บันทึกแห่งซาเว



เส้นทางที่ทอดยาวราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด ของการผจญภัยฝ่าวิบากกรรมของเหล่าผู้กล้ามากหน้าหลายตาจากฟีเลเซีย แอนดิซอง และ ฟูดินัน  ที่ต่างมุ่งหน้าไปยังจุดหมายเดียวกัน คือบนเส้นทางแห่งการกอบกู้ เส้นทางแห่งนำพาซึ่งสันติสุขมาสู่โลกใบนี้ เส้นทางอันยากลำบากฝ่าฟันฝูงสัตว์ประหลาดมากหน้าหลายตา ที่มี SIN แห่งความเห็นแก่ตัว (Pecca Avarusage) อยู่สุดปลายของเส้นทางนี้เป็นตัวบงการอยู่

"เอาละวันนี้เจ้ามีเรื่องอะไรมาเล่าให้เราฟังละ มาเถิดมาเร็ว มาเล่ากานผจญภัยอันน่าตื่นเต้นของเจ้าในวันนี้ให้เราฟังเถิด"

ผมคือนักสู้หนุ่มจากฟูดินัน มีนามเรียกขานว่า “โทไบแอส”
หนึ่งในนักรบผู้กล้าจำนวนมากที่มุ่งหน้าไปปราบ SIN ในจุดมุ่งหมายอันเดียวกัน

และที่กำลังคุยกับผมอยู่นี่คือพ่อเฒ่า ซาเว โพอินท์
พ่อเฒ่านักบันทึกที่ชอบมาขอฟังเรื่องราวการผจญภัยในแต่ละวันของผม และบันทึกเรื่องราวทั้งหมดนั้นลงในบันทึกที่เขาเรียกว่า "บันทึกแห่งซาเว"

"เฮ้ย ดูเดะ ไอ้ โทไบแอส มันทำอะไรไร้สาระอีกแล้ววะ"
"มันไปสนใจอะไรกับตาแก่สกปรกคนนั้นฟระ "
"สงสัยอยากดังละมั้ง เหอะ ผู้กล้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจพวกคนพรรค์นั้นหรอก"

กลุ่มอัศวิน 3 คนจากฟีเลเซีย และ แอนดิซอง ที่แต่งกายด้วยชุดเกราะอันทรงเกียรติ ติดอาวุธยุทธนาภันฑ์ชั้นดีกล่าวกับผมด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ดูถูก  ใช่ในสายตานักรบผู้กล้าคนอื่น ๆ การกระทำของผมนั้นเป็นเรื่องไร้สาระ เสียเวลา และ สูญเปล่า พวกเขาไม่คิดที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับผู้คนทั่วไปที่ไม่สามารถทำประโยชน์อะไรให้กับพวกเขา หรือ ไม่สามารถช่วยสร้างเสริมส่งเสริมชื่อเสียงให้กับพวกเขาได้

เรื่องมันเริ่มง่าย ๆ จากเสียงเรียกของพ่อเฒ่า ซาเว ระหว่างการเริ่มต้นเดินทางของพวกผม กับการแสดงเจตจำนงของพ่อเฒ่าที่อยากจดบันทึกการผจญภัยของพวกผมเอาไว้ แต่เสียงเรียกนั้นไม่ได้รับการตอบสนองจากคนอื่น ๆ เลย  พวกเขาคิดว่าเมื่อปราบ SIN ลงได้ พวกเขาก็จะกลายเป็นคนดังและเป็นประวัติศาสตร์ไปเอง เขาไม่คิดว่าคนแก่ ๆ สกปรกเช่นพ่อเฒ่าซาเวนี้จะสามารถทำอะไรได้นอกจากตื่นเต้นกับเรื่องเล่าของผมไปวัน ๆ

แต่ช่างเถอะอันที่จริงผมก็ชินชากับเสียงหัวเราะเยาะพวกนี้แล้ว
ผมยังคงเล่าเรื่องให้พ่อเฒ่าซาเวฟังเรื่อยมาจนกระทั่งถึงวันนี้แหละที่พวกเราได้เดินทางมาถึงปราสาทแห่งความมืดของ SIN ที่ประเทศซาโลมแห่งนี้แล้ว

จากนักรบอัศวินผู้กล้าร่วม 100 ในตอนแรกเริ่มออกเดินทาง กลับเหลือเพียง 30 กว่าชีวิต ที่เดินทางมาถึงจุดนี้ได้

และที่จุดนี้เราไม่มีเส้นทางให้ย้อนหลังหรือผิดพลาดได้อีกแล้ว
เพราะความผิดพลาดย่อมหมายถึงความตายและแน่นอนจุดจบของโลก
ผมลาพ่อเฒ่าซาเวและเดินทางเข้าไปในปราสาทร่วมกับนักรบผู้กล้าคนอื่น ๆ
ซึ่งที่ปราสาทของ SIN นั้นสมกับเป็นฐานบัญชาการของ SIN เสียจริง ๆ ด้วยว่า ที่นี่อุดมไปด้วยปีศาจ สัตว์ประหลาด และกับดักจำนวนมาก ที่ผมเชื่อว่าคุณคงไม่อาจพบเห็นได้ที่ไหนมาก่อนเป็นแน่

แต่เพราะปณิธานว่า “ถอยหลังไม่ได้อีกแล้ว” นั้นเป็นดังพลังหนุนใจให้พวกเราฮึดสู้ และสามารถฝ่าฟันมาถึงส่วนสุดท้ายของปราสาทได้ในที่สุด

