Chapter 1
ปีการศึกษาใหม่
ช่วงเช้าของวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายกลางถนน ผู้ปกครองหลายคนไปส่งลูกที่โรงเรียนเป็นการต้อนรับวันเปิดเทอม เด็กๆหลายคนตะโกนทักทายกันข้ามหัวผู้คนเมื่อได้เจอเพื่อนของตน การจราจรติดขัดเป็นพิเศษในวันนี้ เนื่องจากวันเปิดเรียนปีการศึกษาใหม่ รัฐบาลกำหนดให้ทุกโรงเรียนเปิดตรงกันหมด
เด็กชายคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างรีบเร่ง เขาสะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลขนาดใหญ่ ในมือกำหนังสือพิมพ์เอาไว้ พลางโยนข้ามรั้วของบ้านแต่ละหลังแล้วเขาก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าหนังใบใหญ่เพื่อหยิบหนังสือพิมพ์มาอีก 1 ฉบับ แล้วจัดการโยนข้ามรั้วเข้าบ้านหลังถัดไป เขาทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนหนังสือพิมพ์ในกระเป๋าหมดลง
"เฮ้อ เสร็จซะที"
เด็กชายก้มมองนาฬีกาข้อมือของตนเอง ตอนนี้เข็มสั้นอยู่ที่เลข 7 เข็มยาวอยู่ที่เลข 10
"หวายย สายมากแล้ว"
เด็กชายลนลาน รีบวิ่งตรงไปยังทางไปโรงเรียนเดอวาเชีย เขาวิ่งผ่านบ้านที่เขาได้โยนหนังสือพิมพ์เข้าไป มีเสียงตะโกนขอบคุณเขามาเป็นระยะๆที่เขาวิ่งผ่านบ้านเหล่านั้น
"ขอบใจสำหรับหนังสือพิมพ์นะจ๊ะ ฟีฟี่""ครับ ไม่เป็นไรครับ"ฟีฟี่ตะโกนตอบกลับหญิงร่างท้วมที่ตะโกนขอบคุณเขาพลางวิ่งไปด้วย
"ดูเหมือนเธอจะสายนะฟีฟี่ ฉันกำลังจะไปเดอวาเชียอยู่ เธอมาขึ้นรถกับฉันสิ"หญิงร่างท้วมรีบตะโกน เพราะเธอกลัวว่าเด็กชายจะรีบวิ่งไปเสียก่อนจะได้ยินคำพูดของเธอ
"อะ เอ่อ... ครับ ขอบคุณครับ คุณเจน"ฟีฟี่กระโดดข้ามรั้วไม้ที่สูงเพียงแค่เอวของเขา เข้าไปในบ้าน ตอนนี้เจนอยู่ในรถแล้ว ฟีฟี่รีบวิ่งไปที่รถ พร้อมเปิดประตูรถแล้วขึ้นไป เสียงปิดประตูรถดังปึ๊ก พร้อมกับเสียงสตาร์ทรถ เจนขับรถออกจากสวนหน้าบ้าน มุ่งตรงไปยังถนน เธอขับรถเร็วมาก จนฟีฟี่ต้องเอามือจับประตูรถไว้
"เอ่อ... คุณเจนครับ ผมว่า...ขับช้ากว่านี้ก็ได้นะครับ เดอวาเชียไม่ได้ไกลจากที่นี่เลยนะครับ แปปเดี๋ยวเดี๋ยวก็ถึง"
"ไม่ได้หรอกจ๊ะ ฟีฟี่ เพราะฉันก็สายมากแล้วนะ"
