Summoner Master Forum

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงนะครับผมแต่งเอง ขำขำ
บทนำ
 ในทางตอนเหนือของผืนแผ่นดินอันศักดิ์สิทธิ์ Merrisia เป็นที่ตั้งของชนเผ่าแห่งหนึ่งที่มีโอเอซิสสมบูรณ์มากที่สุดในดินแดนอันแห้งแล้งที่มีแต่ทะเลทรายสุดลูกหูลูกตา  ผู้นำของเผ่านี้เป็นผู้มีน้ำใจได้แบ่งให้ชนต่างเผ่าได้ใช้โอเอซิสร่วมกัน แต่ด้วยการเชื่อในด้านดีของเผ่าอื่นมากเกินไปจนกลายเป็นเหตุให้เผ่าอื่นๆยึดโอเอซิสไปในที่สุด เผ่านี้มีชื่อว่า"อิบริด"

chapter1 ก่อนวิวาห์

ในดินแดนอันรุ่มร้อนไปด้วยไฟกิเลส ผู้คนต่างทำการขนส่งน้ำกันวุ่นวาย  "นี่ๆมาเล่นกันเถอะ" เสียงของลูกชายคนเดียวของหัวหน้าเผ่าอิบริด ซาดิน ที่กำลังพูดเชื้อเชิญเด็กเผ่าอื่นๆมาเล่นด้วยกัน เสียงแห่งความสนุกสนานของเหล่าเด็กๆได้ดังไปทั่ว  "ท่านซาดิน ท่านแม่และท่านพ่อของท่านให้ข้ามาตามไปพบ"  ซาดินยิ้มร่าตามประสาเด็กๆแล้วรีบวิ่งเข้าไปในกระท่อมหลังหนึ่ง  "ท่านพ่อ!ท่านแม่!"  ซาดินร้องเรียกด้วยความดีใจ  "ซาดินลูกรักวันนี้เจ้าต้องมีคู่ครองแล้วล่ะ"  ซาดินขมวดติ้วทันทีเมื่อได้ยินท่านพ่อของตนกล่าวเช่นนั้น "แต่..ท่านพี่ลูกเรายังเด็กอยู่เลยนะเขายังไม่รู้จักความรักแล้วก็.." ซาโลม อิบริด (Zarom'the chief of Ebrid)ยกมือห้ามผู้เป็นภรรยาของตนทันที ซาดินเจ้าว่ายังไง "ข้า ไม่.." ซาโลมเริ่มขมวดคิ้ว "ข้า ไม่รู้จะขอบคุณท่านพ่ออย่างไรดี" ซาดินตอบไปเพราะเห็นแก่หน้าพ่อของตน "ดีมากงั้นพรุ่งนี้เริ่มพิธีได้" ซาโลมกล่าวอย่างยินดีในคำตอบ
ในค่ำคืนนั้นเองที่ทั้งเมืองเงียบสงบทุกคนต่างพักผ่อนกันหมดเว้นแต่ซาดินที่มานั่งใต้ต้นมะเกลือข้างโอเอซิส "นี่ข้าต้องแต่งงานทั้งๆที่ยังไม่พร้อมอย่างนี้เลยหรือ" เด็กน้อยรำพึงรำพันกับตัวเองทั้งคืน "ท่านซาดิน ข้ามาขัดจังหวะท่านรึเป่า" นาริสคนรับใช้ของซาโลมยิ้มให้เด็กน้อยที่กำลังเศร้าสร้อย "ท่านนาริส" "พรุ่งนี้ท่านก็ต้องเริ่มพิธีแล้ว ข้าขอแสดงความยินดีด้วย" "แต่..ข้าไม่ต้องการอย่างนั้นเลยนะนาริส"   "ซาดินท่านทำอย่างนั้นไม่ได้หลอก"   "ทำไมหรือท่านนาริส" เด็กน้อยถามอย่างสงสัย "เผ่าอื่นๆกำลังจะเข้ามายึดเผ่าของเราน่ะสิ ถ้าเราไม่ตอบตกลงก็จะต้องเกิดสงครามแน่นอน แต่เพราะท่านพ่อของท่านเป็นผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารีไม่อยากให้เกิดสงครามจึงยอมรับลูกสาวของเผ่าอื่นมาเป็นภรรยาของท่านน่ะสิ โดยทั้งๆที่รู้ว่าการมาแต่งงานครั้งนี้แท้จริงเป็นแผนการของฝ่ายตรงข้ามก็ตาม แต่ท่านซาโลมก็ยังเชื่อในด้านดีของเขา"   "เรื่องทั้งหมดเป็นอย่างนี้นี่เองขอบคุณท่านนาริสที่มาบอกข้านะท่านมาแค่เหตุนี้หรือ"  เด็กน้อยตอบอย่างสบายใจสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีทำให้นาริสสบายใจขึ้น "ข้ามีของมามอบให้ท่าน"  "อะไรหรือ" เด็กน้อยพูดออกมาด้วยความสนใจ นาริสยิ้มแล้วยื่นของสิ่งนั้นให้แก่เด็กน้อย มันมีสีแดงมันวาว สง่างาม และดูจากภายนอกมันมีออร่าสีแดงและรูปร่างของมันดูแข็งแรงมั่นคงเป็นอย่างมาก  "ท่านลองถือมันดูสิ"  ซาดินเมื่อได้ยินดังนั้นจึงลองยกมันขึ้น  "ท่านนาริสทำไมมันหนักอย่างนี้เนี่ย"  "ท่านต้องยกมันทุกวันหนึ่งให้มากรอบที่สุดแล้วท่านจะชินกับมันเอง"  "ว่าแต่มันเป็นของๆใครหลอเนี่ย"  "ท่านพ่อของท่านได้ให้ข้านำมาให้มันคือ กระบองทองแดง ของล้ำค่าประจำตระกูล เนื่องจากท่านโตพอที่จะถือมันได้แล้ว"  "แล้วชื่อของมันล่ะ"  "ท่านต้งเองได้ตามใจชอบเลยนะ"  "งั้นข้าจะเรียกมันว่า  Mehrdad แล้วกัน"  "เอาล่ะท่านซาดินได้เวลาเข้านอนแล้วนะ"  "อืม..ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
chapter2 คืนแห่งความทรงจำ

