(Fic) Samurai Paladin (หัดทำคร๊าบบ)

[shuresharn]

ในชุด Crimson sakura ที่ออกมาได้นานพอดูแล้ว หลายคนอาจจะมัวแต่สนใจพวกนินจาจนลืมนึกถึงนายนี่ไป
ถึงเขาจะไม่เก่งเหมือนนินจาแรงๆในชุด แต่.. ผมชอบอ่ะ เลยลองแต่งดู ติชมด้วยนะครับ


... ณ ประเทศนิคโคอุ ...

ในผืนป่าเขียวขจีแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยมีผู้คนผ่านมากนัก มีชายหนุ่มสองคนกำลังต่อสู้กันด้วยดาบไม้อยู่อย่างดุเดือด
"ย้ากกกกกกกกก" ชายคนหนึ่งร้องออกมาพร้อมกับเงื้อดาบไม้ขึ้นเหนือศรีษะ
เปรี้ยง!!!
"แอ๊ฟฟ"
ชายอีกคนร้องออกมาหลังจากโดนดาบไม้ฟาดเข้ากลางแสกหน้าอย่างจัง เขาหงายหลังล้มลงนอนบนพื้นดิน

"แค่นี้ก็นอนซะแล้วเหรอ อากิระ นึกว่าเจ้าจะแน่กว่านี้สักหน่อย"
ชายคนแรกพูดถากถาง เขามีใบหน้าคมเข้ม เส้นผมยาวสลวย ร่างกายผอมสูง ที่ต้นแขนด้านขวามีตราสัญลักษณ์รูปกิเลนประทับอยู่
"ลองข้าไม่นอนสิ เจ้ากับข้าได้สู้กันจนตายแน่ ทาเอดะ" ชายเจ้าของชื่ออากิระเอ่ยตอบ คำพูดของเขาทำให้ชายที่มีชื่อว่าทาเอดะลดดาบลง แล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆชายที่ชื่ออากิระด้วยความเหนื่อยอ่อน ถึงแม้เขาจะมีฝีมือในการต่อสู้มากกว่าอากิระ แต่สู้กันเป็นเวลานานมันก็ต้องมีเหนื่อยกันบ้าง
"ถึงฝีมือจะกระจอก แต่อึดใช่เล่นนะเจ้าเนี่ย..." ทาเอดะพูดเหมือนกับจะเอ่ยปากชม
"ใช่สิ ข้าไม่เหมือนกับเจ้านี่ เป็นถึงองครักษ์ของมิโกะกิเลน แต่กลับไม่มีลูกอึดเอาซะเลย"
"ว่าไงนะ!!!"
เปรี้ยง!!
"โอ้ววววว"

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ในประเทศนิคโคอุได้มีการแต่งตั้งท่านหญิงชิโรอิขึ้นเป็นมิโกะกิเลน ด้วยความที่ไม่อยากให้เกิดอันตรายต่อท่านมิโกะ เหล่าขุนนางจึงได้จัดตั้งหน่วยองครักษ์ขึ้นมา โดยหน่วยนี้จะมีเฉพาะยอดฝีมือเท่านั้น จะมีสัญลักษณ์คือตรากิเลนสีแดงที่ต้นแขนข้างขวา ซึ่งทาเอดะก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน ทาเอดะเป็นนักดาบอัจฉริยะที่สามารถสังหารกองโจรนินจาที่บุกปล้นสะดมชาวเมืองในแคว้นฝ่ายใต้ตั้งแต่อายุยังน้อย ส่วนอากิระนั้นเป็นเพียงเพื่อนที่ขอติดสอยห้อยตามทาเอดะมาโดยหวังว่าวันหนึ่งจะได้มีโอกาสเป็นหน่วยองครักษ์เหมือนทาเอดะ ทั้งๆที่ตัวเขาเองไม่มีความสามารถที่โดดเด่นไปกว่าคนอื่นๆเลยแม้แต่น้อย ออกจะตกต่ำกว่าคนอื่นๆเสียด้วยซ้ำ เขาเคยไปขอให้ซามูไรชั้นเซียนผู้หนึ่งสอนวิชาให้ แต่หลังจากที่เขาผ่านการสอนมา ก็ไม่มีอะไรที่ดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ทาเอดะคิดว่าอากิระคงถูกซามูไรคนนั้นไล่ออกมา

