[ประกวด] เสียงหอนสุดท้ายของฝูงหมาป่า (FINAL HOWLING)

[Fenrirwolfen, The Werewolf Wanderer]

เสียงหอนสุดท้ายของฝูงหมาป่า (FINAL HOWLING)

            “ความตายนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหันหลังให้ และพลังก็มิใช่สิ่งสำคัญ หากแต่เรานั้นอยู่รวมกันเป็นครอบครัว” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งพูดขึ้น ณ กองไฟของที่ประชุมของพวกมัน คำพูดประโยคนั้นส่งแรงทำให้เหล่าหมาป่าที่เหนื่อยอ่อนจากการล่าเหยื่อทั้งหลายให้มีแรงและเห่าหอนถึงดวงจันทร์ในป่า Black Wood

            กลุ่มมนุษย์หมาป่าต่างแยกตัวกันไปยังที่อยู่ของตน ดวงจันทร์นั้นเป็นตัวส่องทางให้ความสว่างดั่งเช่นป่านี้คือป่าตอนกลางวัน เหล่าหมาป่าทั้งเล็กและใหญ่ต่างพากันสังสรรค์หลังจากการล่าเหยื่ออันเหน็ดเหนื่อยและการทำหน้าที่ของตนเองที่ได้รับตามคำสั่งของหัวหน้าฝูงหมาป่า บ้างก็นอนหลับไป บ้างก็พากันตรวจดูรอบๆที่อยู่ของฝูงว่ามีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่แถวนี้หรือไม่ บ้างก็เล่นกันตามแบบของหมาป่าทั่วไป

            หลังจากที่มนุษย์หมาป่าทุกตัวนั้นต่างพากันแยกย้ายไปจากกองไฟที่ประชุมแล้ว เวย์ลิน หัวหน้าฝูงหมาป่า [Weylyn, the Alpha Werewolf] ก็ลุกขึ้น หน้าตาของสัตว์อสูรนั้นดูผ่อนคลาย แต่สายตาของเขานั้นก็ยังจับจ้องอยู่ตรงที่กองไฟซึ่งเปลวเพลิงนั้นลุกโชน

            “เวย์ลิน เธอมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?” ฟรานาล่า [Franala, the Female Alpha Werewolf] คู่ของเวย์ลินก็กล่าวขึ้น เมื่อเธอเหลือบไปมองและสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูวิตกกังวลของเขา

            “ฉันแค่รู้สึกแปลกๆน่ะ ช่วงนี้” เขาพูดขึ้นมาพร้อมกับถอนหายใจ “มีอะไรบางอย่างมันทำให้ฉันสังหรณ์ใจในทางลบ หลังจากที่เรานั้นรวมตัวกันได้จนถึงตอนนี้”

            “โธ่ ที่รัก เธอน่ะเป็นหัวหน้าของทั้งเหล่ามนุษย์หมาป่าจันทรา [Moonshine Werewolf] มนุษย์หมาป่าเงิน [Silver Werewolf] หมาป่าราบสูง [Highland Wolf] มนุษย์หมาป่าแห่งพลัง [Frantic Werewolf] มนุษย์หมาป่าขาว [White Werewolf] และยังอีกเผ่าที่มีมนุษย์หมาป่าหญิงด้วยนั่นก็เผ่ามนุษย์หมาป่าขนทอง [Golden Werewolf] อีกด้วยนะ ไม่ต้องห่วงหรือกังวลอะไรให้มากหรอกนะจ๊ะ ที่รัก ถึงแม้จะเกิดอะไรขึ้น พวกพ้องของเราก็จะช่วยกันอยู่แล้วนะ” ฟรานาล่าพูดขึ้น ทำให้เวย์ลินรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่หายวิตกกังวล

            “ช่วงนี้น่ะ เหล่าผู้อาศัยหรือพวกชนเผ่าเดิมของ Black Wood ที่เข้ามาใกล้ถิ่นฐานเราก็เริ่มจะมีมากขึ้นทุกที หลายวันมาก่อนนี้มีพวกพ้องของเราต่างต้องเสียเลือดเนื้อให้กับเหล่ามนุษย์พวกนั้นไปมาก แต่ก็ยังดีที่รอดชีวิตกลับมาได้และพวกชาว Black Wood เหล่านั้นไม่ตามมาพบเจอถิ่นฐานเรา” เวย์ลินเอ่ยพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองดวงจันทร์ที่ใกล้จะเต็มดวง

            “แต่ฝูงของเราก็ยังคงอยู่กันครบมิใช่หรือเวย์ลิน? เพราะเธอที่สามารถวางแผนและหน้าที่ให้ถูกต้องตามความสามารถของพวกพ้องเราแต่ละตัวและความเป็นผู้นำของเธอนั้น ก็ช่วยให้เราทั้งฝูงต่างรอดชีวิตกันมาได้ในยามที่เกิดเหตุการณ์อันตรายหรือคับขันมานับต่อนับแล้ว เธออย่าเป็นกังวลอะไรให้มากเลยนะที่รัก” ฟรานาล่ากล่าวกลับเวย์ลินด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง

            “คงจะจริงของเธอน่ะ ฟรานาล่า” เวย์ลินตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มีชีวิตชีวา

            “เราไปหาความสนุกสนานกับเหล่าหมาป่าตัวอื่นๆกันบ้างดีกว่านะ” ฟรานาล่าพดพร้อมกับยืนขึ้นและฉุดมือเวย์ลินให้ตามเธอไปตอนที่เธอวิ่งตรงไปยังกลุ่มมนุษย์หมาป่าตัวอื่นๆ

            “ฉันโชคดีจริงๆเลยนะ ที่มีเธอเป็นคู่ของฉันน่ะ ฟรานาล่า” เวย์ลินคิดพร้อมกับยิ้มเมื่อวิ่งตามฟรานาล่าไปยังกลุ่มมนุษย์หมาป่าที่กำลังร้องเพลงและเล่นกันอย่างสนุกสนาน

