Summoner Master Forum

   จากกรณีข่าวที่มีวัยรุ่นอายุ 18 ปีคนหนึ่ง ก่อเหตุฆ่าชิงทรัพย์พนักงานขับรถแท็กซี่ที่ผ่านมา ทำให้เกมดังของค่าย Rock Star อย่าง GTA ถูกจับตามอง ว่าเป็นเกมที่มีเนื้อหารุนแรง, และสิ่งที่ตามมาคือการพยายามเข้ามาจัดระเบียบ และควบคุมคอมพิวเตอร์โดยเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง

   หากย้อนหลังไปราวๆ 7-8 ปีก่อน, มีคดีทำร้ายร่างกายเพื่อชิงทรัพย์เกิดขึ้น เนื่องจากการซื้อขายสิ่งของในเกมออนไลน์ชื่อดังอย่าง Ragnarok เป็นเงินจริง ทำให้กระทรวง ICT เข้ามาจัดระเบียบเกมออนไลน์กันพักใหญ่ และหลังจากนั้นไม่นาน การจัดระเบียบเกมก็เงียบไปเป็นไฟไหม้ฟาง จากกรณีของสองปัญหาที่กล่าวมา เราจะเห็นได้ว่า ในปัจจุบันนั้น “เกมคอมพิวเตอร์” ถูกมองว่าเป็นจำเลยสังคมในหลายๆปัญหาที่เกิดขึ้น กล่าวคือทุกครั้งที่เกิดปัญหาเด็กหรือเยาวชนมีพฤติกรรมก้าวร้าว รุนแรงเกิดขึ้น ผู้ปกครองมักจะโทษว่าเกิดจากเกมคอมพิวเตอร์ ที่ทำให้เด็กมีพฤติกรรมเช่นนี้

   ก่อนอื่นข้าพเจ้าต้องยอมรับ ว่าตัวเกม GTA เอง ก็เป็นเกมที่มีเนื้อหารุนแรงติดหนึ่งในสิบอันดับเกมที่มีเนื้อหารุนแรงที่สุด ทั้งนี้ ในบางประเทศอย่างเช่นออสเตรเลีย การจำหน่ายซอฟต์แวร์เกมนี้ ถึงขั้นเป็นความผิดเลยทีเดียว หรือแม้กระทั่งหลายๆประเทศอย่างเช่นสหรัฐอเมริกาเอง ก็มีการจัดระดับของกลุ่มผู้บริโภค และกระทำอย่างจริงจัง ชนิดที่เรียกได้ว่าแทบจะตรวจบัตรประชาชนกันทุกครั้งที่เข้าสถานบริการร้านเกมกันเลยทีเดียว

   สำหรับประเทศไทยนั้น ข้าพเจ้าต้องยอมรับว่าการทำงาน หรือควบคุมดูแล ในการจัดระดับของกลุ่มผู้บริโภคสื่อประเภทต่างๆ ทั้งเกมคอมพิวเตอร์ ภาพยนตร์ หรือโทรทัศน์นั้น มีความหละหลวมเต็มที และนั่นเป็นเพียงแค่สาเหตุหนึ่ง ของหลายๆตัวแปรที่ทำให้เยาวชนมีพฤติกรรมก้าวร้าวเช่นที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน แน่ทีเดียว ข้าพเจ้ายอมรับ ว่าปัจจุบันพฤติกรรมของเยาวชนที่ก้าวร้าว มีปริมาณเพิ่มขึ้นอย่างน่าใจหาย หากจะวิเคราะห์กันให้ถึงที่มาแล้ว พบว่าที่มาของปัญหาต่างๆเหล่านี้ เกิดขึ้นจากสิ่งที่ข้าพเจ้ามักจะเรียกอยู่บ่อยๆว่า “รอยร้าวเล็กๆในสังคม”

   สิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับคือ สภาพของสังคมไทยในปัจจุบันนั้น ผู้ปกครองมีเวลาให้กับบุตรหลานน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เนื่องจากสภาพความเป็นอยู่ และปัจจัยหลายอย่าง ที่ทำให้คนเราเข้าสู่ภาวะของการแก่งแย่งแข่งขัน และเทคโนโลยีที่ทันสมัย ทำให้เยาวชนเข้าถึงสื่อได้อย่างง่ายดาย ข้าพเจ้าเชื่อว่า แทบทุกครอบครัวในเวลานี้ มีคอมพิวเตอร์ประจำบ้านอย่างน้อยหนึ่งเครื่องแทบทั้งสิ้น...  แล้วสิ่งต่างเหล่านี้ เกี่ยวข้องอะไรกับสิ่งที่ข้าพเจ้าพยายามจะสื่อ...