"แล้วคุณเจนจะไปทำอะไรที่เดอวาเชียหรอครับ"
"ฮึๆ ความลับจ๊ะ"
ตอนนี้รถได้ขับเข้ามาถึงตัวโรงเรียนแล้ว โรงเรียนเวทมนตร์ศาสตร์เดอวาเชียเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงโรงเรียนหนึ่ง ด้วยบุคลากรผู้สอนเป็นถึงระดับศาสตราจารย์ ขนาดพื้นที่ของโรงเรียนที่กว้างขวาง เทคโนโลยีที่ล้ำสมัย ทำให้ผู้ปกครองจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว ที่ไขว่ขว้าโรงเรียนนี้เพื่อให้ลูกของตนได้เข้ามาที่นี่
"ฟีฟี่จ๊ะ เอาเป็นว่าฉันส่งเธอตรงนี้นะ ขอให้วันแรกของเธอโชคดีนะจ๊ะ"
"ครับขอบคุณมากครับ คุณเจนที่มาส่ง โชคดีเช่นกันครับ"
"จ๊ะ ขอบใจ"
ฟีฟี่เดินลงจากรถ แล้วรีบตรงไปยังหอประชุมตะวันออก ซึ่งเป็นหอประชุมของนักเรียนเวทย์ปี 3 เด็กชายคนหนึ่ง ตัวสูงล่ำ วิ่งมาเฉียดใกล้ๆฟีฟี่ เพื่อที่จะพยายามพูดคุยกับเขา
"เฮ้ ฟีฟี่ นายก็สายหรอ ฉันดีใจมากเลยนะ ที่ได้เจอนายอะ"
"อะเวลล์ ที่นายดีใจเพราะจะได้มีเพื่อนสายด้วยใช่มั้ยหละ ฉันรู้หรอกนะ"
"โถ่...อย่าพึ่งจับผิดกันสิ"
ฟีฟี่และเวลล์วิ่งผ่านสนามหญ้าขนาดใหญ่ของโรงเรียน ดูเหมือนว่าไม่ได้มีพวกเขาแค่ 2 คนเท่านั้นที่สาย แต่ยังมีนักเรียนอีกหลาย 100 คนที่ลนลานรีบไปยังหอประชุมของตนเอง
ปึ๊ก !!!!
" อูยยย "
ฟีฟี่และเวลล์รีบวิ่งจนไปชนกับนักเรียนเวทย์ชายปี 4 คนหนึ่งเข้า ทั้ง 3 ล้มลงซะบักซะบอมไม่เป็นท่า นักเรียนเวทย์ชายปี 4 ลุกขึ้น หน้าตาของเขาดูไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไรนัก ที่มีคนวิ่งมาชนจนเขาล้มลงไป
" อะเอ่อ... ผมขอโทษนะครับ พี่เจ็บตรงไหนบ้างรึป่าวครับ"
ฟีฟี่รีบลุกขึ้น ดึงมือเวลล์ให้ลุกตามด้วย
" ไม่เจ็บมั้ง ไอ้เด็กบ้า ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยว๊ะ""ขอโทษทีนะ เผอิญฉันเห็นว่านายไม่ใช่ม้ากับเรือว๊ะ ฮะๆๆๆ"
เวลล์พูดล้อเลียนนักเรียนเวทย์ชายปี 4 จนเด็กชายเริ่มทำหน้าโมโหมากขึ้น ฟีฟี่หันหน้าไปมองเวลล์ ส่งภาษาทางสายตาว่า "นายไม่ควรพูดแบบนั้นเลย" เวลล์เริ่มรู้สึกตัว ว่าคนที่เขาล้อเล่นอยู่นี่ อยู่ปี 4
"เอ่อ...โอเคๆ เอาเป็นว่าฉันกับเพื่อนขอโทษนายละกัน เราขอตัวก่อนละ"