            ฟรานาล่านั้นเป็นลูกสาวของหัวหน้าฝูงเผ่ามนุษย์หมาป่าขนทอง รูปร่างของเธอนั้นได้รับคำชมมานับต่อนับว่าเธอนั้นดูดีอยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งที่ทำให้เวย์ลินนั้นตกหลุมรักกับเธอก็คือตาของเธอที่มีประกายสีทอง และนิสัยที่ดีและน่ารักจึงทำให้เวย์ลินเลือกเธอเป็นคู่ของเขา

            เวย์ลินนั้นแต่เดิมอยู่ในฝูงของเผ่ามนุษย์หมาป่าจันทรา เขาเกิดมาด้วยจุดเด่นที่ว่าเขามีรอยแผลเป็นตัดเอาที่ตาขวาของเขาเป็นเหมือนรอยดาบ แต่ตาขวาของเขานั้นไม่ได้รับอาการบาดเจ็บหรืออะไรแม้แต่น้อย เขาใช้ชีวิตต่อมาเรื่อยๆ จนวันหนึ่งนั้นก็มีกลุ่มมนุษย์จากอาณาจักร Zalom ซึ่งเป็นกลุ่มชาวบ้านธรรมดาที่อาศัยอยู่ในเมืองบุกมายังที่ตั้งของฝูงมนุษย์หมาป่าจันทรา ในตอนนั้นเองเหล่ามนุษย์หมาป่าจันทราต่างก็ไม่ได้คิดว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น จึงไม่ได้เตรียมตัวเอาไว้ และต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อที่จะรักษาไว้ซึ่งที่อยู่ของตน แต่แล้วเหล่าประชากรเมือง Zalom นั้นต่างก็ทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดหย่อน ในขณะที่ต่อสู้กันอยู่นั้น เวย์ลินก็เป็นผู้ที่ได้ให้กำลังใจเหล่ามนุษย์หมาป่าจันทราทุกตัวและสู้จนเขาเองและพวกพ้องของเขานั้นได้รับชัยชนะต่อประชากรเมือง Zalom ไป

            จากเหตุการณ์นั้น เวย์ลินจึงได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าฝูงของเผ่ามนุษย์หมาป่าจันทราเพราะหัวหน้าฝูงคนเก่าก่อนที่เวย์ลินจะขึ้นมาแทนที่นั้น ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้นั้นและเนื่องจากอายุขัยของเขานั้นมีมากแล้วด้วย จึงทำให้ทนต่ออาการบาดเจ็บนั้นไม่ได้จึงได้ลาจากเผ่ามนุษย์หมาป่าจันทราไป

            เมื่อเวย์ลินนั้นได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าฝูง เขาจึงริเริ่มความคิดของการที่จะนำมนุษย์หมาป่าทุกเผ่ามารวมตัวกัน ดังนั้นเขาจึงเดินทางไปพร้อมกับเหล่ามนุษย์หมาป่าที่ร่วมชีวิตกันมากับเขาและพากันรวมตัวกับฝูงมนุษย์หมาป่าอื่นๆทั้งหลาย จึงทำให้เกิดขึ้นมาเป็นฝูงปัจจุบันที่มีอยู่ด้วยกัน 6 เผ่า ด้วยความสามารถและเวลาที่เวย์ลินนั้นใช้เดินทางมาเรื่อยๆ เขาและเหล่ามนุษย์หมาป่าทั้งหลายนั้นก็ได้มาปักหลักอยู่ที่ป่า Black Wood นี้เอง

[Fenrirwolfen, The Werewolf Wanderer]

            ในคืนเดียวกันนั้น ในขณะที่เหล่าหมาป่าทั้งหลายต่างพากันนอนหลับในถิ่นที่ของตนนั้น เวย์ลินก็ยังนอนมองดวงดาวทั้งหลายบนท้องฟ้าและยังคงคิดไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องที่เขาพูดให้ฟรานาล่าฟังในวันนี้ ทำให้เขานั้นนอนหลับไม่ลง

            “ถ้าหากพวกมนุษย์หรือพวกที่อยู่ใน Black Wood นี้กำลังรวมตัวกันขึ้นเพื่อที่กำจัดพวกพ้องของข้าอีกล่ะ?” ความคิดนี้นั้นตรึงเขาเอาไว้จากความง่วง ทำให้เขานั้นนอนไม่หลับ เมื่อเขานึกถึงภาพตอนที่เขาเห็นพวกชาว Zalom ทั้งหลายที่ต่างพากันบุกเข้ามาและภาพตอนที่เขานั้นเห็นหัวหน้าฝูงคนเก่าของเผ่ามนุษย์หมาป่าจันทรานั้นโดนพวกชาว Zalom ทั้งหลายฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตา

            “ข้าจะต้องไปหาท่านผู้เฒ่าซะแล้ว” เวย์ลินพึมพำกับตนเองจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินจากถิ่นที่นอนของตนไปหาผู้เฒ่าโซเลมน์อย่างเงียบๆ [Solemn, The Elder Werewolf]

            เมื่อเวย์ลินเดินออกมานั้น เขาก็ได้เห็นท่านผู้เฒ่าโซเลมน์ นั่งอยู่ข้างๆกองไฟที่เขานั้นได้จ้องมองอยู่ตอนหัวค่ำก่อนที่เขานั้นจะวิ่งตามฟรานาล่าไป กองไฟนั้นดูเหมือนจะไม่ดับมอดลงแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เติมฟืนหรือมีลมพัดผ่านไปก็ตาม

            “ฮึ่ม นี่มันแย่มาก” ผู้เฒ่านั้นพึมพำพร้อมกับทำการถอนหายใจในขณะที่โรยผงวิเศษอะไรบางอย่างลงไปในเปลวไฟที่กำลังลุกโชน

