Summoner Master Forum

ฟูดินัน ธรรมชาติ มิตรภาพ
     สายลมพัดพากลิ่นหอมละมุนของดอกไม้ป่า จนอบอวลทั่วทั้งผืนป่า แสงทองอำพันยามอรุโณทัยฉาบทาใบไม้ในป่าให้เป็นสีทองดูงดงาม
ทุกชีวิตในผืนป่าได้ตื่นจากนิทรา เริ่มต้นวันใหม่อย่างมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
     กระท่อมหลังหนึ่งตั้งอยู่ในป่าแถบฟูดินัน ไม่ไกลจากต้นไม้ขนาดใหญ่ นาม ‘พฤกษาเทพอิกดราซิล (Yggdrasil)’ ท่ามกลางเหล่าพฤกษานานาพันธุ์ เสียงเหล่านกขับขานบทเพลงยามเช้าไพเราะจับจิต ผสานกับเสียงของลำธารไหลริน ยิ่งทำให้เหมือนกับเสียงเพลงแห่งสรวงสวรรค์ที่ถูกบรรเลงขึ้นในผืนป่าอันอุดมแห่งนี้

    เด็กสาวคนหนึ่งยืนทำอาหารอยู่หน้าเตาไฟ กลิ่นซุปข้นหอม ควันลอยกรุ่นจากในหม้อซุป หลังจากนั้นจึงเดินไปที่ห้องของพี่ชาย
“พี่จ๊ะ ตื่นซะทีสิ ทานอาหารเช้าได้แล้ว” เด็กสาวร้องเรียกผู้เป็นพี่ชายที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงในห้องของตัวเอง “โธ่ มาน่า ขอนอนอีกเดี๋ยวนึงไม่ได้เหรอ?” ผู้เป็นพี่โอด “ไม่ได้ค่ะ จะไปฝึกดาบแต่เช้าไม่ใช่เหรอ ตื่นเดี๋ยวนี้” ผู้เป็นน้องสาวกระตุกผ้าห่มของพี่ชายออกทันที เป็นธรรมดาของคนเรา ก็อากาศท่ามกลางป่าเขายามเช้ามันหนาวซะขนาดนี้  ใครมันจะอยากลุกจากเตียงอุ่นๆได้เล่า แต่ถึงขนาดน้องสาวมากระตุกผ้าห่มถึงในห้อง เจ้าพี่ชายตัวดีก็ยังไม่อยากจะลุกจากเตียงอยู่ดี สาวน้อยเริ่มออกอาการฉุน ผู้เป็นพี่ชายได้ยินเสียงน้องสาวเดินฉับๆออกไปจากห้อง ซักครู่หนึ่ง เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถือถังน้ำที่ใส่น้ำไว้เกือบเต็ม แล้วสาดใส่พี่ชายที่นอนอยู่บนเตียงดังโครม เท่านั้นแหละ ตาสว่างทันที ผู้เป็นพี่ถึงจะลุกจากเตียงได้ แต่ก็ได้อย่างยากลำบาก “มีพี่ชายที่ไหน ให้น้องสาวคอยดูแลอยู่เรื่อยเลย พี่เนี่ย” มาน่าบ่น “เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาทานอาหารเช้าด้วยกันนะคะ ซุปกำลังอุ่นๆถึงจะอร่อย” เอริน่ากล่าวต่อ “รู้แล้วๆ” อัลตอบด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอก
ว่างัวเงียอยู่ แล้วสาวน้อยก็เดินออกไปจากห้อง
     มาน่าจัดวางจานซุปบนโต๊ะเล็กๆอย่างเป็นระเบียบ จากนั้นไม่นานผู้เป็นพี่ชายจึงเดินมาที่โต๊ะและนั่งลง มองหน้าผู้อ่อนวัยกว่า มาน่าเห็น
อาการของพี่ชายก็มุ่นคิ้วด้วยความสงสัย “หน้าหนูมีอะไรติดเหรอไงคะ” เธอถาม ผู้เป็นพี่ชายยิ้ม พลางมองน้องสาวอย่างเอ็นดู นี่ล่ะนะ น้องสาวของเรา ก็เพราะคอยจู้จี้แบบนี้ถึงได้รักมากกว่าชีวิตไงล่ะ
     มาน่า (Mana, Fudenun Healer) เป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ อายุยังไม่ถึง 10 ขวบแต่ทำงานต่างๆในบ้านได้คล่องแคล่ว ดวงหน้ากลม นัยน์ตาโตสีมรกตดูเป็นประกาย เส้นผมสีฟ้ายาวถึงกลางหลัง ตัดกับผิวสีขาวปนสีน้ำผึ้งดูน่ารักยิ่งนัก ส่วนตัวพี่ชายที่ชื่ออัล (Al, Fudenun Scout)นั้น มีผิวสีเดียวกับน้องสาว ใบหน้าคมผนวกกับแผลเป็นขนาดใหญ่เป็นทางยาวที่แก้มซ้าย นัยน์ตาสีฟ้าเหมือนมหาสมุทรยามต้องแสงตะวัน ผมสีขาวราวกับผู้ผ่านโลกมายาวนาน สีผมและแผลเป็นบนใบหน้าทำให้เขาดูเด่นสะดุดตาอย่างมากในสายตาของชาวเผ่าฟูดินัน พี่น้องคู่นี้ไม่ได้เป็นชาวฟูดินันแต่กำเนิด แต่ชาวฟูดินันได้พามาเข้าเผ่าเนื่องจากเห็นว่า ทั้งคู่เดินทางมากับผู้เป็นพ่อมายาวนานและต้องตกระกำลำบากอยู่ท่ามกลางป่าเขา ผู้เฒ่าวูจินจึงให้มาสร้างบ้านอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านฟูดินัน เด็กทั้งสองได้เรียนรู้ที่จะอยู่กับธรรมชาติ และชาวเผ่าฟูดินันก็ไม่รังเกียจ ทั้งสองคนพี่น้องจึงใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบเรื่อยมาโดยที่พ่อของพวกเขาเป็นช่างตีเหล็กที่มีฝีมือดี ท่านผู่เฒ่าวูจินจึงให้เป็นช่างตีเหล็กที่คอยตีอาวุธให้กับเผ่าเวลาหากมีสงครามเกิดขึ้น
 