ท่ามกลางแสงตะวันอันร้อนเร่า ลมได้พัดเม็ดทรายแต่ละเม็ดจนแลดูเหมือนขยับได้ นกปีริ(peribird)ได้โบยบินไปทั่วซุ้มงานซุ้มหนึ่ง ผู้คนในเผ่าต่างช่วยกันจัดปะรำพิธีมากมายก่ายกอง ปะธำพิธีประกอบไปด้วยเวทีนักมายากล เวทีแสดงดนตรี และเวทีเต้นรำ มีสวนดอกไม้ประดับประดาอย่างสวยงาม มีประกายระยิบระยับไปทั่วงาน แต่ซาดินกลับมองมันด้วยความหน่ายใจแต่ก็ฝืนชะตาของตนเองไม่ได้ในขณะที่ตนก็เริ่มยกกระบองทองแดงของตนเองไปเรื่อยๆพลางมองปะธำพิธีไปพลาง "ซาดิน" เสียงอันอ่อนหวานได้เปร่งออกมา ซาดินยิ้มอย่างดีใจทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น  "ท่านแม่(Emodin'princess of fire)"  "ข้าตามหาเจ้าตั้งนานแนะมาอยู่นี่นี้เอง"  ซาดินวิ่งเข้าไปกอดมารดาของตนเองทันที  "ยังขี้อ้อนเหมือนเดิมนะลูกเมื่อไหร่เจ้าจะโตซะทีเนี่ยถ้าขาตายไป"  "ข้าอยากกอดท่านแม่ไปตลอดข้าไม่อยากให้ท่านแม่หายไปนะ"  อีโมดินหัวเราะในความไร้เดียงสาของซาดิน  "ว่าแต่เจ้าเหอะๆวันนี้ก็จะเข้าวิวาห์แล้วทำไมยังทำหน้าแบบนั้นล่ะ"  "ข้าเกรงว่านางที่รับให้มาเป็นภรรยาข้าจะมีมารยาเกินกว่าจะรับมือได้"   ซาดินกล่าวตามประสาเด็ก  "นางไม่มีมารยาอะไรหลอกนะซาดิน นางก็โดนบังคับให้แต่งกับเจ้าเหมือนกันน่ะล่ะ"  "แบบนี้หมายความว่านางก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็นน่ะสิ"  "เจ้าไม่ควรคิดอย่างนั้นนะ พลังที่นางมีไม่ใช่เล่นๆพ่อของเจ้าคงไม่รับสะใภ้โดยไม่ดูหลอกนะ"  อีโมดินยิ้มตอบ  "ท่านแม่ข้าไม่ต้องการเลยทำไม ทำไม"  ซาดินร้องบนตักแม่ของตน ท่ามกลางเสียงร้องนั้นมีเพียงเสียงปลอบของผู้เป็นแม่ว่า  "แม่เจ้าจะไม่ไปไหน แม่เจ้าจะไม่ไปไหน "
และแล้วงานในคืนอันมหัศจรรย์ก็เริ่มขึ้น ทั่วทั้งงานมีแสงเจิดจ้า จนดูราวกับเผ่าอิบริดเรืองแสงได้ พิธีได้ถูกเริ่มขึ้นซาดินได้นั่งคู่กับหญิงสาวปริศนาที่ปดปิดหน้าของตนเองไว้ เธอใส่ชุดสีแดงแพรวพราวระยิบระยับ และมีคทาอันสวยงามแผ่รัศมีสีแดงฉานอยู่ข้างกาย ซาดินก็รู้สึกสงสัยหน้าตาที่แท้จริงของเธอจนพิธีแล้วเสร็จทั้งคู่ได้ถูกส่งมายังห้องหอ มีแต่ความเงียบภายในห้องเนื่องจากทั้งคู่ก็ยังเด็ก  "เจ้าชื่อว่าอะไรหลอ"  ซาดินเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อน  "เนริมอร์"  เธอตอบด้วยเสียงที่สั่นระรัวราวกลับร้องไห้  "ทำไมเจ้าจึงเสียใจเช่นนี้เนริมอร์"  "ข้าไม่ได้เสียใจนะแต่ไม่รู้ทำไมน้ำตามันไหลออกมาเอง"  "เจ้าก็เหมือนกับข้าสินะโดนบังคับเหมือนข้าสินะไม่เต็มใจเหมือนข้าสินะ"  เนริมอร์ไม่ตอบอันใดเพียงแต่พยักหน้ารับคำ  "ข้าเข้าใจเจ้าดี ต่อจากนี้ไปเจ้าได้จากสิ่งที่เจ้ารักมาแล้วเจ้าจงลืมอดีตซะแล้วทำใจให้สบายนะ"  เนริมอร์โผเข้ากอดซาดินทันทีทำให้ซาดินหน้าแดงกล่ำด้วยความเขิญอาย  "ชีวิตข้าเป็นของท่านแล้ว"  ทั้งสองไม่กล่าวคำใดต่อจากนั้นอีกได้แต่มองพระจันทร์อันสวยงามและปะธำพิธีอันยิ่งใหญ่จนเผลอหลับไปในคืนแห่งความทรงจำ
ปล.อ่านแล้วช่วยกันคอมเม้นหน่อยนะครับได้มีแรงใจแต่งต่อ T Tนี่ยังไม่มีใครเม้นสงสัยเป็นกระทู้ขยะอีกแล้ว :'(