            “เอ่อ... ท่านโซเลมน์” เวย์ลินเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังของท่านผู้เฒ่า

            “ข้ารู้อยู่แล้วว่าความคิดของท่านนั้นจะทำให้เจ้ามาหาข้า ท่านหัวหน้าฝูง” ผู้เฒ่าหมาป่าโซเลมน์เอ่ยตอบกลับ หมวกกระโหลกของกิเลนป่า [Deep Forest Kirin] ที่ใช้ในพิธีต่างๆนั้นยังคงแสดงถึงเอกลักษณ์ของความเป็นผู้ทรงศีลและผมเผ้าของท่านผู้เฒ่าก็ยังคงร้อยเป็นเส้นๆด้วยลูกปัดเช่นทุกที ความเป็นหมาป่าทองจึงทำให้ท่านผู้เฒ่านั้นมีความใจเย็นคงอยู่กับตัวและเวลาที่เขานั้นใช้ในการฝึกฝนญาณ จึงทำให้ท่านผู้เฒ่านั้นได้รับการนับถือเป็นผู้ปราดเปรื่องและท่านนั้นยังสามารถหยั่งรู้อนาคตได้และควบคุมเวทมนตร์ธาตุทั้ง 4 ได้ซึ่งมีทั้ง ไฟ ลม น้ำ และดิน

            แต่แล้วครั้งนี้จะดูเหมือนกับว่าท่านผู้เฒ่าโซเลมน์นั้นจะวิตกกังวลเกี่ยวกับอนาคตพอๆกันกับเวย์ลิน

            “ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีน่ะช่วงนี้ท่านผู้เฒ่า ทุกอย่างมันดูแปลกไปจากชีวิตปกติของเหล่ามนุษย์หมาป่าทุกตัว เหมือนกับจะมีอะไรบางอย่างที่ไม่ดีเกิดขึ้น” เวย์ลินเอ่ยขึ้น

            “ข้าก็รู้สึกอย่างเดียวกันเช่นเดียวกับเจ้าน่ะแหละ ท่านหัวหน้าฝูง ข้าสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้ มาดูนี่สิเวย์ลิน” โซเลมน์นั้นได้ดึงเวย์ลินให้เข้ามาใกล้ๆกับกองไฟ ผงวิเศษที่โซเลมน์นั้นได้โรยลงไปยังเปลวเพลิงในนาทีก่อนหน้านี้นั้นต่างเต้นรำบนเปลวเพลิงดั่งนางฟ้าทั้งหลายกระโดดโลดเต้นไปมา ซักครู่หนึ่งผงเหล่านั้นก็ได้เด้งออกมาและเรียงตัวกันบนพื้น

            “หายนะ...” เวย์ลินนั้นอ่านคำพูดที่ผงเหล่านั้นได้เรียงตัวกันขึ้นมาและได้รู้สึกถึงความกลัวที่ว่าเหตุการณ์ที่เขาเคยเจอมานั้นจะเกิดขึ้นอีกครา และหน้าซีดลงทันใด

            “ข้ายังไม่รู้นะ ท่านหัวหน้าฝูง ว่าจะเป็นฝ่ายพวกเราหรือเหล่ามนุษย์ทั้งหลายหรือแม้กระทั่งพวกชนเผ่าที่เคยอาศัยอยู่ในป่า Black Wood แต่ก่อนจะพบกับหายนะที่เรานั้นหยั่งรู้กันแน่ แต่ข้าก็คิดว่าเราควรจะระวังตัวและเตรียมพร้อมเพื่อที่จะป้องกันพรรคพวกของเราและหลีกเลี่ยงหายนะนี้ให้ได้” โซเลมน์ตอบกลับพร้อมกับจ้องมองไปที่เปลวเพลิงที่กำลังลุกโชน

            “แต่ถึงแม้เราเองนั้นจะเป็นผู้ที่ได้พบกับหายนะนี้ก็ตามที ข้าก็จะเป็นผู้ที่จะปกป้องครอบครัวของข้า ถึงแม้ว่าข้าจะต้องเสียเลือดเสียเนื้อไปก็ตาม ข้าก็จะช่วยเหลือฝูงของข้าอย่างเต็มที่” เวย์ลินพูดขึ้น

            “ข้าเองนั้นก็จะขอให้ท่านทำให้ดีที่สุดละกันนะ ท่านหัวหน้าฝูง เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็จะคอยดูท่านอยู่” โซเลมน์พูดพร้อมกับยิ้มให้เวย์ลิน ก่อนที่ทั้งคู่นั้นจะเดินแยกกันไปนอนยังถิ่นที่ของตนเอง

[Fenrirwolfen, The Werewolf Wanderer]

            ต่อมาจากนั้น 2 วันหรือวันก่อนคืนจันทร์เต็มดวง เวย์ลินก็ได้รับการคัดค้านในการที่จะให้เขานั้นเป็นหัวหน้าฝูงหมาป่าของเขาต่อไป ความคิดเห็นเหล่านี้นั้นเกิดขึ้นมาจากความโกรธและความเข้าใจผิดของเวย์ลิน ทำให้เวย์ลินนั้นจำเป็นที่จะต้องลดตัวลงจากการเป็นหัวหน้าฝูง

            “เจ้าน่ะ ทำให้พวกเรานั้นเสี่ยงชีวิตกันมาตลอดตั้งแต่ตอนที่เจ้าพาพวกข้าทั้งหลายมารวมกันและปักหลักอยู่ในป่า Black Wood แห่งนี้น่ะ เจ้าน่ะสมควรที่จะต้องลดตัวลงจากการเป็นหัวหน้าฝูงได้แล้วล่ะ! ตอนนี้เองนั้นก็มีพวกพ้องของเราที่ต้องตายไปแล้วมิใช่หรือ!?” มนุษย์หมาป่าจันทราตัวหนึ่งตะโกนโห่ร้องขึ้นด้วยความโกรธและความแค้นใส่เวย์ลินในที่ประชุม

            เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนที่เวย์ลินจะโดนลดตำแหน่งจากการเป็นหัวหน้าฝูงลง ในคืนนั้นเองที่เวย์ลินนั้นได้พบเห็นเหล่ามนุษย์กลุ่มหนึ่งดูแล้วเหมือนจะหลงทางอยู่ในป่า Black Wood ซึ่งบังเอิญเดินหลงเข้ามาใกล้ยังถิ่นฐานของฝูงมนุษย์หมาป่าของเขา

เวย์ลินนั้นจึงได้รวมตัวเหล่ามนุษย์หมาป่าแห่งพลังและเหล่ามนุษย์หมาป่าจันทรามาซึ่งรวมเขาแล้วนั้น
ก็มีทั้งหมดประมาณแล้วสิบตัวด้วยกันและได้เดินซุ่มไปมองกลุ่มมนุษย์เหล่านั้นหลังพุ่มไม้

เหล่ามนุษย์พวกนั้นก็พากันตะโกนเรียกหาพวกของตนเหมือนกับตัวเองหลงป่าแล้วจะทำอะไรไม่ถูก

เวย์ลินนั้นก็ได้สังเกตเห็นว่าพวกมนุษย์เหล่านั้นก็มีอาวุธติดตัวกันอยู่ทุกคนและเขารู้สึกได้ถึงอันตรายบางอย่างที่อยู่ใกล้พื้นที่แถวนั้น

 แต่เขาก็ได้คิดดูแล้วว่าถ้าหากกลุ่มของพวกเข้านั้นไม่กระโจนออกไปไล่หรือฆ่าเหล่ามนุษย์ที่กำลังเดินหลงอยู่แถวนั้น แหล่งที่อยู่ของฝูงมนุษย์หมาป่าของเขานั้นจะต้องถูกค้นพบและพวกมนุษย์ทั้งหลายจากอาณาจักรใหญ่ๆอย่างเช่น เมืองทะเลทราย Zalom, เมือง Felisia, เมือง Annedisonge หรือแม้กระทั่งหมูบ้าน Fudenun เองนั้นก็อาจยกพรรคพวกเข้ามาทำลายและล้างเผ่าพันธุ์ครอบครัวมนุษย์หมาป่าของเขาทิ้งก็อาจเป็นได้ เพราะแต่เดิมทีนั้นมนุษย์หมาป่าเองก็เคยไปทำร้ายมนุษย์มานับต่อนับไม่ถ้วน
            เวย์ลินนั้นไม่รอช้าด้วยความคิดที่ว่าจะไม่ปล่อยให้พวกมนุษย์เหล่านั้นเข้าใกล้ถิ่นฐานของฝูงมนษย์หมาป่าของเขาอีก จึงได้ทำการเตือนพรรคพวกให้พร้อมและกระโจนออกจากพุ่มไม้และพุ่งเข้าโจมตีเหล่ามนุษย์พวกนั้น เพื่อที่จะฆ่าพวกมนุษย์เหล่านั้นทิ้ง

            กลุ่มมนุษย์เหล่านั้นเองก็ตอบโต้กลับมาด้วยอาวุธที่แต่ละคนนั้นถือติดตัวมาด้วยซึ่งมีทั้งขวานและดาบ แต่มนุษย์เหล่านั้นก็ยังไม่ได้ออกแรงตอบโต้เต็มที่ อาจเป็นเพราะความตกใจหรือความกลัวก็ตาม และพวกของเวย์ลินนั้นมีความไวกว่าและแข็งแกร่งกว่า จึงทำให้มนุษย์เหล่านั้นทำอะไรพรรคพวกของเวย์ลินไม่ได้

            ในขณะที่มนุษย์หมาป่าจันทราที่มาด้วยนั้นจะกระโจนใส่มนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าคนหนึ่ง ดาบเล่มหนึ่งก็ได้บินมาจากหลังพุ่มไม้อย่างรวดเร็วดั่งแสงและปักเข้ายังอกของมนุษย์หมาป่าจันทราตัวนั้น ความเจ็บปวดนั้นได้แทงทะลุเข้าไปยังข้างในของมนุษย์หมาป่าตัวนั้น ส่งผลทำให้ลงไปนอนกับพื้นและร้องครางอย่างทรมาน มนุษย์ที่เกือบจะโดนโจมตีนั้น [เหล่า Black Wood Executioner] ก็กลับมาได้โอกาส จึงยกขวานที่ตนถืออยู่นั้นและจากนั้นก็ฟันผ่าหน้าอกของมนุษย์หมาป่านั้น ทำให้ถึงแก่กรรมไปทันทีพร้อมกับเสียงเห่าหอนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

            ต่อมาเมฆที่ปกคลุมแสงของดวงจันทร์นั้นก็ได้พัดผ่านไป ทำให้ดวงจันทร์นั้นฉายแสงส่องลงมายังพื้นที่ที่พวกเวย์ลินกำลังทำการต่อสู้กันอยู่ ทำให้ภาพที่แท้จริงปรากฎเมื่อพวกสัตว์อสูรทั้งหลายนั้นมองเห็นเหล่านักล่า [Black Wood Hunter] ที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้ประมาณอีกสิบคน พร้อมที่จะบุกได้ทุกเมื่อ

            “ถอยก่อนทุกคน!” เวย์ลินเห่าในภาษาหมาป่า แต่แล้วก็สายเกินไป ทั้งดาบและขวานหลายเล่มนั้นก็บินพุ่งปักตรงกลางหลังของเหล่ามนุษย์หมาป่าของเขาที่มาด้วยทุกตัวในขณะที่พยายามจะวิ่งกลับไปยังที่ฝูงของตน ความเจ็บปวดนั้นทำให้วิ่งได้ช้าลงและจึงทำให้ไม่พ้นความตาย

