|
Title: @@ นิยายSMN Chapter 46 เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพงอกเงย @@ Post by: Little Lamb, the Little Angel on July 21, 2006, 05:41:53 PM Chapter 46 เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพงอกเงย ล่วงเข้าวันที่หกแล้วหลังจากวันที่กองทัพฟูดินันเคลื่อนทัพมาถึงเมืองคามินยาร์ด แต่จนแล้วจนรอดฮารีซันก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเฝ้ากษัตริย์ซิกมันต์แห่งฟีเลเซียเลย ทั้งนี้เพราะมีราชโองการให้กองทัพฟูดินันตัดเครื่องแบบให้แก่ทหารทุกคนให้แล้วเสร็จเสียก่อน โดยฟูดินันได้รับคำอธิบายว่าเพื่อความเป็นระเบียบและเป็นการช่วยแบ่งแยกได้ชัดเจนว่าเป็นทหารฝ่ายใดในยามออกรบ หากยังไม่มีเครื่องแบบก็จะยังไม่มีการพบปะพูดคุยใด ๆ ทั้งสิ้น คำสั่งนี้นอกจากจะสร้างความลำบากให้แก่นักรบชาวป่าแล้วยังสร้างความไม่พอใจให้อีกด้วย หลายคนเริ่มรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรจากการต้อนรับของฟีเลเซียไม่ว่าจะด้วยสายตาหรือการกระทำ กระนั้นก็ดี โดยการนำของฮารีซันและการยินยอมพร้อมใจของบรรดายอดขุนพลจากเผ่าใหญ่ทั้งสามก็ทำให้กองทัพชาวป่าช่วยกันแก้ไขและตัดเย็บเครื่องแบบจนรุดหน้าอย่างรวดเร็ว โลหะจากชุดเกราะถูกชุบด้วยแร่สีน้ำตาลทองหม่นซึ่งได้ความช่วยเหลือจากเหล่านักประดิษฐ์ในกองทัพฟีเลเซียตามคำบัญชาของเจ้าหญิงเรจิน่า ในขณะที่เสื้อผ้าส่วนใหญ่ทุกคนต่างก็เห็นชอบที่จะใช้สีโทนน้ำตาลและเขียวมะกอกเหมือนกับสีของดินตามลักษณะของชาวป่าที่ผูกพันกับจิตวิญญาณของผืนดิน เย็นวันนั้น หลังจากที่ฮารีซันและบรรดาขุนพลแห่งฟูดินันดูแลการทำงานของกองทัพจนเย็น ทุกคนจึงนั่งล้อมวงกันคุยเล่นเพื่อพักผ่อน จู่ ๆ ดามิก้าก็มองออกไปไกลพร้อมกับพูดทีเล่นทีจริงออกมา พวกท่านคิดว่าสิ่งสุดท้ายที่ข้าหวังจะได้เห็นในวันนี้คืออะไร? ข้าละมั๊ง? คาร์นกล่าวด้วยท่าทางเฉยเมยขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการลับดาบของตน แต่ก็เรียกเสียงหัวเราะจากฮารีซันและทราเฮิร์นได้อย่างดี นี่เป็นบุคลิกที่โดดเด่นอีกอย่างของสมิงสายพันธุ์ราชสีห์ตนนี้ ด้วยคำพูดและท่าทางที่นิ่งเฉยแต่กลับสามารถสร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างได้ไม่ว่าเขาจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม ไม่ใช่ ดามิก้าอดหัวเราะไม่ได้แต่สายตายังคงมองอยู่ที่เดิม ท่านน่ะรองสุดท้าย