ตรงคำพูดอะครับให้เว้นบรรทัดด้วยจะได้อ่านง่ายๆนะครับและก็ช่วยเปลี่ยนสีตัวอัการด้วยตาลายมากๆ ::007::

อ่านแล้วสนุกดีครับ ถ้าแต่งต่อไปที่เมือง Annedisonge เลยนะครับ ตอนที่มีกษัตริย์ไปสู้กับ Jormundgard อะครับ  ::011::

บอกตรงๆว่าอ่านไม่ออกครับ รอคุณมาแก้ แก้เสร็จเมื่อไรจะมาอ่านละกัน - -*

สีดำตามปรกติก็ดีแล้วครับ สีเหลืองแป๊ดแบบนี้ไม่คิดจะอ่านเลยอะครับ

แค่สีของตัวอักษรก็ชวนให้ไม่น่าอ่านแล้วน่ะ

เสียงตอบรับของสีอักษรดีมากเลยอิๆ แก้แล้วนะครับ มีอะไรบอกมาตรงๆได้เลยนะไม่โกรธกัน ;Dได้นำไปแก้ไข
ส่วนเรื่องซิกมันต์ที่2ผมกะจะไม่เขียนน่ะเพราะดูเขาไม่ค่อยมีบทบาทอะไรมากเลยนอกจากสู้กับจอมันการ์ดจนตาย - -a
ขอบคุงทุกคนที่เข้ามาอ่านงับเด๋วมาต่อ