            ซึ่งก็เหลือเพียงแค่เวย์ลินเท่านั้นที่รอดกลับมาได้ แต่ว่าอาการของเขานั้นดูแล้วไม่ค่อยจะดีนัก และดูเหมือนว่าเหล่ามนุษย์พวกนั้นจะถอยกลับไปยังทางที่พวกนั้นมา โซเลมน์นั้นได้เห็นเวย์ลินจึงรีบเข้าไปทำการรักษาให้เมื่อเห็นสภาพที่เวย์ลินถูกดาบปักอยู่กลางหลัง
หลังจากนั้นในคืนต่อมาเวย์ลินจึงได้เล่าเรื่องนี้ให้กับเหล่ามนุษย์หมาป่าที่กองไฟนั้น ส่งผลทำให้ทั้งฝูง ยกเว้น ฟรานาล่า กับ โซเลมน์ ไม่พอใจกับการกระทำของเขา

            “ท่านน่ะ ควรจะคิดไตร่ตรองให้ดีกว่านี้ก่อนที่จะบุกเข้าไปนะ!” มนุษย์หมาป่าขนทองตนหนึ่งเอ่ยขึ้น

            “แกน่ะ ลากพวกเราไปตายอีกแล้วนะเนี่ย” มนุษย์หมาป่าแห่งพลังตนหนึ่งเสริมอีก

            “ข้าว่าเจ้าเลิกเป็นหัวหน้าฝูงซะทีเถอะ” มนุษย์หมาป่าจันทราตนหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

            “พอซะทีเถอะ พี่น้องทั้งหลายของข้า เป็นพวกเจ้าล่ะ พวกเจ้าจะทำอย่างไรเมื่อมีมนุษย์ทั้งหลายเข้าใกล้พื้นที่ของเรา พวกท่านจะนิ่งดูดายกันหรือ!?” ฟรานาล่านั้นตะโกนขึ้นมา

            “ช่างเถอะ ฟรานาล่า...” เวย์ลินเอ่ยขึ้น “ถ้าหากพวกท่านไม่อยากให้ข้าเป็นหัวหน้าฝูงก็แล้วแต่พวกท่าน ข้าขอยกหน้าที่ให้กับฟรานาล่าละกัน พวกท่านพอใจหรือไม่?”

            “ดี” มนุษย์หมาป่าทั้งกองไฟตอบ ยกเว้น โซเลมน์ที่ส่ายหน้าให้กับเวย์ลินและฟรานาล่าที่ซึมเศร้าไป

            “ทำไมล่ะเวย์ลิน? ครอบครัวของเธอนะ ทำไมเธอถึงทำอย่างนี้ล่ะ?” ฟรานาล่าเอ่ยถาม

            “ข้าต้องการให้ครอบครัวของข้าได้สิ่งที่ดีที่สุด” เวย์ลินเอ่ยและลุกขึ้นเดินตรงไปยังป่า

            “ท่านจะไปไหนน่ะเวย์ลิน?” ฟรานาล่าเอ่ยถาม

            “ข้าคงอยู่ต่อและทำอะไรผิดๆต่อฝูงของข้าไม่ได้อีกแล้ว ถ้าโชคชะตานำพาเราอาจได้เจอกันอีกนะ ฟรานาล่า” เวย์ลินเอ่ยพร้อมกับวิ่งออกไปยังความมืด

            “เวย์ลิน! ไม่นะ!” ฟรานาล่าตะโกนและพยายามจะวิ่งตาม แต่กลับถูกโซเลมน์นั้นฉุดรั้งเธอไว้

            “อย่านะ ฟรานาล่า ถ้าเธอไม่อยู่ทำหน้าที่แทนเวย์ลิน เขาเองก็ไม่ได้ดีใจหรอกนะ” โซเลมน์กล่าวขึ้นในขณะที่ฟรานาล่าพยายามจะสะบัดมือเขาออกไป

            “เวย์ลิน…” น้ำเสียงของเธอค่อยๆผ่อนเบาลงเมื่อเธอจ้องมองไปยังความมืดที่อยู่ต่อหน้าเธอ

[Fenrirwolfen, The Werewolf Wanderer]

            ในตอนเย็นๆใกล้ค่ำของวันถัดมาหลังจากที่เวย์ลินนั้นหายตัวไป

ฟรานาล่าก็จำเป็นที่จะต้องควบคุมฝูงมนุษย์หมาป่านี้เอาไว้ในฐานะของหัวหน้าฝูง แต่ด้วยความช่วยเหลือจากผู้เฒ่าโซเลมน์ เธอจึงทำได้ดีในวันนั้น

            “ฉันเป็นห่วงเวย์ลินจังเลย” เธอเอ่ยขึ้นเมื่อเธอนั้นเดินกลับมานั่งอยู่ข้างๆกองไฟ เมื่อมนุษย์หมาป่าทั้งหลายนั้นกำลังทำภารกิจของตน เหลือเพียงแต่เธอกับโซเลมน์ที่ยังนั่งอยู่

            “ข้าว่าเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงเขามากนักหรอกนะ เขาเป็นมนุษย์หมาป่าที่มีความเข้มแข็งและสามารถเอาตัวรอดเองได้ในทุกสถานการณ์อยู่แล้ว” โซเลมน์เอ่ยขึ้น

            “ฉันว่าฉันเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของเขาที่มองเปลวไฟที่ลุกโชนนี้แล้วล่ะ มันดูแปลกๆจริงด้วย” ฟรานาล่าพึมพำ

            “บุก!!!!!!!!!!”