ที่ส่วนสุดท้ายของปราสาท
ก่อนที่จะถึงยังบัลลังก์สีโลหิตของจอมปีศาจเพลิงโลกันต์แห่งความเห็นแก่ตัวนั้น มีเส้นทางลาดชันสู่ด้านล่างทอดยาวไปยังใต้ปราสาท พวกเราไม่รู้ว่าเส้นทางนั้นนำไปสู่ที่ใดกันแน่ แต่เพราะเห็นว่ามีสมบัติอยู่ด้านล่าง กลุ่มอัศวินที่เหลือประมาณ 20 กว่าชีวิตจึงพร้อมใจกันลงไปดู ด้วยเชื่อว่าน่าจะมีอาวุธในตำนานที่สามารถปราบ SIN ลงได้ซ่อนไว้อยู่ แม้จะมีบางคนคัดค้านว่า
“SINจ ะบ้าเก็บของที่ปราบตัวเองได้ไว้ใกล้ ๆ ตัวทำไม” ก็ตาม


หีบ
หีบสมบัติล้ำค่าขนาดใหญ่ถูกวางอย่างสงบนิ่งอยู่เบื้องล่าง
พร้อม ๆ กับความตื่นเต้นของพวกเราที่ต่างพากันกรูเข้าไปที่หีบนั้นราวกับเด็กที่วิ่งไปหาของเล่นของตน
วินาทีนั้นพวกผมไม่เฉลียวใจเลยว่านั่นจะเป็นกับดักอันร้ายกาจและแยบยลที่ถูกซ่อนไว้ในสถานที่สุดท้ายนี้

เสียง แอ๊ดดดดด ของหีบเปิดออก พร้อม ๆ กับคาถาอัญเชิญ [Hasty Volunteer] ที่ถูกปลดผนึกออกมาพร้อม ๆ กับการเปิดออกของหีบ

เสียงคำรามก้องไปทั่วปราสาท พร้อม ๆ กับการปรากฏของซาลาแมนเดอล่า มังกรเพลิงขนาดยักษ์ที่ถูกเรียกมาจากมนตราภายในหีบนั้น มังกรขนาดยักษ์ตัวสูงเสียดเพดาน กายาสีแดงสนิท ปีกกระพือไปมาพร้อมกับหางที่สะบัดอย่างบ้าคลั่ง กู่ร้องคำราม และ……

จุดจบของพวกผม
จุดจบของพวกผมจากเปลวเพลิงจำนวนมหาศาลที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยเจ้ามังกรตัวนั้น เผาผลาญชีวิตของพวกผมทั้งหมดหายไปกับเพลิงอันร้อนแรง มอดไหม้จิตวิญญาณของพวกผม สูญสิ้นประกายแห่งความหวังทั้งหมดที่หลงเหลืออยู่
ทุกสิ่งพลันมืดหายไป ว่างเปล่า เงียบเชียบ และ………..




"เอาละวันนี้เจ้ามีเรื่องอะไรมาเล่าให้เราฟังละ มาเถิดมาเร็ว มาเล่ากานผจญภัยอันน่าตื่นเต้นของเจ้าในวันนี้ให้เราฟังเถิด"


ผมคือนักสู้หนุ่มจากฟูดินัน มีนามเรียกขานว่า “โทไบแอส”
หนึ่งในนักรบผู้กล้าจำนวนมากที่มุ่งหน้าไปปราบ SIN ในจุดมุ่งหมายอันเดียวกัน

และที่กำลังคุยกับผมอยู่นี่คือพ่อเฒ่า ซาเว โพอินท์
พ่อเฒ่านักบันทึกที่ชอบมาขอฟังเรื่องราวการผจญภัยแต่ละวันของผม และบันทึกเรื่องราวทั้งหมดลงในบันทึกที่เขาเรียกว่า "บันทึกแห่งซาเว"

ปราสาท SIN อยู่ข้างหน้าแล้ว และผมก็พร้อมที่จะก้าวเข้าไปแต่เพียงลำพัง แม้ว่าจะไม่มีเพื่อน ๆ นักรบผู้กล้าอื่นใดเหลือรอดชีวิตมาถึงจุดนี้แล้วก็ตาม

ผมกล่าวล่าพ่อเฒ่ามุ่งหน้าสู่ปราสาท SIN เบื้องหน้า ซึ่งครั้งนี้พ่อเฒ่าได้ให้กระดาษผมมาหนึ่งแผ่น
กระดาษที่เขียนเส้นทางของปราสาท กับดักที่ต้องระวัง ตลอดจนรายละเอียดต่าง ๆ ของปราสาท ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าพ่อเฒ่าซาเวไปได้มันมาได้อย่างไร เขาบอกว่าเป็นผมเองที่ให้เขาได้บันทึกรายละเอียดทั้งหมดนี้ ซึ่งผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่เอาเถอะผมจะลองเชื่อเขาดู เพราะผมไม่มีอะไรจะเสียมากไปกว่านี้อยู่แล้วนิ  ผมอ่านรายละเอียดของเนื้อหาที่บันทึกไว้ในกระดาษนั้นจนหมด พร้อมชื่อที่ลงปิดท้ายของผู้บันทึกเนื้อหานั้น

ใช่ชื่อของพ่อเฒ่าเองนั่นแหละ

ซาเว โพอินท์
(Save Point)




The End

 ;D

เล่นมุกแบบอ่านแยกไงฮะ เก็ตความนัยในเรื่องกันไหม้อ่ย  ;D

คนอื่นอยากไม่ยอม save ดีนัก  ;D
อนึ่งมีแฝงมุกโดยนัยเยอะนะ สังเกตกันไหมเอ๋ย  ::)