เออ  ตรงคำสนธนาขอตัวละครแต่ละตัว ทำไมไม่เว้นบรรทัดละครับ  อ่านแล้วงงงง

อ่านออกแล้วครับ  ::003:: สนุกดีนะ


อยากจะแนะอะไรนายหน่อยนึง เวลาเราจะ quote คำพูดน่ะ เมื่อมีการเปลี่ยนผู้พูด ให้ขึ้นย่อหน้าใหม่ แล้วเราจะอ่านง่าย ลองสังเกตุดูอย่างในพอตเตอร์ก็ได้ครับ  :D

chapter3จะทำอย่างนั้นนะครับ^^

ดีแล้วครับรออ่านตอน 3 นะคับ

ซาดินอายุมากก่าพวก กษัตริย์อื่น 20 ปีเลยนะครับ (โดยประมาณ) -*-

แล้วก็ จะมีพวก Which ประจำตระกูล ผนึก จอร์มันการ์ดไว้อยู่ด้วย

chapter3 เปลวไฟในความทรงจำ

แสงสุริยันได้กระทบกับผืนทรายอีกครั้งแลดูแวววับแสบตาดั่งทองคำหลังจากผ่านพ้นคืนแห่งความทรงจำมา ซาดินได้ตื่นขึ้นมาพบกับหน้าภรรยาของตนที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่ก็ปริยิ้มเล็กน้อย ซาดินได้เดินไปออกนอกกระท่อมก็ได้พบกับนาริสที่มานั่งบนก้อนหินอยู่หน้ากระท่อมอยู่แล้ว
"นาริส ท่านมาที่นี่ทำไมรึ"
"ข้าต้องการมาทำนายน้อยของข้าว่าเป็นอย่างไรบ้างน่ะ"
นาริสยิ้มตอบ ซาดินนั่งลงข้างๆนาริสที่ก้อนหินอีกก้อน
"ข้าชอบที่นี่นะมันอากาศดี"
ซาดินตอบอย่างอารมณ์ดี
"ว่าแต่ทำไมไม่มาหาข้าเลยเมื่อคืนนี้"
ซาดินถามอย่างรู้สึกสงสัยที่เมื่อวานนาริสไม่ได้มาหาตนหลังงานเลย
"ท่านแน่ใจหลอว่าอยากให้ข้าไปหาน่ะ "
นาริสตอบด้วยอารมณ์ขัน ทำให้ซาดินหน้าแดงกล่ำ นาริสยิ้มอย่างอ่อนหวานถึงแม่นายน้อยของเขาจะมีภรรยาแล้วก็ตามแต่ก็ยังไม่ต่างจากเด็กไร้เดียงสาอะไรเลย ทั้งคู่คุยโต้ตอบอย่างสนุกสนานอยู่หลายชั่วโมง
"เอ้อ..ท่านนาริสข้าว่าข้าไปปลุกเนริมอร์ก่อนดีกว่าดูท่าเธอนอนเก่งนะ"
"เชิญท่านตามสบาย"
ซาดินได้เข้าไปในกระท่อมของตนก็ได้เห็นเนริมอร์กำลังมองออกไปที่หน้าต่าง
"เนริมอร์"
เนริมอร์หันมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียก
"เจ้าอยากออกไปข้างนอกบ้างไม๊ล่ะ"
ซาดินเอ่ยปากชวน เนริมอร์จึงรีบรับคำทันที ซาดินได้พาเนริมอร์เดินทั่วทั้งเผ่า ทั้งสองได้พูดจาหยอกล้อกันไปเรื่อยๆระหว่างทาง
"ที่นี่คนเยอะมากเลยนะ"
เนริมอร์กล่าวเชิงถามเนื่องจากคนที่มาร่วมใช้โอเอซิสมีจำนวนมากจนจะล้นเผ่าแล้วจริงๆ
"ใช่แต่ถึงแม้เผ่าเราจะดีต่อเผ่าอื่นอย่างไรก็ยังมีศัตรูที่คิดจะยึดหมู่บ้าน"
ซาดินกล่าวเสียงเรียบ แล้วกล่าวต่อ
"เอาล่ะเราเดินกันมารอบทั้งเผ่าแล้ว กลับที่พักกันเถอะ"
ทั้งคู่ได้กลับมาที่กระท่อมอีกครั้ง และได้นั่งที่ด้านระเบียงด้านข้างที่อยู่ฝั่งริมโอเอซิส นกต่างๆได้บินว่อนไปทั่วโอเอซิส
"ถ้าวันหนึ่งหมู่บ้านนี้ถูกยึดครองเจ้าจะทำอะไรหรือเนริมอร์"
เนริมอร์ชะงักไปพักใหญ่แล้วก็ตอบด้วยใบหน้าอันอ่อนโยน
"ข้าจะอยู่สู้เคียงข้างเจ้าไง"
ซาดินยิ้มรับ ในขณะที่คิดในใจว่าภรรยาที่แสนดีคนนี้จะเป็นปฏิปักษ์ต่อเขาได้อย่างไร พวกเขาได้คุยเล่นกันต่อไปเรื่อยโดยไม่มีเหนื่อยล้า จนกระทั่งถึงตอนเย็น
"ท่านซาดิน! ท่านซาดิน! กระท่อมของท่านหัวหน้าเผ่าไฟไหม้แล้ว!"