    “97....98.....99.....100!!” อัลฝึกดาบด้วยการฟันใส่หุ่นไม้ที่ทำเองโดยนับจำนวนครั้ง ร่างกายของเขาอ่อนล้า จึงนั่งพักที่โคนไม้ใกล้ๆ แล้วหลับตาลงรวบรวมสมาธิ จนไม่ได้สังเกตว่าใครคนหนึ่งยืนมองอยู่ในที่นั้น จนคนๆนั้นเดินเข้ามาทักทาย “ขยันฝึกดาบแต่เช้าเชียวนะ อัล” อัลจีงหันไปมองที่มาของเสียง “อ๊ะ ท่านพี่ฮารีซัน (Harison, The Knight of Pentacles)” คนที่ยืนอยู่คือชายหนุ่มหัวหน้าเผ่าฟูดินันที่เข้ามาทักทายเด็กหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่าอย่างเป็นกันเอง “เป็นไงบ้าง อยู่ที่นี่สบายดีมั้ย” ฮารีซันถามถึงความเป็นอยู่ของอีกฝ่าย อัลฟังคำถามก็ยิ้มเขินๆ “แค่ชาวฟูดินันไม่รังเกียจพวกผม แล้วยังให้ผม มาน่า และท่านพ่ออยู่ที่นี่ด้วยก็นับว่าเป็นบุญคุณมากแล้วล่ะครับ ผมไม่มีสิทธิ์บ่นว่ามันลำบากหรอก” อัลพูดพลางเอามือลูบศีรษะตนเอง ฮารีซันยิ้มเล็กน้อย “อัล เผ่าฟูดินันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นซักหน่อย ถ้าครอบครัวเจ้าอยู่อย่างลำบาก ข้าก็จะให้คนหาพื้นที่ใหม่ที่ดีกว่าให้เจ้า เราเผ่าเดียวกัน อยู่กันอย่างพี่น้อง ใครเล่าจะให้พี่น้องในเผ่าต้องลำบาก จริงมั้ย” “ผมกับน้องอยู่สบายดีครับ ขอบคุณท่านพี่ฮารีซันที่หวังดี” อัลตอบพลางยิ้มกว้าง “ผมพักเหนื่อยพอแล้ว ผมจะฝึกดาบต่อล่ะครับ” อัลกล่าวต่อพร้อมกับหยิบดาบคู่ใจของตนขึ้นมา แล้วเดินออกจาร่มไม้ที่นั่งเมื่อครู่ ทันใดนั้นฮารีซันก็ลุกขึ้น “อัล ข้าว่าเรามาประลองกันหน่อยมั้ย” อัลหันกลับมาทำตาเบิกกว้าง ฮารีซันจึงกล่าวต่อ “เจ้าฝึกดาบกับหุ่นไม้อย่างเดียวมันคงไม่ทำให้เจ้าเก่งขึ้นได้แน่ ข้าจะเป็นคู่ซ้อมให้เจ้าซักครั้งก็แล้วกัน” อัลจึงพยักหน้า “ถ้าเช่นนั้นก็....รบกวนด้วยนะครับ” และการฝึกซ้อมดาบของอัลก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง รู้สึกว่าการฝึกคราวนี้คงไม่น่าเบื่อเหมือนทุกวันที่ผ่านมาเป็นแน่.....