   ข้าพเจ้ามักจะกล่าวกับเพื่อนของข้าพเจ้าเสมอว่า การกระทำต่างๆ จะเป็นกระจกสะท้อนภาพลักษณ์ของตัวตน แน่นอนว่าสภาพการดำรงชีวิต และความเป็นอยู่ของประชาชนก็ถือเป็นกระจกสะท้อนภาพลักษณ์ของสังคมด้วยเช่นเดียวกัน ทั้งนี้หากจะมองที่ปลายเหตุอย่างเดียว แล้วคอยหาทางแก้เป็นกรณีๆไป คือทำแบบ “วัวหายล้อมคอก” นั้น ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นวิธีการในการแก้ปัญหาที่ไม่ถูกต้อง เพราะสุดท้ายแล้วต้นตอของปัญหาที่แท้จริงก็ยังคงอยู่ และมันจะพัฒนาไปสู่อีกปัญหาหนึ่งเรื่อยไปไม่สิ้นสุด

   ตามที่ข้าพเจ้าได้กล่าวไปแล้ว สำหรับปัญหานี้ ข้าพเจ้ามองว่า สาเหตุหลักมาจากการที่ครอบครัวไม่มีเวลาให้แก่กันและกันอย่างเพียงพอ เมื่อไม่ได้รับความอบอุ่นจากทางครอบครัวแล้ว สิ่งที่บุตรหลานมักจะแสวงหา เพื่อทำให้เกิดความรู้สึกเติมเต็มในบางสิ่งที่พวกเขารู้สึกว่าขาดหายไปก็คือ “เพื่อน” นั่นเอง และนั่นก็เป็นการเปิดประตูต้อนรับสิ่งที่ผู้ปกครองไม่สามารถจะกำหนดได้ เข้ามาสู่ชีวิตของพวกเขา

   แน่นอนทีเดียว ว่าหนึ่งในหลายๆสิ่งที่พวกเขาแสวงหาเพื่อต้องการการเติมเต็มนั้นก็คือเกม และเมื่อเกมเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคลายเครียด, ตัวเกมเองจึงมีหลายระดับที่แตกต่างออกไป เพื่อให้ถูกต้องตามกลุ่มเป้าหมายของบุคคล และเมื่อมีกลุ่มผู้บริโภคบางกลุ่ม ที่บริโภคเกมเข้าไปไม่ตรงกับกลุ่มเป้าหมาย โดยที่ขาดวุฒิภาวะทางอารมณ์อย่างเพียงพอ ปัญหาต่างๆที่จะเกิดตามมา จึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ไ
ด้
   และทุกครั้งที่มีปัญหาเกิดขึ้นเพราะเกม สิ่งหนึ่งที่เรามักจะทำคือโทษไปที่เกมก่อน ว่านั่นเป็นสาเหตุของปัญหาโดยที่พวกเขาเหล่านั้น หาได้ตระหนัก หรือคิดย้อนหลังไม่ ว่าแท้ที่จริงแล้ว ปัญหาต่างๆมันเกิดขึ้นจากสิ่งใดกันแน่ ครั้งหนึ่งสมัยมัธยม ข้าพเจ้าเคยถามเพื่อนคนหนึ่งที่รู้จักกันมาตั้งแต่ประถม ว่าทำไมเขาถึงชอบไปอยู่ที่ร้านเกมได้ทั้งวัน ข้าพเจ้าต้องประหลาดใจเมื่อพบกับคำตอบที่ว่า “ช่วยไม่ได้ ก็ในเมื่อบ้านมันไม่น่ากลับไป กลับไปก็เจอกับพ่อแม่ทะเลาะกัน สุดท้ายก็มาลงที่เราอยู่ดี”