คาร์นไม่ตอบอะไร แต่ใช้วิธีถอนหายใจแรง ๆ แทน ซึ่งก็ทำให้ทั้งสามหัวเราะออกมาอีกครั้ง สิ่งสุดท้ายที่ข้าหวังจะได้เห็นก็คือเจ้าหญิงแห่งฟีเลเซียในค่ายของเรา... ท่านมาทำอะไรที่นี่? ดามิก้าพูดรัวแทบจะไม่หายใจพร้อมกับที่มีร่างของคนสองคนมาหยุดอยู่ตรงหน้าทุกคน ผู้มาใหม่ทั้งสองสวมผ้าคลุมเนื้อดีสีน้ำตาลพร้อมหมวกที่ติดกับผ้าคลุมซ่อนเรือนผมและใบหน้าไว้ใต้เงามืดไว้ครึ่งหนึ่ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นปัดหมวกลงเพื่อให้เห็นใบหน้าของผู้มาเยือนได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ทุกคนดูจะหยุดชะงักด้วยความไม่คาดฝันเพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นเจ้าหญิงแห่งฟีเลเซียเสด็จมาในค่ายของฟูดินันพร้อมกับนางกำนัลคนสนิทเพียงลำพังเช่นนี้ ฮารีซันและบรรดาขุนพลต่างก็ขยับตัวจะลุกขึ้นตามมารยาทอันควรพึงปฏิบัติต่อผู้สูงศักดิ์ที่ดูเหมือนจะถูกบอกกล่าวจากบรรดานายทหารฟีเลเซียหลายครั้งหลายหน ไม่เป็นไร ตามสบายเถอะ เจ้าหญิงเรจิน่ารีบตรัสเมื่อเห็นดังนั้น พระองค์ทรงพอจะทราบดีว่ากฎระเบียบและมารยาทต่าง ๆ ของฟีเลเซียสร้างความลำบากและความไม่ชอบใจให้กองทัพฟูดินันไม่น้อย ดังนั้นเมื่อพระองค์อยู่เพียงลำพัง พระองค์ก็ไม่ปรารถนาที่จะสร้างความตึงเครียดให้พวกชาวป่าอีก พระองค์แน่พระทัยแล้วหรือเพคะ? คนพวกนี้ต้องเรียนรู้ที่จะมีมารยาทต่อพระองค์นะเพคะ นางกำนัลคนสนิทแอบกระซิบเสียงเบาด้วยความร้อนใจที่นายของตนไม่ได้รับเกียรติเหมือนที่ควรจะเป็น เจ้าอยู่เฉย ๆ เถอะ เจ้าหญิงตรัสสั่งเบา ๆ แต่...แต่... นางกำนัลสะดุ้งและเงียบเสียงลงทันทีที่ได้ยินเสียงคาร์นครางต่ำ ๆ จริง ๆ แล้วคาร์นครางด้วยความรู้สึกอ่อนใจกับนิสัยของชาวฟีเลเซียเพราะความที่หูของเขาไวกว่ามนุษย์ธรรมดา เขาจึงได้ยินบทสนทนากระซิบกระซาบของสตรีทั้งสองอย่างชัดเจน และเขาก็เริ่มมองเจ้าหญิงแห่งฟีเลเซียต่างจากที่เคยมอง เหล่าขุนพลเมื่อได้ยินเจ้าหญิงตรัสเช่นนั้นก็ชะงักลังเลอยู่เล็กน้อย ทราเฮิร์นก็ยัก ไหล่ขึ้นเร็ว ๆ เหมือนจะบอกว่าสำหรับเขานั้นจะยังไงก็ได้ แต่ในที่สุดทุกคนก็นั่งลงและมองเจ้าหญิงด้วยสายตาเป็นคำถามแทน ข้าเพียงแต่มาพบท่านฮารีซันเท่านั้น ดามิก้าได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความประหลาดใจหันไปมองฮารีซันด้วยความสงสัย ขณะที่คนอื่น ๆ ก็มองหน้ากันไปมาด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน ฮารีซันก็ประหลาดใจไม่น้อยไปกว่าทุก ๆ คนเช่นกัน เขามองทุกคนก่อนจะค่อย ๆ หยัดตัวขึ้น Title: Re: @@ นิยายSMN Chapter 46 เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพงอกเงย @@ Post by: Little Lamb, the Little Angel on July 21, 2006, 05:43:50 PM เจ้าหญิงมีธุระกับข้าหรือ?