     ลำนำแห่งการชื่นชมธรรมชาติถูกขับออกมาจากเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่ที่โคนของ พฤกษเทพอิกดราซิล ใบไม้สีเงินร่วงหล่นจากต้นสะท้อนกับแสงตะวันงดงามจับตา เด็กหญิงนั่งขับบทเพลงอยู่ใต้ร่มเงาของพฤกษาเทพอิกดราซิลจนเหล่าสัตว์เล็กอย่าง นก หนู ที่กำลังแอบดูเด็กน้อยที่กำลังขับบทเพลงอยู่ด้วยความสงสัย และแล้วพวกมันก็ออกจากที่ซ่อนเข้ามาใกล้ๆเจ้าของเสียงเสนาะ ทำตาปริบๆ เด็กหญิงเห็นหนูดิน (Geo Rat) ตัวหนึ่งเข้ามาใกล้ เธอยกมันขึ้นมาอุ้มเล่นอย่างเอ็นดู ซึ่งเจ้าหนูดินตัวน้อยก็ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด


     เด็กหญิงขับบทเพลงต่อไป เหล่าสัตว์ตัวเล็กๆต่างก็เข้ามารุมล้อมเธอด้วยความสนใจ บรรดาหนูทั้งหลายก็เข้ามานั่งฟัง นอนฟัง ใกล้ๆ เหล่านกก็เกาะที่กิ่งไม้ใกล้ๆบริเวณนั้น


     “เป็นเพลงที่เพราะมากนะจ๊ะ มาน่า” มาน่าได้ยินเสียงใครพูดขึ้นจึงหันไปหาที่มาของเสียง คนที่ยืนอยู่คือ สาวสวยที่อายุมากกว่า เป็นดุจดังพี่สาวที่เธอชื่นชม ซึ่งก็คือ วานาอัน (Wanaan, The Princess of Pentacles) นั่นเอง เธอมีใบหน้าที่อ่อนโยน และดูเป็นพี่สาวที่แสนดีในสายตาของมาน่า “ขอโทษนะจ๊ะ พี่มาขัดจังหวะเธอรึเปล่า” วานาอันกล่าวขอโทษเนื่องจากเข้ามาขณะที่มาน่ากำลังร้องเพลง เด็กหญิงผู้อ่อนกว่าสั่นศีรษะ “ไม่หรอกค่ะ พี่วานาอัน” วานาอันเข้ามานั่งลงข้างๆ มาน่าที่กำลังลูบหัวหนูดินที่กำลังเคลิ้มเพราะถูกมืออันบอบบางของเธอลูบหัว “คนที่เห็นว่าเพลงของหนูไพเราะก็มีแต่พี่ชาย ท่านพ่อ ท่านปู่วูจิน แล้วก็พี่วานาอันนี่แหละค่ะ” เด็กสาวตอบเสียงใส แต่สองแก้มมีสีชมพูบางๆเนื่องจากเธอเขินอายเวลามีคนชม วานาอันยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดูเด็กหญิงตัวน้อยที่เปรียบเหมือนน้องสาว “พี่ว่า เหล่าสัตว์กับต้นไม้ในป่าจะต้องชอบเพลงของมาน่าแน่ๆเลยจ้ะ” วานาอันกล่าว

