพร้อมกับเอาดาบรับการโจมตีของ Tms ไว้
“ แต่จะทำยังไงล่ะถึงจะให้ Lr จำได้น่ะในเมื่อเทียก็…อ็ะ ”
เอิธพูดยังไม่ทันขาดคำก็นึกขึ้นได้จึงหันกลับไปหาพ่อแม่ของเทีย
“ เมื่อคืนเทียทำอะไรอยู่ในครัวน่ะครับ ”
เอิธพูดทำเอาพ่อแม่ของเทียพลอยตกใจไปด้วย
“ เอ่อคือเมื่อคืนเทียทำไอ้นี่ไว้น่ะจ้ะ ”
แม่ของเทียพูดจบก็ล้วงเอาห่อขนมขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ
“ ช็อกโกแลตนี่น่ะเทียตั้งใจจะทำให้เขาเพราะพรุ่งนี้น่ะเป็นวนวาเลนไทเหล่าชายหญิงจะบอกความในใจของตนผ่านการให้ช็อกโกแลตกับคนที่ตนรักมากที่สุด ”
แม่ของเทียพูดจบก็ยื่นช็อกโกแล็ตให้เอิธ
“ นี่แหละท่จะช่วย Lr กีซซซ ”(กีซซซ(ได้ล่ะ))
เอิธรีบพูดจนหลุดปากพูดภาษามังกรออกมาแทนวิลรีบหยิบเอาห่อช็อกโกแลตจากมือเอิธ
ให้เมทาไนร์
“ นี่คือช็อกโกแลตที่เทียทำไว้ให้ Lr พอจะใช้ได้ไหม ”
วิลพูด
“ ได้เลยส่งมา ”
เมทาร์ไนท์พูด
“ เอ้ารับ ”
วิลพูดจบก็ขว้างห่อไปเมทาร์ไนท์รับไว้และพุ่งเข้าไปหา Tms
“ เอ้านี่L r นึกใหเออกสิความสุขของนายในตอนนั้นน่ะเทียเขารักนายนะแล้วนายจะมาทำยังงี้น่ะเหรอนายคิดว่าทำยังงี้แล้วเทียจะมีความสุ๘เหรอลองคิดดูสิ ”
เมทาร์ไน์พูดมือก็เกาะร่างของ Tms ไว้
“ หนอยลงไป ”
Tms พูดพร้อมกับออกแรงสะบัดเมทาร์ไนท์ให้หลุดออกจากตน
“ นึกให้ออกสิ Lr นายต้องเอาชนะปีศาจที่อยู่ในใจให้ได้นะ ”
เมทาร์ไนท์พูดจบ Tms ก็สงบลงออร่าสีดำค่อยๆสลายไป
Tms กลับคืนร่างเป็น Lr ตามเดิมร่างของเทียยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ เทียนี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ”
Lr คุกเข่าลงกับพื้นเริ่มร่ำไห้อีกครั้ง
......................
........................
..........................
รุ่งอรุณของวันใหม่ค่อยๆขึ้นมาที่เนินแห่งแห่งหนึ่งพวก Lr กำลังยืนอยู่หน้าหลุมศพของเทีย
“ นี่จ้ะพ่อหนุ่มช็อกโกแล็ตของเทียเทียเขาตั้งใจจะให้เธอให้ได้เลยล่ะ ”
พ่อของเทียพูดจบก็ยื่นห่อช็อกโกแล็ตให้ Lr
เมื่อเปิดห่อ ออกมาช็อกโกแล็ต รูปมังกรถือหัวใจช็อกโกแล็ต
“ เทียขอบใจมากนะ ”
Lr พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
วันต่อมาพวกเขาก็ออกเดินทางต่อไป
“ ลาก่อนนะ เทีย ถึงเธอจะไม่อยู่แล้วฉันก็จะไม่ลืมเธอเลย ”
เสียงพูดของ Lr อ่ออยไปตามสายลม
อ้อเรื่องภาพนั้นน่ะคับมีอยู่ภาพหนึ่งที่ผมเอาของคุณ Sparow มาใช้ในตอนนี้น่ะครับต้องอภัยด้วย
นะคับที่ไม่ได้บอกคงไม่ว่ากันนะรูปนั้นคือรูปช็อกโกแล็ตมังกรน่ะครับ