เขาไม่พูดราชาศัพท์กับพระองค์ด้วยนะเพคะ นางกำนัลยังคงพยายามกระซิบด้วยความตื่นตระหนก อยู่เฉย ๆ เจ้าหญิงตรัสโดยที่ปากไม่ขยับสักนิด ทำให้คาร์นต้องแสร้งกระแอมเพื่อกลบเสียงหัวเราะ แต่เสียงกระแอมของเขาดูเหมือนจะเป็นเสียงคำรามของสัตว์ป่ามากกว่าในความคิดของนางกำนัล เพราะนางสะดุ้งจนถอยหลังไปหนึ่งก้าวแทบจะทันที เออ...ก็ใช่ คือที่จริงข้ามาแจ้งข่าวการเข้าเฝ้าซิกมันต์...กษัตริย์แห่งฟีเลเซีย เจ้าหญิงเองก็อดสะดุ้งไม่ได้เช่นกัน แต่ก็ทรงรักษากริยาได้อย่างดี ทำไมท่านต้องมาเองล่ะ? ทำไมไม่ส่งทหารมาอย่างทุกที? ดามิก้าอดถามแทรกขึ้นไม่ได้ ซึ่งทุกคนก็คงสงสัยแต่อดใจที่จะไม่ถาม คงมีแต่ดามิก้าที่คิดอะไรก็พูดทันทีเท่านั้นแหละที่จะกล้าถามอย่างนี้ นางกำนัลถึงกับอ้าปากค้างที่ดามิก้ากล้าถามเช่นนี้กับเจ้าหญิง ฮารีซันต้องแกล้งกระแอมไอขัดขึ้นพลางเหลือบสายตามองไปยังดามิก้า ข้าได้รับแต่งตั้งให้มาดูแลและคอยประสานงานกับกองทัพฟูดินันโดยตรง นั่นจึงเป็นเหตุให้พวกท่านจะได้เจอหน้าข้าบ่อยขึ้น เจ้าหญิงตรัสยิ้มอย่างไว้องค์ เชิญเจ้าหญิงทางนี้ดีกว่า เดี๋ยวข้าจะเดินไปส่งท่านที่หน้าค่าย ฮารีซันไม่กล้าเสี่ยงที่จะให้ดามิก้าโพล่งถามอะไรอีก จึงคิดจะแยกออกมาคุยธุระเป็นการส่วนตัว จนเมื่อฮารีซันนำเจ้าหญิงและนางกำนัลเดินห่างไปแล้วดามิก้าจึงเอ่ยถามขึ้น นี่ข้าทำเรื่องอีกแล้วใช่ไหมนี่? ดามิก้ามองไปทางที่บุคคลทั้งสามเดินจากไป พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ คาร์นและทราเฮิร์นขณะลดเสียงให้เบาลง เจ้าพูดถูกเผง และขอบใจ...ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน นายพลทราเฮิร์นแสร้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้พูดตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังไม่แพ้กัน แต่ดวงตากลับมีประกายขบขันเจืออยู่ ซึ่งก็ทำให้คาร์นหัวเราะ หึ หึ ในลำคออย่างชอบใจ แต่ก็นับว่าเขาให้เกียรติเราเหมือนกันนะ เพราะเขาให้เจ้าหญิงมาเป็นผู้ดูแลพวกเรา ดามิก้าเอ่ยขึ้น ก็ดี อย่างน้อยพวกฟีเลเซียก็ยังรู้จักคิดอยู่บ้าง