            เสียงนั้นดังขึ้นจากพื้นที่ที่เวย์ลินนั้นได้ทำการต่อสู้กับเหล่ามนุษย์เมื่อสองวันก่อน เสียงนั้นดังกึกก้องไปทั่วจึงส่งผลทำให้นกทั้งหลายนั้นต่างพากันบินแตกตื่นหนีออกจากป่า Black Wood ไป และทำให้เหล่ามนุษย์หมาป่าทุกตัวในฝูงนั้น หันไปยังต้นกำเนิดของเสียงนั้นและอึ้งไปกับสิ่งที่ตนเองนั้นได้เห็นต่อหน้าตน

            เหล่าประชากรชนเผ่า Black Wood รุ่นเก่าทั้งหลายนั้น ต่างพากันวิ่งบุกเข้ามายังถิ่นฐานของฝูงมนุษย์หมาป่าที่ยังคงงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มนุษย์เหล่านั้นต่างมีอาวุธประจำกายและต่างคนก็สวมใส่ชุดป้องกันมากันอย่างดี และพวกมนุษย์หมาป่าที่ทรยศต่อฝูงมนุษย์หมาป่านี้แล้วไปเข้ากับชนเผ่า Black Wood [Black Wood Werewolf] ก็ต่างพากันกรูเข้ามาช่วยพวกชนเผ่า Black Wood รุ่นเก่านั้นเปิดเส้นทางอีกแรง

            “พี่น้องของข้าทั้งหลาย จงหาที่หลบภัย! คุ้มครองเหล่าหมาป่าชรากับเด็กๆเอาไว้ก่อน นอกนั้นทุกตัวจงทำการป้องกันฝูงของเราเอาไว้!” ฟรานาล่าก็ได้ตะโกนขึ้นในภาษาหมาป่าและก็ได้ลุกขึ้นวิ่งตรงเข้าไปยังเหล่าชนเผ่า Black Wood ที่กรูกันเข้ามาและช่วยพวกมนุษย์หมาป่าที่กำลังต่อสู้อยู่ด้วยกับชนเผ่า Black Wood อีกแรง วิถีการต่อสู้ของเธอนั้นดีพอๆกันกับเวย์ลิน

            แต่ถ้าหากเวย์ลินนั้นอยู่ด้วยแล้วในสถานการณ์อย่างนี้นั้น เวย์ลินก็จะคงจะเป็นแรงช่วยเหลือได้ดีมาก

            การต่อสู้นี้นั้นดำเนินต่อไปเรื่อยๆอย่างบ้าคลั่ง ทั้งเหล่ามนุษย์และเหล่ามนุษย์หมาป่าทั้งหลายนั้นก็ล้มตายกันไป แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายมนุษย์นั้นจะล้มตายกันมากกว่า เลือดของเหล่ามนุษย์และเหล่ามนุษย์หมาป่านั้นก็หลั่งไหลบนพื้นเป็นสีแดงสด ถึงแม้ว่าเหล่ามนุษย์นั้นจะตายกันไปมาก จำนวนของพวกเหล่าชาว Black Wood ก็ยังคงไม่ลดลงและเพิ่มจำนวนกันมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่พวกมนุษย์หมาป่าฝ่ายฟรานาล่านั้นก็อ่อนแรงลงเรื่อยๆ เพราะต่อสู้กันโดยที่ไม่คำนึงถึงแผนการต่างๆ ได้แต่ทำการต่อสู้ต่อไปกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

            “ท่านโซเลมน์ ได้โปรดช่วยพวกข้าต่อสู้กับเหล่าประชากร Black Wood นี้ที” มนุษย์หมาป่าทั้งหลายต่างพากันโห่ร้องขึ้น

            “เวทมนตร์ของข้านั้น จะแสดงผลได้อย่างเต็มที่เมื่อดวงจันทร์นั้นฉายแสง ตอนนี้ข้าจะช่วยพวกเจ้าไม่ได้มากนักแต่ข้าก็จะทำให้ดีที่สุด” โซเลมน์พูดขึ้นพร้อมกับร่ายเวทมนตร์กักขังใส่มนุษย์คนหนึ่ง [Captivity] ที่กำลังบุกเข้ามา หมายชีวิตต่อตัวผู้เฒ่าเอง

            การต่อสู้นั้นดำเนินต่อมาจนถึงเมื่อเวลาตอนกลางคืน

            ร่างกายของฟรานาล่าตอนนี้นั้นได้โชลมไปด้วยเลือดทั้งตัวและกองทัพมนุษย์หมาป่าทั้งหลายนั้นเองก็เช่นกัน แต่ละตัวนั้นต่างก็เกือบหมดแรงกันเต็มทนและดูเหมือนว่าฝูงหมาป่าฝูงนี้นั้นจะต่อสู้ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

            “วันนี้ เราจะทำให้ป่าของเรานั้นปราศจากสัตว์อสูรอย่างพวกเจ้า!” ชาว Black Wood ร่างใหญ่คนหนึ่งตะโกนขึ้นมาพร้อมกับกระโดดตรงเข้ามายังฟรานาล่าและเงื้อดาบเพื่อที่จะพรากชีวิตและวิญญาณไปจากเธอ

            “เวย์ลิน!” เธอหอนเรียกร้องเขาด้วยน้ำเสียแห่งความกลัว

            ทันใดนั้นเอง เงาดำร่างใหญ่ร่างหนึ่งก็กระโจนออกมาจากพุ่มไม้ใกล้ๆ และตัดผ่านตัวของชาว Black Wood คนนั้น ทำให้ร่างของเขานั้นมีรอยของการโดนทำร้ายด้วยกรงเล็บเกิดขึ้นกลางหลัง ชาว Black Wood คนนั้นก็ได้ลงไปนอนกับพื้นและร้องอย่างเจ็บปวดเพราะรอยข่วนนั้นเจ็บปวดไปถึงข้างใน ชาว Black Wood คนนั้นและฟรานาล่าก็มองขึ้นมายังร่างที่อยู่ต่อหน้า ก่อนที่ชาว Black Wood คนนั้นจะเสียชีวิตไป