   นั่น เป็นสิ่งที่เราจำเป็นต้องคิดกันอย่างจริงจัง ว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้ที่เกิดขึ้น เป็นผลโดยตรงจากการเล่นเกมมากเกินไป หรือเป็นเพราะการขาดการเอาใจใส่ในครอบครัวกันแน่ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ทุกครั้งที่เกิดปัญหาขึ้นในสังคม เราก็มักจะโทษไปที่ปลายเหตุของปัญหา มากกว่าที่จะย้อนกลับมาดูตัวเราเอง และต้นตอของปัญหาที่ยังคงไม่ได้รับการสะสางนั้น ก็จะลุกลามไปเรื่อย ไม่สิ้นสุด ดุจดั่งเนื้อร้ายที่ค่อยๆลามไปเป็นวงกว้าง จนกลายเป็นมะเร็งในที่สุด...

Credit: ดาราพรายใต้แผ่นฟ้า

ผมเห็นด้วยนะ

บางทีผมพูดไม่ค่อยเพราะหรืออารมณ์เสียบ่อยๆ

พ่อแม่ผมก็มักพูดว่าเป็นเพราะเกม

ปัจจุบันผมไม่ค่อยได้เล่นแล้วล่ะเกมพวกนี้

จะเล่นก็เล่นแต่ SMN

อยู่ที่สันดานคนเล่นมากกว่า

เพื่อนผมเล่นเกมนี้ไม่เห็นเป็นอะไรเลย
เปิดเซิฟเกมนี้อยู่ที่ TG แต่ตอนนี้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่ USA
เห็นมั้ยล่ะ มันแตกต่างกันขนาดไหนกับไอคนที่ไปฆ่าแท็กซี่หวังเอาเงิน


ไม่ใช่แค่สันดานคนเล่นด้วย ไอพวกนี่มันสืบทอดมาจากครอบครัวกับการเลี้ยงดู
ถึงเกมจะมีส่วน แต่มันก็ส่วนน้อยเท่านั้น

เกมมันมีผลก็จริง แต่น้อยครับ
มันอยู่ที่สามัญสำนึกของคน ไม่อย่างนั้นพวกที่เล่น GTA ทุกคนก็ต้องฆ่า ปล้น ชิงทรัพย์นะสิ

ถ้าคนเล่น ซิม มากๆ   มันจะ อยากเป็น วิศวะ ไหม หว่า     ::002::

ถาปัดมากกว่า

เกมมีส่วนน้อยมากครับ ส่วนมากก็คือ วิจารณญานของคนเล่น ความสามารถในการแยกแยะความจริงกับเกม
และการดูแลเอาใจใส่ของพ่อแม่

ไม่งั้น คนเล่นGTA มีกันเกือบทั่วประเทศ คนไม่ฆ่ากันทั้งประเทศแล้วเหรอครับ
ส่วนมาก เมื่อเด็กมีนิสัยก้าวร้าว ผู้ใหญ่ก็มักจะพุ่งเล็งไปว่า สิ่งแวดล้อม เกม เป็นฝ่ายผิด แล้วไม่เคยคิดเลยว่า ที่เด็กเล่นเกมมาก ไม่ใช่เพราะไม่มีเพื่อน ขาดผู้ปกครองดูแลบ้างเหรอ

แล้วอีกกรณี เด็กแข่งมอเตอร์ไซค์กัน   พอเกิดเรื่อง ผู้ปกครองก็มักโทษว่า คบเพื่อนไม่ดี จริงอยู่ว่าคบเพื่อนไม่ดีก็มีส่วน
แต่ที่สำคัญ แล้วใครละครับที่ซื้อมอเตอร์ไซค์ให้ลูกขับ ผู้ปกครองไม่ใช่เหรอครับ

ฝากให้ผู้ปกครองที่ยังไม่เข้าใจในเรื่องนี้คิดดูอีกทีด้วยนะครับว่า คุณดูแลลูกคุณดีหรือยัง ให้เวลากับเขาบ้างไหมก่อนมาโทษอย่างอื่น