เวลล์รีบพูดและรีบเดินหนีมีฟีฟี่เดินตามหลัง
"ถ้าทุกอย่างในโลกมันง่ายแบบนี้ ก็คงไม่มีการฆ่าล้างกันหรอก เจ้าเด็กโง่ สายเลือดเอ๋ย จงมารวมกันที่ปลายคมเขี้ยวนี้ Darkness Slash"นักเรียนเวทย์ชายปี 4 ได้ร่าย skill โจมตีใส่เวลล์ คมเขี้ยวจากคทาของ Necromancer ได้ฟาดลงกลางหลังของเวลล์เต็มๆ
"อ๊ากกกก"
เวลล์ล้มลงไปนอนกับพื้น ที่หลังของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ฟีฟี่ยืนด้วยความตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฟีฟี่รู้ว่านี้คือ skill ของพวก
Necromancer สายที่เรียนยากที่สุดและต่อกรด้วยยากที่สุด ฟีฟี่รีบประคองเวลล์ขึ้นมาและคิดจะพาไปห้องพยาบาล มีนักเรียนเวทย์หลายคนหยุดยืนมองดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นขณะนี้ บางคนตะโกนขึ้นว่า "สู้กันเลยๆ"
"ปล่อยฉัน ฟีฟี่ แกไอ้หมอผีบ้า"
"ทำไม แกจะทำอะไรฉันรึ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน คนอย่างแกไม่มีทางสู้ฉันได้หรอก ไอ้กระจอก"คำพูดของนักเรียนเวทย์ชายปี 4 ทำให้ต่อมโมโหของเวลล์เดือดขึ้นมา เวลล์ผลักฟีฟี่ออกไป เขาวิ่งไปหานักเรียนเวทย์ชายปี 4
"ตุ๊กตาปิศาจเอ๋ย ข้าผู้นี้ขอยืมพลังจากเจ้า ทำลายล้างอริร้ายของข้าด้วย
Pretty Chop"
มีตุ๊กตาเด็กผู้หญิงถือมีดตัวหนึ่งปรากฏขึ้นมา ตุ๊กตาตัวนั้นวิ่งเข้าหานักเรียนเวทย์ชายปี 4 แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับมันเลย
ทันใดนั้นตุ๊กตาตัวนั้นได้จางหายไปกลายเป็นหมอกควัน นักเรียนเวทย์ชายปี 4 เริ่มใช้ skill อีกครั้ง
"สายเลือดเอ๋ย จงมารวมกันที่ปลายคมเขี้ยวนี้
Darkness Slash"
คมเขี้ยวจากคทาของ Necromancer ได้พุ่งตรงไปยังเวลล์ ในสถานภาพตอนนี้เวลล์ไม่สามารถร่าย skill ปกป้องตัวเองได้ทัน เวลล์หลับตาพร้อมรับการโจมตีแต่...
"ฟันเฟืองและเข็มเวทมนตร์เอ๋ย จงหมุนวน เปลี่ยนทิศทางพลังเวทย์
Reverse"
มีฟันเฟืองและเข็มนาฬิกาสีรุ้งขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนหัวของเวลล์ ฟันเฟืองและเข็มนาฬิกาเริ่มหมุนเรื่อยๆ
"อ๊ะ !!!"