            “เวย์ลิน! เธอกลับมา!” ฟรานาล่าลุกขึ้นโผกอดมนุษย์หมาป่าที่เธอคุ้นเคยที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้น นัยน์ตาของเวย์ลินนั้นดูเหมือนจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและลุกโชนดั่งไฟ

            “ข้าขอโทษนะที่ข้าปล่อยเจ้าและพวกพ้องเอาไว้ให้พบกับเหตุการณ์อย่างนี้” เวย์ลินพูด

            “เอาล่ะทุกคน! เราต้องอยู่พร้อมกันและฝ่าฝันอุปสรรคนี้ไปด้วยกันใช่ไหม!?” เวย์ลินเห่าหอนขึ้น ทำให้มนุษย์หมาป่าทุกตัวในฝูงเห่าหอนตามเขาและเรียกร้องความเข้มแข็งในตัวออกมา

            ในขณะที่เหล่ามนุษย์ชาว Black Wood ต่างพากันเกรงกลัวต่อเสียงเห่าหอนนั้น ดวงจันทร์ก็ได้ส่องแสงลงมายังสถานที่ที่ทำการต่อสู้ แสงของจันทร์เต็มดวงนั้นสาดส่องไปทั่วทั้งพื้นที่

            “เอาล่ะ ด้วยคำอวยพรของพระแม่ธรณีและดวงจันทร์ พวกเจ้าจงสู้ต่อไป” โซเลมน์พูดขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นและเอื้อมมือไปทางดวงจันทร์เหมือนกับจะไขว่คว้าเอาไว้ ในวินาทีต่อมานั้นแสงจากดวงจันทร์ก็ได้มารวมกันที่มือของเขาและสาดส่องไปยังมนุษย์หมาป่าทุกตัวที่กำลังหอบเพราะหมดแรง และมนุษย์หมาป่าทั้งหลายที่กำลังนอนสิ้นลมนั้น ทำให้ได้รับการเยียวยารักษาและเพิ่มกำลังมากขึ้น ส่วนพวกมนุษย์หมาป่าที่ตายไปแล้วนั้น ต่างก็ลุกขึ้นมากลับมามีชีวิตดั่งมนุษย์หมาป่าเกิดใหม่

            “และข้าก็จะช่วยพวกเจ้าสู้!” โซเลมน์ตะโกนจากนั้นแบมือของเขาและกระแทกลงบนแผ่นดิน ส่งกระแสไปยังพื้นที่การต่อสู้ ทำให้พื้นนั้นสั่นไหวและเกิดรอยแยกของแผ่นดินในพื้นที่ที่พวกของชาว Black Wood นั้นยืนอยู่ จึงทำให้เหล่ามนุษย์ที่ยืนและวิ่งเข้ามานั้นตกลงไปข้างใต้ จากนั้นรอยแยกนั้นก็สมานกลับไปเหมือนกับว่าไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

            “พวกเราจงต่อสู้! เพื่อพวกพ้องของพวกเรา! เพื่อครอบครัวของเรา!” เวย์ลินตะโกนขึ้นพร้อมกับบุกเข้าไปยังทิศทางที่เหล่าชนเผ่า Black Wood นั้นบุกมาและทำการโจมตี วิธีการต่อสู้ของเขานั้นไวมากทำให้เขาสามารถทำความเสียหายได้มากและไม่ได้รับบาดเจ็บจากดาบของนักล่า Black Wood หรือ ขวานของเพชฌฆาต Black Wood ทั้งที่ลอยมาเพื่อที่จะปักอกเขาและฟันโดยตรง

            การต่อสู้ของเวย์ลินนั้นก็ได้ทำให้มนุษย์หมาป่าตัวอื่นๆนั้น เข้าร่วมต่อสู้กับเขาอย่างเข้มแข็ง และด้วยความสามารถของเวย์ลินผนวกเข้ากับเวทมนตร์ของโซเลมน์กับการต่อสู้ของฟรานาล่า เหล่าชนเผ่า Black Wood จึงได้สูญเสียพลกำลังไปมากและต้องถอยทัพเพราะต่อสู้กันต่ออีกไม่ได้

            เหล่ามนุษย์หมาป่าทั้งหลายนั้นก็ต่างพากันเห่าหอนยินดีกับชัยชนะที่ได้รับจากการต่อสู้นี้ จากป่าที่มืดครื้มเงียบงันแห่งนี้ก็กึกก้องไปด้วยเสียงเพลงของสัตว์อสูรทั้งหลาย

[Fenrirwolfen, The Werewolf Wanderer]

            หลังจากที่การต่อสู้นั้นจบลง เหล่ามนุษย์หมาป่าทั้งหลายก็พากันมานั่ง ณ ที่ประชุมเดิม พร้อมกับแสดงความยินดีและกล่าวคำขอโทษต่อเวย์ลิน

            “ข้าน่ะ มองท่านผิดไปจริงๆด้วยท่านหัวหน้าฝูง” มนุษย์หมาป่าที่เคยต่อว่าเวย์ลินกล่าวขึ้น

            แต่แล้วก็ดูเหมือนว่าเวย์ลินนั้นจะไม่ต้องการที่จะเป็นหัวหน้าฝูงอีกต่อไป

            “พี่น้องของข้า” เวย์ลินพูดขึ้นพร้อมกับยืนขึ้นในที่ประชุม “ข้าและพวกท่านเองนั้นก็ได้ผ่านการต่อสู้ในวันนี้มาด้วยกันแล้ว พวกเราเองนั้นก็ได้เห็นว่าชาวชนเผ่า Black Wood นั้นได้บุกกันมาถึงถิ่นฐานของพวกเราแล้ว เนื่องด้วยสาเหตุที่มีพี่น้องของเราส่วนหนึ่งที่ทรยศไปเข้ากับชนเผ่า Black Wood นั้นเอง ข้าว่าเราเองนั้นก็คงจะอยู่รวมกันในป่าแห่งนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เพราะถ้าหากเช่นนั้น เหตุการณ์ดั่งเช่นการโจมตีในวันนี้ก็จะเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน และหากเราไปกันเป็นฝูงอย่างนี้ก็จะทำให้ถูกตามรอยได้ง่ายขึ้น ดังนั้นข้าคิดว่าทางที่ดีที่สุดต่อครอบครัวของเรานั้นก็คือ เราจะต้องแยกจากกันไปตามเผ่าเดิมของแต่ละเผ่าที่เป็นต้นกำเนิดของเราจะดีกว่า”