     เด็กหนุ่มและชายหนุ่มที่กำลังพักเหนื่อยอยู่ใต้ร่มเงาไม้ ที่เดิม หลังจากการฝึกที่เป็นการประลอง ฮารีซันหันมามองผู้เป็นรุ่นน้อง “อัล ฝีมือเจ้าไม่เบาทีเดียว... เพลงดาบของเจ้ารุกข้าซะเกือบจนมุมเลยนะ” อัลซึ่งกำลังมองดูดาบของตนเองก็ยิ้มแห้งให้อีกฝ่าย “พี่ฮารีซันเก่งกว่าผมอีกนะครับ” อัลกล่าวตอบพลางจับสีข้างของตัวเอง เพราะในตอนที่ประลองโดนฮารีซันเตะเข้าที่ตรงนั้นทีหนึ่ง ยังเจ็บแปลบนิดๆอยู่เลย “นี่ อัล” ฮารีซันเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่าแบบลอยๆ จนทำให้คู่สนทนาหันมามองด้วยความสงสัย “หวังว่าความสามารถของเจ้าจะเป็นพลังในการคุ้มครองเผ่าฟูดินันของพวกเรานะ” ฮารีซันกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ครับผม” อัลตอบอย่างแข็งขัน “ผมจะสู้เพื่อพี่น้องเผ่าฟูดินันอย่างสุดความสามารถครับ” อัลกล่าวต่อ ฮารีซันตอบรับด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

ตัวละครที่คิดเองมี 2 คนครับ (ไม่รู้มากไปมั้ย) มี อัล มาน่า แต่จริงๆมีพ่อของพวกเขาอีกแต่ในเนื้อเรื่องไมมีบท แค่ถูกกล่าวถึงเท่านั้น
วรสุธี มณีฤทธา
33 เจริญกรุง58 ถ.เจริญกรุง เขตสาทร กรุงเทพฯ 10120

เอ่อ...  จริง ๆ แล้วมันต้องแต่งออกมาเป็นเรื่องเป็นราวให้ยาวกว่านี้หน่อยนะปกติ 7 หน้าจะไม่พอด้วยซ้ำ(แต่ก็ต้องพยายามไม่ให้เกิน 7 หน้า ::010::)

เนื้อหาก็แบบว่าใคร?  ทำอะไร?  ที่ไหน?  อย่างไร?  แล้วก็ใส่ความสนุกลงไป 

ดูจากการใช้คำบรรยายในเนื้อเรื่องค่อนข้างใช้ได้เลยนะครับ ::001::

แต่ขอแนะนำอีกครั้งครับว่า  ควรจะแต่งออกมาเป็นเรื่องเป็นราวเลย  ไม่ใช่แค่เอาเฉพาะแนะนำตัวละคร
เท่านั้น  เพราะนี่เป็นการประกวดเป็นเรื่อง ๆ ไม่ใช่ประกวดออกแบบตัวละครครับ

ดังนั้น  เวลาที่เหลืออีกไม่กี่วัน(หมดเขตวันศุกร์ที่ 31 นี้)ก็ยังพอมีเวลาไปแต่งเป็นเรื่องมาทันครับ ::004::

ดำเนินเรื่องได้ต่อเนื่องแบบเรื่อย ๆ และลงตัวตลอดทั้งเรื่องดีครับ ถึงจะไม่มีอะไรหวือหวา หรือ สั้นไปหน่อย แต่ก็เป็นอีกแนวที่น่าสนใจครับ  ::001::