"อากิระ ข้าไปก่อนล่ะ ได้เวลาแล้ว"
"อืม"
อากิระพยักหน้ารับ เขารู้ดีว่าทาเอดะต้องไปทำหน้าที่องครักษ์คอยปกป้องมิโกะกิเลนชิโรอิ อากิระเดินอยู่ในเมืองอย่างเรื่อยเปื่อย เขาอยากมีวิธีที่จะทำให้ตัวเองโดดเด่นขึ้นมาบ้าง อยากจะมีวิธีที่จะเก่งแบบไม่เหมือนใคร

"ข้าว่าเจ้าน่าจะไปหาที่คิดเงียบๆจะดีกว่านะ"
เสียงของหญิงสาวสูงวัยดังขึ้นปลุกให้อากิระตื่นจากพวังและพบว่าเขากำลังยืนอยู่หน้าซิสเตอร์จากคณะมิชชันนารีที่มาจากทวีปใกล้เคียงและเขากำลังยืนอยู่หน้าสถานที่ที่เป็นคล้ายที่พักของพวกนักบวช อากิระเกิดอาการลุกลี้ลุกลน เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรเวลาอยู่ต่อหน้าแม่ชี
"เจ้าคิดอะไรอยู่ บอกข้าได้มั้ย" ซิสเตอร์ถาม
"เอ่อ.. คือ.. ข้า" อากิระไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร สายตาของเขาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างในที่พักของคณะนักบวช เขาตาโตทันที "ซิสเตอร์"
"อะไรจ๊ะ"
"ข้าขอฝึกแบบนั้นได้มั้ย" อากิระชี้นิ้วเข้าไปภายในที่พัก ซึ่งตอนนี้มีชายประมาณ5-6คนฝึกอะไรบางอย่างอยู่
"เจ้ารู้เหรอว่าเขาทำอะไรกัน"
"ไม่ ข้าแค่เห็นว่ามันแปลกดี ข้าอยากมีอะไรที่โดดเด่น"
แม่ชีหันมองอากิระเล็กน้อยก่อนจะพาเขาเข้าไปภายในที่พัก



ติชมด้วยคร๊าบบ  

[General Charles]

อ้าว มีต่อRepต่อไปเรอะ

[shuresharn]

ครับ พอดีเมื่อคืนต้องรีบนอนอ่ะครับ

ถ้ายังไงช่วยติชมด้วยนะครับ

    .........................

"เจ้าแน่ใจแล้วหรือ ว่าจะให้ข้าสอนให้" ชายต่างชาติวัยกลางคนเอ่ยถามอากิระ
"แน่ใจ!!"
"เยี่ยม เริ่มแรกเจ้าต้องไปฟังคณะซิสเตอร์เทศน์เป็นเวลาสามวันเสียก่อนเพื่อให้ซึ้งในพระเจ้า"
"........"

ไรฟระเนี่ยยยยยย

...สามวันผ่านไป...

"ข้าทำตามที่ท่านสั่งแล้ว ท่านจะเริ่มสอนให้ข้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่ท่านเป็นได้รึยัง"
"ได้ เจ้าจงไปนำน้ำในบ่อที่อยู่บนยอดเขาลูกโน้นนนนน มาให้เต็มถังใบนี้" ชายวัยกลางคนชูถังใบเล็กๆใบหนึ่งขึ้นมา
"จิ๊บๆ"
"แต่" ชายคนนั้นกระชากถังน้ำกลับ แล้วยื่นแก้วน้ำใบเล็กๆให้อากิระ "เจ้าต้องใช้ไอ้นี่ไปตักมา"
"............."

ม่ายยยยยยยยยยยย

...เวลาผ่านไปประมาณวันกว่าๆ...

"เต็มถังแล้ว พอใจหรือยัง" อากิระเทน้ำในแก้วลงในถังที่มีน้ำอยู่เกือบจะล้น
"พอใจ"
"งั้นข้าไปล่ะ ลา.."
"เจ้าไม่อยากเป็นพาลาดินแล้วหรือ?" อากิระชะงักฝีเท้าลงทันที "งั้นเจ้าฝึกหนักไปทำไม"
"ข้าขอโทษ ข้าลืมไป" อากิระหันหน้ามาหาชายตรงหน้าอีกครั้ง "ท่านจะเอายังไงต่อล่ะ"
"ต่อไปข้าจะสอนเวทมนต์ให้กับเจ้า.."
"ไร้สาระ" อากิระเดินหนีอีกครั้ง
"เฮ้ย ข้าไม่ได้โม้นะ นี่เรื่องจริง ฟังกันก่อนเซ่!!"

