อยากให้ทุกท่านอ่านให้จบ ผมเขียนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้งจริงๆ ครับ ขนาดเขียนจบไปแล้ว ยังนั่งร้องไห้ต่ออีก 10 นาที แหน่ะ“คุณ เป็นคนไม่กรี๊ดอะไรง่ายๆ ใช่มั้ย” คำถามแรกที่ยิงใส่พวกผม พร้อม Prelude สุดแนว
ผม Proof บทความนี้บนรถทัวร์ขณะกำลังเดินทางกลับบ้านที่อุดรเพราะความรู้สืกที่เอ่อล้นออกมามันเร่งให้ผมรีบๆ เขียนก่อนที่ความประทับใจนี้จะเลือนลาง ผมทราบดีว่าตลอดหลายวันนี้คุณหนุ่ยคงได้รับคำขอบคุณอย่างล้นหลามแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะขอขอบคุณคุณหนุ่ยอีกครั้ง ที่ทำให้ความฝันของเด็กต่างจังหวัดคนนึง เมื่อ 15 ปีก่อนเป็นจริงจนได้ เวลา 3 ชั่วโมงที่มีค่าที่สุดเป็นอันดับสองในชีวิตผม รองจากวันที่ผมได้เกิดขึ้นมาบนโลกนี้มันช่างเป็น 3 ชั่วโมงที่แสนมีค่า และผ่านไปรวดเร็วราวกับความฝัน ในขณะที่ผม Proof บทความนี้อยู่น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาอย่างไม่แคร์สายตาของคนที่นั่งรวมทางกลับบ้านพร้อมผม ผมไม่สนใจว่าใครจะว่าให้ผมยังไง ตราบเท่าที่ผมยังหายใจอยู่ ผมจะไม่มีวันหันหลังให้ อนิเมะเด็ดขาด ผมกล้าที่จะพูดได้อย่างไม่อายใครว่า ผมอ่านหนังสือออกเพราะโดราเอม่อน ผมไม่เคยข่มเหงรังแกใคร และพร้อมจะให้ความช่วยเหลือผู้อื่นเพราะผมดูเซนไตมาตั้งแต่เด็ก และอื่นๆ อีกมากมายที่อนิเมะ และคำสั่งสองของแม่ผม ที่หล่อหลอมให้ผมเป็นคนได้จนทุกวันนี้
คืนงานเลี้ยงเป็นสำหรับผมเป็นคืนที่พิเศษจนผมแทบไม่อยากเชื่อว่าผมจะได้มีโอกาสอย่างนี้ ไม่เพียงแค่ผมได้มีโอกาสพบกับคุณคาเงยามะ และ คุณเอนโด แต่ผมมีโอกาสได้พบกับเพื่อนๆ ที่บอร์ด J-Hero ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมอยากมางานมีตติ้งกับพวกเขามาตลอด แต่เพราะอยู่ใกลและภาระหน้าที่ ทำให้ไม่ได้มาซักที ผมได้แชร์ความรู้สึก และก่อเกิดมิตรภาพมากมาย ชนิดที่ผมเอาเงิน 4000 บาท ไปซื้อที่ไหนไม่ได้ เรื่องเดียวที่พลาดและเสียดายมากๆ คือไม่ได้ถ่ายรูปคู่กับศิลปินทั้งคู่