ชาวบ้านคนหนึ่งรีบวิ่งมาบอกด้วยความเห็นดเหนื่อย ไฟได้ลามไปเรื่อยๆจนกระทั่งมอดไหม้กระท่อมของซาดินด้วยแล้ว ทั้งเผ่าได้วุ่นวายกันไปหมดเพราะดับไฟไม่ทัน ซาดินรีบไปหาท่านพ่อและท่านแม่ของตนอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เนริมอร์ได้วิ่งเคียงข้างมาด้วยความเหนื่อยอ่อน ทุกคนในเผ่าได้ทำการอพยพกันจ้าระหวั่น ซาดินและครอบครัวได้อพยพไปจากหมู่บ้านด้วยเช่นกันโดยสิ่งเดียวที่ซาดินนำติดตัวมาคือ กระบองทองแดง Mehrdad คู่ใจของเขา เมื่อทั้งหมดมาได้ไกลแล้วจึงหันกลับไปมองยังหมู่บ้านของตน บัดนี้ไม่เหลือแม้กระทั่งซากที่อยู่อาศัยเดิมอีกแล้ว และในควันลางๆได้ปรากฏเงาอันเลือนลางเมื่อควันเริ่มจางหายไปได้ปรากฏภาพชายหนุ่มผิดเข้มมีคทาที่มีลูกแก้วอยู่ตรงกลางมีลักษณะเหมือนพระจันทร์ ที่บ่งบอกตัวตนว่าเขาคือ เพนทอหัวหน้าเผ่าแห่งเผ่าเรนอร์(Pentar'the chief of Raynar)
"เนริมอร์มาหาข้า"
ซาดินแทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยินเลย ในขณะที่เนรอมอร์รีบวิ่งออกไปด้วยสีหน้าเรียบอันเย็นชา
"ทำไมเจ้าถึงต้องมาบุกรุกโอเอซิสเราด้วย"
ซาโลมถามออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"สิ่งสวยงามล้วนคู่ควรแก่ผู้เข็มแข็ง มันไม่เป็นธรรมเอาเลยถ้าคนอ่อนแอเช่นเจ้าจะเป็นเจ้าของโอเอซิสนี้"
เพนทอกล่าวตอบอย่างรำคาน จากนั้นจึงใช้พลังเวทสร้างลูกไฟขนาดใหญ่ขึ้นมาแล้วปล่อยออกไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนหลบได้อย่างหวุดหวิดรวมไปถึงซาดินที่ได้รับการช่วยเหลือจากนาริส จากนั้นเพนทอได้ใช้พลังเวทอันมหาศาลสร้างลูกไฟขนาดใหญ่กว่าเดิมถึง10เท่า(destroy burn) ทั้งหมดได้แต่หลับตาเตรียมใจกลับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า
"เจ้าทำได้แค่นี้เองรึ"
ทุกคนต่างตกตะลึงกับเสียงทีดังขึ้นมันคือเสียงของอีโมดินนั่นเอง
"555+คนที่รับลูกไฟข้าด้วยพลังเวทย์ไม่เคยมีมาก่อนเจ้าเป็นคนแรกจงภูมิใจแล้วเตรียมตายซะ"
ลูกไฟยักษ์ได้พุ่งเข้ามาอีกครั้ง และทุกคนต้องตกใจในภาพที่เห็นอีกครั้งเมื่ออีโมดินใช้เพียงปากเป่าลมไปไฟก็เปลี่ยนทิศทาง
"ดูถูกข้าเหลือเกินนะ ลองเอากลับไปบ้างสิ (Ruination Flame)"
เพนทอใช้คทาของตนรับไฟทั้งหมดไว้ จากนั้นจึงฟาดคทาหันไปทางซาดินลูกไฟจำนวนมากกำลังเข้าไปหาซาดิน เปลวไฟระเบิดเสียงกึกก้องภาพที่เห็นคือซาโลมเป็นผู้ปกป้องซาดินจากเปลวไฟทั้งหลายจนร่างกายสูญสลายหายไปไม่เหลือแม้ผงธุลี คนที่ตกใจมากที่สุดคงจะไม่พ้นอีโมดินที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เหตุการเริ่มตึงเครียดมากขึ้นทุกทีอากาศที่ร้อนก็ยิ่งทำให้ร้อนยิ่งขึ้นไปอีก
"พวกเจ้าหนีไปซะ"
อีโมดินกล่าวเสียงแข็ง
"นาริส เจ้าจงดูแลซาดินให้ดีล่ะ เอาล่ะไปได้แล้ว"
นาริสรีบแบกร่างของนายน้อยของตนไปทันทีที่รับคำสั่งแต่เพนทอก็ไม่ล่ะความพยายามสบัดคทาไปอีกครั้งแต่ครั้งเกิดเป็นลูกไฟที่ใหญ่กว่าเดิมเป็นอย่างมากมันเทียบเท่ากับเผ่าทั้งเผ่าที่เดียวอีโมดินรีบเข้าไปรับไฟนั้นทันทีแต่เพราะพลังเวทย์ของนางมีไม่เพียงพอที่จะรับไฟนั่นได้ร่างกายของนางจึงสูญสลายหายไปเช่นเดียวกับซาโลมความตายใกล้เข้ามาหาซาดินทุกที แต่แล้วไฟอันแดงฉานก็ดับลง
"เนริมอร์!!!!"
ซาดินตกใจปนดีใจเป็นอย่างมาก เนริมอร์ได้ใช้คทาคู่ใจเคาะไปยังพื้น3ทีอย่างรวดเร็ว
"ข้าขออภัยท่านพ่อ Furious Flame !!"
พลังความร้อนได้แทรกซึมผ่านทรายไปโดยมีเป้าหมายเป็นจุดๆเดียวคือเพนทอ ทรายได้หลอมละลายดั่งน้ำลาวาไหลเป็นทาง และร่างของเพนทอก็ถูกพลังเวทย์อัญหาใครเทียบไม่ได้ของเนริมอร์
"ข้าสัญญากับท่านแล้วซาดิน!!"
สิ้นคำทั้งสามก็เดินทางหนีพวกบุกรุกต่อไป...
ใครอ่านถึงตรงนี้ไม่เม้นเป็นหมันแน่อิอิ

    เอ่อ...  ซิกมันด์ที่ 2 สิ้นพระชนม์เพราะสู้กับไฮดรา แห่งเกาะวาร็อคนะครับ...
   รายละเอียดอยู่ในตอนที่กษัตริย์ซิกมันด์ที่ 3 ทรงขึ้นครองราชย์ในนิยาย

    ส่วนชาวแอนดิซองนั่นสังหารมังกรดำเทียแมทครับ...

มึนอีกแล้วช่วงนี้นอนดึกเกิน
จำสลับกับฮารีซัน

  หมายถึงเหตุการณ์ที่สู้กับอองเดรบนหลังจอ์มุนกานด์รึเปล่าครับ...
  ถ้าเป็นเหตุการณ์นั้น ไม่มีคนเสียชีวิตนะครับ เพราะเจ้าหญิงอลาน่าทรงมีรับสั่งให้ฮารีซันเข้าเฝ้า
  เนื่องจากพระองค์ไม่ต้องการให้มีการเสียเลือดเนื้อ...

อ๋อเรื่องนั้นผมทราบดีแล้วนะงับแค่จำชนิดของสัตว์ผิดน่ะ
ว่าแต่ไม่มีคนเม้นเลยสงสัยต้องเลิกแต่งแล้วแต่งต่อก็รกบอร์ดเป่าๆT T
(เม้นว่าผมไม่ว่าจะทางดีหรือไม่ดีผมจะดีใจมากเลยแต่ไม่เม้นเลยผมเครียดสุดๆ-*-)

แต่งต่อไปนาครับ อ่านอยู่

ดีๆๆๆสนุกๆๆๆ

สู้เค้าเจียงเอ๋ย

พี่ครับ เมื่อไรมาแต่งต่ออะ  รออ่านอยู่อะ

สนุกดีนะครับ รออ่านต่ออยู่เน้อออออออ  ><"

มาแต่งต่อทีครับบ - -