คาร์นกล่าว งั้นนี่ก็แสดงว่าพวกเราใกล้จะได้ออกรบกันแล้วสินะ ทราเฮิร์นเปรยขึ้นพลางกระชับทวนในมือ ข้ารอล้างแค้นแทบไม่ไหวเลยเชียวละ ดามิก้าเอ่ยอย่างมาดมั่น อีกไม่นานนี้แหละ คาร์นกล่าวเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวที่เริ่มปรากฏบนท้องฟ้า เจ้าหญิงเรจิน่ารู้สึกขอบคุณฮารีซันในใจที่ทำให้พระองค์ไม่ต้องตอบคำถามของดามิก้ามากมายนัก เพราะพระองค์ก็ยังไม่รู้จะแต่งคำอธิบายเหมาะ ๆ ได้อย่างไร ก็พระองค์จะบอกได้อย่างไรกันว่าพระองค์มาพบด้วยความรู้สึกผิดที่เริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจของพระองค์ โดยเฉพาะน้องชายของพระองค์เองนี่แหละที่ทั้งไม่ให้เกียรติและสร้างความลำบากให้มากที่สุด ไม่ว่าจะเรื่องเครื่องแต่งกายที่ทำให้วุ่นวายกันไปหมด เหตุผลที่ว่าเพื่อช่วยแบ่งแยกทหารได้อย่างชัดเจนว่าเป็นฝ่ายใดนั้นเป็นเหตุผลเพียงครึ่งเดียว แท้จริงแล้วน้องชายของพระองค์ทรงตั้งใจจะแยกกองทัพชาวป่าแห่งฟูดินันออกจากกองทัพอัศวินอันทรงเกียรติแห่งฟีเลเซียต่างหาก ไหนจะเรื่องการเข้าเฝ้าอีก ในเมื่อชาวฟูดินันมีน้ำใจอาสามาช่วยรบเช่นนี้ แต่ซิกมันต์กลับยังไม่อนุญาตให้เข้าเฝ้าจนกว่าทั้งกองทัพจะแต่งกายให้ความศิวิไลมากกว่านี้ ซึ่งแน่นอนว่าเหตุผลนี้ไม่ได้ถูกแจ้งให้ทางฟูดินันทราบแต่อย่างใด ดังนั้นด้วยความรู้สึกผิดและด้วยมิตรภาพที่เริ่มก่อตัวขึ้นสานต่อจากเมื่อครั้งยังเด็กทำให้พระองค์มาอยู่ที่นี่ ข้ามาแจ้งว่าซิกมันต์อนุญาตให้ท่านเข้าเฝ้าได้ในวันพรุ่งนี้ โดยจะมีนายพลจากเหล่าทัพต่าง ๆ เข้าร่วมด้วย เตรียมกองทัพของท่านให้พร้อม เราต้องการเร่งผลักดันกองทัพซาโลมให้ออกจากอาณาจักรของเราโดยเร็วที่สุด ทั้งเสื้อผ้าและอาวุธต่าง ๆ ก็เรียบร้อยเกือบหมดแล้ว ข้าคิดว่าพวกเราคงพร้อมที่จะทำศึกทันทีที่มีคำสั่งลงมา ฮารีซันกล่าว เจ้าหญิงเรจิน่าทรงพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ในคำตอบนั้น พระองค์ไม่ตรัสใด ๆ เหมือนทรงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สักพักใหญ่ ๆ จึงตรัสออกมาในที่สุด ข้าคิดว่าพวกท่านอาจจะรู้สึกลำบากใจกับมารยาทต่าง ๆ ของอาณาจักรเรา เออ...