            ถึงแม้มนุษย์หมาป่าบางตัวนั้นจะไม่เห็นด้วยก็ตาม ก็ต้องทำตามเพราะสิ่งที่เวย์ลินนั้นพูดออกมาจริงๆแล้วนั้นถูกต้องและมีเหตุผลทั้งหมด
ในคืนนั้นเอง หลังจากที่แต่ละตัวนั้นได้กล่าวลากัน เวย์ลินก็ได้กล่าวขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย

“ถึงแม้เราแต่ละตัวจะอยู่ห่างกัน ถึงพวกมันจะตามล่าพวกเรา ขอให้จงจำไว้ว่า เรายังคงเป็นครอบครัวและนั่นคือพลังของเรา” หลังจากเวย์ลินพูดจบ มนุษย์หมาป่าในฝูงทั้งหมดจึงแยกตัวกลับไปตามเผ่าเดิมและกลับไปอาศัยอยู่ ณ ที่อยู่เก่าก่อนที่จะมีการรวมตัวกัน ยกเว้น เวย์ลิน ฟรานาล่า และโซเลมน์

            “ฟรานาล่ากับข้าคงต้องกลับไปตามเผ่ามนุษย์หมาป่าขนทองล่ะ” โซเลมน์เอ่ยขึ้นและตบไหล่เวย์ลิน

            “ข้าจะขอห่างออกไปอยู่ตามลำพังละกัน ข้าทำผิดมามากพอแล้ว” เวย์ลินกล่าวพร้อมกับจับมือทั้งสองข้างของฟรานาล่า “ถึงแม้ข้าจะไม่อยู่ ก็ขอให้เจ้านั้นมีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขนะ”

            ฟรานาล่ากระโดดโผเข้ากอดเวย์ลินทันทีในขณะที่น้ำตาคลอ

            “ฉันจะขอตามเธอไปด้วยนะ อย่าทิ้งฉันไปอีกเลย” ฟรานาล่าพูดพร้อมกับกอดเวย์ลินแน่น

            เวย์ลินนั้นก็กอดฟรานาล่ากลับด้วยความสุข หัวใจของเขานั้นอ่อนลงจึงทำให้การตัดสินใจของเขาที่จะอยู่ตัวคนเดียวนั้นเปลี่ยนไปด้วยคำตอบกลับว่า “ได้อยู่แล้วที่รัก”

            “ข้าก็จะขอตามเจ้าไปด้วยละกันเวย์ลิน ฟรานาล่า” โซเลมน์พูดขึ้นและเวย์ลินก็ตอบตกลงไปเพราะผู้เฒ่าโซเลมน์เองนั้นก็ได้ช่วยเหลือเขามานานด้วย

            “ข้าจะขอกำชับแก่เหล่าหมาป่าขนทองเอาไว้” เวย์ลินพูดขึ้นหลังจากที่ได้เรียกเหล่ามนุษย์หมาป่าขนทองมาประชุมเป็นครั้งสุดท้าย “ข้าสังเกตได้ว่า พวกเหล่ามนุษย์นั้นยังไม่รู้จักฝูงของพวกเจ้ามากนัก ถึงแม้พวกมันจะกลับไปเล่าให้พวกของมันฟังแล้วก็ตาม พวกมันก็คงจะไม่เชื่อจนกว่าจะได้เห็นกับตา เพราะฉะนั้นพวกเจ้านั้น จงหาที่หลบซ่อน อาศัยอยู่ให้ดี อย่าให้พวกมนุษย์นั้นจับได้ล่ะ”

            เหล่ามนุษย์หมาป่าขนทองต่างก็ตกลงกับเวย์ลินและแยกย้ายกันไป

            “เราเองก็ ไปกันเถอะ” เวย์ลินเอ่ยขึ้น ฟรานาล่าและโซเลมน์นั้นก็พยักหน้าตอบกลับและทั่ง 3 นั้นก็เดินตรงหายเข้าไปในความมืด ไปตามทางที่แสงจันทร์กำหนดต่อไป ทิ้งไว้เหลือเพียงแต่เสียงเห่าหอนครั้งสุดท้ายก่อนฝูงนี้จะสลายตัวไป

[Fenrirwolfen, The Werewolf Wanderer]

ติชมกันได้นะครับ... ผมเป็นนักเขียนหน้าใหม่นะคร้าบ... ไม่กัด... ^^

เว้นบรรทัดให้แล้วฮะ...

โทรศัพท์: 0849143532

เมล์ผม fenrir_werewolf@hotmail.com ขอรับ...

ป.ล. เท่าที่ผมทำใน Word มันได้ 7 หน้าเป๊ะเลยนะครับ... ถ้าหากทางทีมงานก้อปไปแล้วเกินก็อาจเป็นเพราะช่องเว้นที่ผมทำบนบอร์ดนี้นะครับ... ต้องขออภัยด้วยนะครับ...

[Nihil]

เว้นบรรทัดให้อ่านง่ายก้ได้นะครับ เพื่อความสะดวกในการอ่าน
เพราะตรงนี้จะไม่นับรวมใน 7 หน้า

อนึ่งเขียนเรื่องโมะหมาป่าแบบนี้อยู่แก๊งโมะโมะป่าวเนี่ย 

[Suchan.poloplow]

วิจารณ์ไม่ค่อยเก่งครับ  แต่ว่าสนุกดี