วันต่อมาผมไปวัดพระแก้ว เพราะเข้ากรุงเทพบ่อยแต่เคยไปแค่ครั้งเดียว และอยากลองกล้องถ่ายรูปใหม่ ผมก็มีโอกาสได้เจอคณะทัวร์ของคุณหนุ่ย อีกครั้ง ผมดีใจมากๆ มันเป็นเรื่องดีๆ ที่เข้ามาต่อเนื่อง คุณหนุ่ยอนุญาติให้ผมเดินตามห่างๆ และให้ถ่ายแคนดิต คุณคาเงยามะ และคุณเอนโด แต่ผมคิดว่าชาวญี่ปุ่นเค้าถือมากเรื่องโดนแอบถ่ายภาพ ผมเลยไม่ถ่าย แค่ได้คิดว่าเรามีโอกาสเดินเที่ยวกับศิลปินที่เราชื่นชอบก็สุดที่จะบรรยายให้คนอื่นรู้ได้แล้ว
และแล้วก็ถึงวันที่ผมรอคอย วันแสดงจริง ใจผมอยากจะมารอตั้งแต่สามโมงเช้า แต่ก็ออกจากที่พักมาสิบเอ็ดโมง ยืนรออย่างใจจดจ่อชนิดนั่งไม่ติด คุยกับน้องคนนึงซึ่งผมก็ลืมถามชื่อ (ไม่แน่ใจว่าโอตาคุเป็นงี้ทุกคนมั้ย คือพร้อมจะคุยกับคนคอเดียวกันโดยไม่ต้องรู้ชื่อกันก็ได้) ได้เจออาจารย์ศุภเดช หลังจากได้ดูแต่ในจอมาตลอด ผมเข้าไปทักอาจารย์ ตอนเดินไปซื้อน้ำแต่ก็ไม่ได้คุยอะไร ระหว่างรอเข้าแถวก็เห็นพี่หลาม แต่ก็ไม่ได้ไปทัก พอประตูเปิด ผมเกือบจะได้เข้าไปเป็นคนแรก แต่ทีมงาน Show no Limit ก็พาผมออกมาสัมภาษณ์เสียก่อน ผมก็ยังย้ำคำพูดของผมเรื่องที่ ผมรอคอยวันนนี้มา 15 ปี อย่างหนักแน่น แล้วก็ก้าวเข้าสู่ Hall ด้วยความรู้สึกตื่นแต้น ยิ่งกว่าตอนเรียนจบเสียอีก เปิดงานด้วย Prelude ที่ผมถือว่าเยี่ยมมากๆ เพราะมันอธิบายความเป็นโอตาคุได้เป็นอย่างดี เปิดงานด้วยการโชว์โซโล่กีตาร์ และเพลง CHA-LA-HEAD-CHA-LA ต่อด้วย Bakuryusentai Abaranger ก่อนศิลปินทั้งสองจะออกมาทักทายคนดู และระเบิดเส้นเสียงของพวกเราอีกครั้งด้วย Break Out หลังจากนั้นผมก็ถูกความสนุกเข้าครอบงำ จนเรียงลำดับไม่ถูกแล้วว่าเพลงไหนก่อนหลังแต่ความมันส์ยัง อยู่ในใจครบทุกนาที ทั้ง Chojinsentai Jetman, Garo Savior in the Dark, God Know… , Sousei no Aquarion, Hikari Sasu Mirai he, Butter-fly,Vajura-On, Ai Torimodose มีการคั่นเวลาด้วย ประวัติของศิลปินทั้งสอง และแขกรับเชิญสุดน่ารักอย่างน้องเมย์ และไดอิจิซังที่ทำให้ผมลืมภาพใน มิวสิควิดีโอไปเลยทีเดียว ก่อนจะพัก 15 นาที
กลับมาครึ่งหลัง เป็นฉากประทับใจฉากนึงของผมเลยทีเดียว ฮิโรโกะซังเดินออกมาใสชุดของอาราเร่ แต่ทันใดนั้นน้าต๋อยเซมเบ้ก็เดินออกมาจากหลังเวทีอีกด้านหนึ่ง “ช่อง 9 อ.ส.ม.ท. ภูมิใจเสนอ ดร.