พวกเราอาจจะมองพวกท่านด้วยสายตาแปลก ๆ หรืออาจจะปฏิบัติต่อพวกท่านไม่ค่อยดีนัก... เจ้าหญิงตรัสพลางเหลือบมองไปทางนางกำนัลคนสนิทที่ส่งสายตาไม่ชอบใจเป็นระยะ ๆ ไปทางฮารีซันเมื่อเห็นว่าเขายังคงไม่พูดราชาศัพท์กับเจ้าหญิง และพระองค์ก็ทรงตั้งใจจะเอ่ยรวมไปถึงเรื่องในวันพรุ่งนี้ที่ฮารีซันจะได้เข้าเฝ้าซิกมันต์ด้วย คงไม่มีใครในฟีเลเซียจะรู้สึกรังเกียจพวกชาวป่ามากเท่ากับซิกมันต์อีกแล้ว จริง ๆ แล้วข้ารู้สึกขอบคุณเหตุการณ์เหล่านี้อยู่ไม่น้อย ฮารีซันตอบและยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าหญิงเรจิน่ามองเขาเหมือนไม่แน่ใจว่าพระองค์ฟังผิดหรือฮารีซันเสียสติกันแน่ ในขณะที่นางกำนัลมองเขาเหมือนเป็นตัวประหลาด ข้าเกรงว่าข้าจะไม่เข้าใจที่ท่านพูด ข้าหมายถึงข้ารู้สึกขอบคุณเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ เพราะมันทำให้ข้าได้เข้าใจความรู้สึกของชาวเผ่าป่าทมิฬมากยิ่งขึ้น เป็นเวลาหลายสิบปีมาแล้วที่ชาวป่าทมิฬถูกมองด้วยสายตารังเกียจเหยียดหยาม ไม่ว่าจะเพราะการอยู่ร่วมกันของสิ่งมีชีวิตต่างสายพันธุ์จนประสมปนเปกันไปหมด หรือจะเพราะลักษณะนิสัยความป่าเถื่อนโหดร้ายและพิธีกรรมหรือการปฏิบัติที่รุนแรงซึ่งแปลกประหลาดกว่าเผ่าอื่น ๆ ทำให้เผ่าต่าง ๆ ตั้งข้อรังเกียจและไม่คบค้าสมาคมกับเผ่าป่าทมิฬ ฮารีซันกล่าวตอบ เจ้าหญิงเรจิน่าทรงมองด้วยความประหลาดใจในความคิดของผู้นำแห่งฟูดินันผู้นี้ มุมมองในเรื่องต่าง ๆ ของฮารีซันช่างแตกต่างจากพระองค์และจากชาวฟีเลเซียทั้งหลายเหลือเกิน ความรู้สึกของผู้ที่ถูกมองด้วยสายตารังเกียจหรือ? พระองค์เคยคิดถึงมันบ้างไหมนะ? ชาวฟีเลเซียมีแต่ถูกสอนให้หยิ่งในศักดิ์ศรีภาคภูมิในเกียรติยศ และประณามคนที่ต่ำต้อยไร้เกียรติและศักดิ์ศรี เพิ่งจะมีฮารีซันเป็นคนแรกที่สอนให้พระองค์มองในจุดที่พระองค์ไม่เคยสังเกตนี้ ฝ่ายนางกำนัลเมื่อได้ยินดังนั้นก็เริ่มเกิดความละอายใจจนต้องเดินก้มหน้ามองแต่พื้นหญ้า ข้ายินดีที่ท่านคิดเช่นนั้น และหวังว่าเมื่อการเข้าเฝ้าในวันพรุ่งนี้เสร็จสิ้นลง ท่านจะยังคิดเช่นนี้อยู่ เจ้าหญิงตรัส Title: Re: @@ นิยายSMN Chapter 46 เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพงอกเงย @@ Post by: Little Lamb, the Little Angel on July 21, 2006, 05:46:06 PM พรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นหรือ? ฮารีซันอดถามไม่ได้