นักเรียนเวทย์ชายปี 4 ต้องหยุดชะงักลงเมื่อคมเขี้ยวจากคทาเบี่ยงเบนไปทำให้โจมตีไม่โดนเวลล์ คมเขี้ยวเฉือนฟันกับกลางอากาศเสียงดังหวืด เป็นเสียงที่บ่งบอกได้เลยว่า ถ้าโดนเข้าไปคงเสียเลือดไม่ใช่น้อย
"ฮะๆๆๆ ฉันลืมไปเลยว่ายังมีแกอยู่ เจ้าเปี๊ยก แกก็เก่งดีนี่"
ทันใดนั้นมีตุ๊กตาเด็กผู้หญิงถือมีดตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาหานักเรียนเวทย์ชายปี 4 เด็กชายหันไปมองตุ๊กตาปิศาจที่กำลังวิ่งเข้ามาหาตน เขายืนอยู่กับที่และหัวเราะในลำคอ ทันใดนั้นตุ๊กตาปิศาจได้จางหายไปกลายเป็นหมอกควัน
"อะไรกัน นี่มัน 2 รอบแล้วนะ เกิดอะไรขึ้น"เวลล์ตะโกนด้วยความโมโหเสียงดัง มนต์ตราที่เขาปล่อยออกไปถูกสลาย 2 รอบแล้ว
"เธอไม่เข้าใจอีกหรอ ว่าเธอไม่มีทางสู้เขาได้ไม่ว่าเธอจะเป็นนักเรียนเวทย์สาย Mage ที่มีคะแนนสูงสุดในบรรดานักเวทย์สายนี้ด้วยกัน หมอนี่เป็น Necromancer เขาเป็นนักเรียนเวทย์ที่ได้คะแนนสูงสุดของสายนี้ ถึงแม้ว่าหมอนี่จะนิสัยแย่ก็เถอะนะ"
เป็นอย่างที่นักเรียนเวทย์หญิงคนหนึ่งพูด ฟีฟี่และเวล์เป็น 1 ใน 12 ของนักเรียนเวทย์สาย Mage ที่มีคะแนนสูงสุดและนักเรียนเวทย์ชายปี 4 ก็เป็น 1 ใน 3 ของนักเรียนเวทย์สาย Necromancer ที่ได้คะแนนสูงสุดอีกด้วย คำพูดของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งทำให้การต่อสู้ของทั้ง 3 หยุดลง นักเรียนเวทย์ชายปี 4 หันมามองเด็กผู้หญิงเจ้าของคำพูด ที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าท่ามกลางฝูงชนนักเรียนเวทย์ที่อยากรู้อยากเห็นกับการต่อสู้ครั้งนี้
"หุบปากนา...ลีร์ดี้ เธออย่ามายุ่งดีกว่า"
นักเรียนเวทย์ชายปี 4 หันไปพูดกับลีร์ดี้ เจ้าของคำพูดเมื่อสักครู่นี้
"นายพอเถอะนะ อากัส นายไม่เห็นหรอ เขาบาดเจ็บมาก ศาสตราจารย์คงไม่พอใจแน่ที่นายทำแบบนี้ อ้อ อีกอย่างนะ พ่อหนุ่ม ฉันจะบอกอะไรให้ ที่มนตราของเธอสลายไปเป็นเพราะหมอนี่มีคู่หู ใช่คู่หู ถ้าเธอยังไม่มี อย่าคิดจะสู้กับเขาเลยจะดีกว่านะ ฉันไม่รู้หรอก ว่าพวกเธอมาสู้กันด้วยเรื่องอะไร แต่ถ้าให้ฉันเดา ใครสักคนหนึ่งหรือทั้งสองคน คงไปยั่วโมโหอีตาบ้านี่ละสิ"
"เดี๋ยวนะ คู่หู? พี่หมายความว่า..."
เวล์และฟีฟี่ตอบเสียงด้วยความสงสัยพร้อมกัน
"ใช่แล้วคู่หู ถ้าจะพูดเป็นทางวิชาการก็คือ
Angel ไงหละ นักเรียนเวทย์หลายๆคนมี Angel เป็นคู่หูเพื่อขอพรจาก Angel ให้ช่วยเหลือตนในยามที่ตนคับขันไงหละ เราไม่มีทางเห็น Angel ของคนอื่นหรอก จะเห็นก็แต่ Angel ของตนเอง มนต์เมื่อกี้คงเป็น Blessing Angel ที่สามารถสลายมนต์ตราได้ ฉันก็ตกใจเหมือนกันที่หมอนี่มี Angel เป็นคู่หูกับเขาด้วย คิดว่าจะเลี้ยงแต่ปิศาจเป็นอย่างเดียว"
คำถามที่ค้างคาเวลล์อยู่หมดไปทันที ตอนนี้เขาเข้าใจทันที ว่าทำไมมนตราของเขาถึงถูกสลายไป
"ปี๊ดดดดดดดดดดดดด "