สลัมป์ กับ หนูน้อยอาราเร่” ผมกำลังตกใจจนลืมกดชัตเตอร์ เพราะน้าต๋อยคือฮีโร่ในดวงใจผมตลอดกาลจริงๆ อันนี้เป็นจุดที่ 2 ที่ผมเสียดายมากจริงๆ กลับมาที่ฮิโรโกะ เธอเป็นคนที่ร่าเริงมากจริงๆ ร้องรวดเดียว 3 เพลง อาราเร่ อิคคิวซัง โดราเอม่อน ช่วงที่เพลงนี้ขึ้นผมน้ำตาคลอเบ้าแล้วนะครับ ก่อนที่จะเริ่มช่วงสองของศิลปินทั้งสอง เริ่มด้วย โดราเอม่อนเวอร์ชั่นภาษาไทย พอได้ยินเพลงนี้น้ำตาร่วงเลย ผมไม่คิดจริงๆ ว่าจะเป็นเพลงนี้ และมันสะท้อนใจผมมากว่า ทำไมคนไทยร้องเพลงการ์ตูนแปลไทยแล้วส่ายหน้า แต่เพราะเป็นป๋าร้องคนดูชอบ ส่วนตัวผมไม่เคยแอนตี้เพลงการ์ตูนที่แปลเนื้อร้องอยู่แล้ว ต่อด้วย Brave Heart และ Pegasus Fantasy ที่ประทับในผมจริงๆ มีคำถามจากป๋าด้วยว่า พวกเรารู้จัก Kotesu Kyodai มั้ยพอมีคนตอบว่ารู้ ป๋าก็ถามต่อว่ารู้มั้ยว่าเค้าเป็นใคร ก็ดันมีคนตอบว่ารู้อีก แต่เอนโดซังบอก “I don’t know” ป๋าเลยบอกว่าที่ญี่ปุ่นมันคือความลับสุดยอดบอกไม่ได้หรอกว่าเขาคือใคร และไม่มีใครรู้(ฮา) ก่อนจะเข้าสู่ช่วงเวลามันสช่วง ต่อไป เริ่มด้วย Nageki no Rosario ช่วยเร่งจังหวะที่สบายๆ เมื่อครู่ขึ้น Senshiyo Tachi Agare และ Heats ก็ช่วยให้จิตวิญญาณเหล็กไหลใน ตัวมันตื่น Yusurenai Negai ที่ผมคิดว่าทุกคนใน Hall ร้องได้อย่างพร้อมเพรียง และเพราะมากจริงๆ ส่งท้ายช่วงด้วย Kokoro wa Tamako ซึ่งเป็นเพลงเซนไตที่เพราะที่สุดสำหรับผม และผมตั้งใจร้องเพลงนี้ที่สุดในงาน ก่อนที่ป๋าจะพูดคุยกับคนดูอีกครั้ง ก่อนจะส่งพวกเราเข้าสู่ 3 เพลงสุดท้าย Yushaoh Tanjo เสียง Divinding Driver และ Goldion Hammer ที่ทุกคนในงานตะโกนพร้อมกันมันสะท้านเข้าใปถึงในใจ Soultaker ที่ป๋าตั้งใจร้องแล้วมันส์เต็มที่จนสะดุดลำโพงล้มหงายเลยทีเดียว แต่ป๋าก็ยังยิ้มและลุกมาร้องต่ออย่างรวดเร็ว และสุดท้ายเพลง Soldier Dream ที่มีความหมายที่ดีจริงๆ สำหรับการเป็นเพลงส่งท้าย
หลังจากป๋า และเอนโดซัง กลับเข้าหลังเวทีไป พวกเราก็ยังส่งเสียง Encore อย่างต่อเนื่อง แม้จะเปิดไฟใน Hall แล้วแต่เสียงกลับยิ่งดังขึ้น จนกระทั่งบนจอแสดงข้อความ I can fly… You can fly… We can fly… เสียง Encore ก็ยังดังอยู่ อาจจะเป็นเพราะบางคนที่มองเห็นบนจอแล้ว พอบนจอแสดงข้องความอีกรอบ I can fly… you can fly…? เสียง Encore ก็เปลี่ยนเป็น Motto Motto แล้วบนจอก็ขึ้นข้อความสุดท้าย We can fly… เสียงดนตรีดังขึ้นพร้อมกับป๋า และเอนโดซังวิ่งออกมาร้องเพลงสุดท้ายของงาน พร้อมๆ กับพวกเราที่กล้าพูดได้ว่าพวกเราทุกคน ร้องสุดวิญญาณชนิดไม่ต้องกั๊กแล้ว