"ถ้างั้นก็แสดงให้ข้าดูซะเลยสิ"
"ได้ เอาแค่เบาะๆก็พอ" พาลาดินอ้าแขนออกทั้งสองข้าง "ฟันข้าสิ"
"เฮ้ย.."
"ฟันมาสิ ข้าจะให้ดูว่าพวกเราพาลาดินไม่จำเป็นที่จะต้องแบกอาวุธไปไหนมาไหนก็ได้ เพราะเรามีเวทมนต์"
"เออๆ ข้าฟันล่ะนะ"
อากิระชักดาบออกมาจากเอว แล้วฟันผ่าร่างของพาลาดินวัยกลางคนที่ยังไม่รู้จักชื่อแบบเต็มแรง เกิดเสียงเหล็กกระทบกันดังลั่นบริเวณ

ปรากฏโล่ขนาดใหญ่ขึ้นมาบดบังร่างของพาลาดินผู้นั้นไว้จนมิด

"เป็นไง เชื่อรึยัง" โล่เหล็กขนากใหญ่ร่วงลงสู่พื้นดินอย่างสวยงาม
"ท่านซ่อนมันเอาไว้ได้ยังไงเนี่ย"
"ก็ข้าบอกแล้วไงว่าข้าใช้เวทมนต์!!!!!"

"พวกเราพาลาดินจะมีห้องลับที่เป็นเสมือนห้องเก็บของส่วนตัวอยู่ ของใครของมัน คนอื่นจะไม่สามารถเข้าไปเอาของที่อยู่ข้างในนั้นได้ เพราะมีแต่พาลาดินเจ้าของห้องเท่านั้นที่เปิดได้"
"แล้วถ้ามีใครงัดเข้าไปล่ะ"
"ไอ้..."
"ก็น่าคิดนะ"
"เจ้าคิดว่าห้องนี้มันอยู่ที่ไหนงันเหรอ"
"ก็... เออเนอะ ไม่รู้ ท่านบอกข้าหน่อยสิ" อากิระเพิ่งจะนึกได้ว่าตอนที่มีโล่โผล่ขึ้นมา ไม่มีประตูหรือห้องอะไรโผล่ขึ้นมาด้วยเลย
"เรื่องนี้... ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันแหล่ะ"
"เอ๊า??"
"สถานที่ที่แน่นอนของห้องนี้ไม่มีใครสักคนที่รู้ ห้องนี้อาจจะเป็นเพียงมิติที่เชื่อมต่ออยู่กับวิญญาณของพาลาดินก็เป็นได้"
ระหว่างที่พูด พาลาดินก็ปาก้อนกรวดใส่กำแพงเล่นๆไปด้วย อากิระเลยเอาบ้าง เขาหยิบก้อนหินก้อนเล็กๆโยนใส่กำแพงบ้าง พาลาดินเหลือบมองแล้วยิ้มเล็กน้อย

แล้วจู่ๆพาลาดินคนนั้นก็ขว้างดาวกระจายอันโตใส่กำแพง

"เฮ้ย!!" อากิระตกใจอีกครั้ง
"อาจจะต้องใช้เวลานานสักหน่อย แต่เจ้าอยากจะให้ข้าสอนเรื่องพวกนี้ให้มั้ยล่ะ"
พาลาดินที่ในมือไม่มีอะไรอยู่ปรากฏขนมปังแผ่นหนานุ่มขึ้นมาเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
"แหล่มเลย"

อย่าหาว่าผมปั้มกระทู้นะครับ เดี๋ยวถ้าว่างๆจะโมดิฟายให้มันมารวมๆกัน
ปล. ติชมด้วยครับ 

[the St. of Amara]

อ่านแล้วฮะสนุกดี

เอาแบบมีฉากสู้กันด้วยนะฮะ

^^

---------------------------------------------------------

ไม่มีใครว่าหรอกฮะว่าปั๊มกระทู้ หรือที่มาก็คงมองโลกในแง่ร้ายเกินไปหน่อย  = =

เพราะยังไงการทยอยๆเขียนมันก็หน้าอ่านกว่าแผ่นเดียวยืดยาวอลังการจบ

ไม่รู้สินะแต่ผมชอบแบบทยอยๆมากกว่า ^^