จากนั้นทุกท่านก็ออกมาพูดคุยกับคนดูเป็นการส่งท้ายผมนับจำนวนคำขอบคุณไม่ได้ เพราะมันเยอะจริงๆ ความรู้สึกตื้นตันจนบรรยายออกมาเป็นถ้อยคำไม่ได้มันเอ่อ และจุกอยู่ที่ลำคอจนเปลี่ยนคำพูดให้เป็นน้ำตา
แม้ตอนนี้น้ำตาที่ไหลออกมาจะแห้งไปแล้ว แต่ความทรงจำดีๆ ทั้งหมด จะยังคงอยู่ในใจผมตลอดไป และผมยังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าครั้งหน้าจะมาถึงในเร็ววัน เพื่อสานต่อความฝันที่จะให้ Field of Hope ของผมค่อยเต็ม และเป็นจริงขึ้นมา (เป็นคำพูดของบุคคลท่านหนึ่งที่ผมนับถือแม้จะไม่เคยได้เจอตัวจริง พี่โจ้ แฟนพันธุ์แท้เซนไต) เหมือนที่คุณหนุ่ยได้ทำ Field of Hope ของคุณหนุ่ยสำเร็จ อีกขั้นหนึ่งเป็นทั้งตัวอย่าง และแรงบันดาลใจที่แสนวิเศษของผม น้ำตาของผมมันเริ่มไหลออกมาอีกแล้วขอขอบคุณอีกครั้งจากทั้งหมดของหัวใจของเด็กชายคนนึงที่เคยยอมซื้อกระดาษเนื้อเพลง Jetman เพียงแผ่นเดียวด้วยเงินถึง 20 บาท เมื่อ 15 ปีก่อน ขอบคุณครับ ขอบคุณชาว J-Hero ที่ไม่ปล่อยผมยืนเก้อคนเดียวที่ Lobby แม้ผมจะเป็นแค่วิญญาณลอยไปลอยมาในบอร์ด ขอบคุณทั้งสองท่านที่นั่งกินข้าวข้างผม ขออภัยจริงๆ ที่ผมไม่ได้แนะนำตัว และถามชื่อ ที่ทำให้ผมไม่รู้สึกเหงาในงานเลี้ยง ขอบคุณน้องที่ยืนคุยกับผมตั้งนานสองนานหน้าโรงละครทั้งๆ ที่เราไม่ได้แนะนำตัวกันเลย ขอบคุณน้องต่อที่นั่งข้างผมในแถวหน้าที่ได้มีโอกาสแชร์ความทรงจำดีๆ ให้กัน ขอบคุณคุณหนุ่ยแม้ว่าคุณหนุ่ยจะเหนื่อยอย่างไรก็ยังมีรอยยิ้มให้พวกเราเสมอ และขอบคุณที่ช่วยมอบโอกาสที่ให้ผมได้เดินเที่ยวกับ ป๋าและเอนโดซัง แม้เจ้าตัวเค้าจะไม่รู้ว่าผมมาเดินตามหลังอยู่ห่างๆ และท้ายที่สุดขอบคุณศิลปินทุกท่านที่ทำให้งานนี้สมบูรณ์ คาเงยามะซัง, เอนโดซัง, ไดอิจิซัง, น้องเมย์, ฮิโรโกะซัง, น้าต๋อยแม้จะขึ้นมาแค่แว๊ปเดียวแต่น้าต๋อยคือฮีโร่ตลอดกาลของผม, คุณบอมบ์ คุณสุดยอด มาก คุณอิ๊กคิว(ขอบคุณคุณบอมบ์ที่ให้ข้อมูลชื่อ)ก็เป็นสุดยอดไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าคุณบอมบ์
รูปพร้อมแล้วครับ ไม่ทำลิงค์ตรงเพราะเด๋วจะโหลดโหดไปหน่อย
http://www.flickr.com/photos/31968845@N06/