พรุ่งนี้ท่านก็จะรู้เอง นี่ก็เย็นมากแล้... เจ้าหญิงตรัส แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อกลิ่นของอาหารที่กำลังปรุงโชยมาเข้าจมูก พระองค์เพิ่งจะทรงสังเกตเห็นว่ากองทัพฟูดินันรอบตัวกำลังเริ่มปรุงอาหารมื้อค่ำกันอยู่ เจ้าหญิง?! ฮารีซันสงสัยที่จู่ ๆ เจ้าหญิงก็หยุดพูดกลางคัน กลิ่นอาหารนี่หอมจัง ข้าบอกไม่ถูกว่าหอมยังไง? เจ้าหญิงตรัสพลางก็เดินดุ่ม ๆ ตรงไปยังกลุ่มทหารที่กำลังปรุงอาหารอยู่ใกล้ที่สุดทันที ตายแล้ว! เจ้าหญิง เจ้าหญิงเพคะ นางกำนัลหน้าซีดวิ่งตามไปอย่างเร็วทำให้ฮารีซันต้องรีบวิ่งตามไปด้วย เจ้าหญิงทรงยื่นหน้าเข้าไปมองเหนือหม้อต้มซุปที่กำลังเดือดปุด ๆ อย่างรวดเร็วด้วยความสนอกสนใจ ทันทีที่ทหารฟูดินันเห็นเจ้าหญิงมาปรากฏตัวในทันทีทันใดก็พากันตกใจลุกขึ้นยืนและถอยห่างออกจากหม้อซุป ต่างยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำอะไรกันไม่ถูก ครั้นเมื่อเห็นฮารีซันเดินเข้ามาก็รีบส่งสายตาตื่น ๆ เหมือนจะให้ฮารีซันบอกว่าพวกเขาควรจะทำตัวอย่างไรกับเจ้าหญิงแห่งฟีเลเซีย ฮารีซันมองพวกเขาอย่างเข้าใจเพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะรับมือกับเจ้าหญิงที่มีความคิดและบุคลิกที่เกินกว่าจะคาดเดาผู้นี้อย่างไร เออ...เจ้าหญิง... ฮารีซันเอ่ยขึ้น แต่ก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะพูดอะไรดีเพื่อให้สถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้นี้ผ่านไปได้ด้วยดี พวกเจ้ากำลังปรุงอะไรกันอยู่? เจ้าหญิงตรัสถามน้ำเสียงกระตือรือร้น ซึ่งฮารีซันเองก็มองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นแวววับอยู่ภายในดวงตาสีมรกตนั้น เขายิ้มออกมาในที่สุดก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับกลุ่มทหารเพื่อจะให้ความมั่นใจกับเหล่าทหารชาวป่า สกาโล่ต้ม นายทหารตอบสายตายังคงเหลือบมองฮารีซันเป็นพัก ๆ พระเจ้าช่วย! พวกเขากินหนอน นางกำนัลคนสนิทร้องเสียงหลงจนทุกคนตกใจ แต่...แต่พวกเราหาสกาโล่ไม่ค่อยได้ที่นี่ เลยไม่ได้ใส่ พวกเราใส่อะไรที่รสชาติคล้าย ๆ กันแทน ทหารอีกคนรีบพูดด้วยความตกใจ ในขณะที่นางกำนัลยกมือขึ้นทาบอกและถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใส่อะไรเหรอ? เจ้าหญิงอยากรู้ พวกเราใส่สกาลิโอ้ นายทหารกล่าวตอบหน้าตาเฉย พระเจ้าช่วย! พวกเขากินแมลง คราวนี้นางกำนัลร้องเสียงแหลมปรี๊ด สายตามองเจ้าหญิงด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด นี่เป็นการกินที่ระ.... เจ้าหญิงเรจิน่าทรงยกมือขึ้นบีบแก้มทั้งสองข้างของนางกำนัลคนสนิทก่อนจะทันพูดคำว่า ไร้วัฒนธรรมที่สุดในโลก จบ ซึ่งทั้งฮารีซันและนายทหารต่างก็ยืนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เจ้าหญิงทรงหันกลับมายิ้มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าสกาโล่และสกาลิโอ้ ใช้แทนกันได้ เจ้าหญิงทรงอยากจะหมายถึงกินได้ด้วย สกาลิโอ้มันตัวเล็กกว่า แต่รสชาติก็คล้าย ๆ กัน นายทหารอีกคนตอบแม้จะยังมองนางกำนัลด้วยสีหน้างง ๆ แล้วมีอะไรในหม้อนี้บ้างล่ะ? เจ้าหญิงตรัสถามต่อ สกาโล่ต้มที่ฟูดินันจะทำกินเวลาหนาวหน่ะ เพราะใส่สมุนไพรหลายชนิดและมีรสชาติที่เผ็ดออกเปรี้ยวนิด ๆ ทำให้รู้สึกอบอุ่นสดชื่นและบำรุงร่างกายด้วย ฮารีซันกล่าวยิ้ม ๆ พลางหยิบเศษใบสมุนไพรบางส่วนที่เหลือให้เจ้าหญิงดู โอ้...อันนี้ข้ารู้จัก เจ้าหญิงทรงร้องอย่างตื่นเต้นและหยิบใบไม้ใบเล็ก ๆ ที่มีสีเขียวเข้มอมแดงขึ้นมา พวกเราใช้ดมเวลาไม่สบาย กลิ่นของมันทำให้หายใจได้สะดวกขึ้น มันให้ประโยชน์มากกว่าถ้าท่านกินมันเข้าไปแทนที่จะใช้ดมเฉย ๆ ฮารีซันกล่าวยิ้ม ๆ ข้าไม่ยักรู้ว่ามันกินได้ด้วย เจ้าหญิงทรงขมวดคิ้วยกใบไม้ขึ้นมาดม รสชาติมันเป็นยังไง? ใบนี้ถ้าถูกทำให้สุกแล้วจะให้รสชาติเผ็ดซ่าที่ลิ้นและเปรี้ยวหน่อย ๆ เจ้าหญิงจะลองชิมดูไหม? ฮารีซันเอ่ยชวน ชิมเหรอ? เจ้าหญิงทรงมองซุปในหม้ออย่างชั่งใจ ไม่ได้นะเพคะ มันอาจจะเป็นยาพิษก็ได้ นางกำนัลพูดอย่างตกใจ เจ้าหญิงแห่งฟีเลเซียจะกินแมลงได้อย่างไร? เหลวไหล ถ้าเป็นยาพิษพวกเขาจะกินกันได้รึ? เจ้าหญิงตรัสตอบยิ้มขำ พอจะเข้าใจความกลัวของนางกำนัล พระองค์อาจจะอาหารเป็นพิษหรือ..หรืออาจจะป่วยก็ได้ นั่นมันแมลงนะเพคะ ไม่มีใครในฟีเลเซียกินแมลง นางกำนัลพูด แค่คิดว่าต้องกินซุปในหม้อนั่นนางก็ตัวสั่นและขนลุกด้วยความขยะแขยงแล้ว พวกเจ้าจะว่าอะไรหรือเปล่า? ถ้าข้าจะชิมสกาลิโอ้ต้มของพวกเจ้า เจ้าหญิงถาม แม้จะยังคงมีความลังเลอยู่ ซึ่งเหล่าทหารก็ส่ายหน้าอย่างยินดี ไม่แสดงอาการรังเกียจเลยแม้แต่น้อย ในขณะที่นางกำนัลหน้าซีดลงไปทุกขณะ พระองค์ทรงคิดแล้วหรือเพคะ? นั่นมันสกาลิโอ้นะเพคะ นางกำนัลกระซิบใกล้ ๆ อย่างสิ้นหวัง แมลงนะเพคะ Title: Re: @@ นิยายSMN Chapter 46 เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพงอกเงย @@ Post by: Little Lamb, the Little Angel on July 21, 2006, 05:47:40 PM ตักเลย ข้าอยากลองชิมดู เจ้าหญิงตรัสอย่างเด็ดเดี่ยวเมื่อตัดสินใจได้ในที่สุด ฝ่ายนางกำนัลก็ทำเสียงแหลมแปลก ๆ เหมือนจะเป็นการร้องห้ามเล็ดรอดออกมา
ฮารีซันยิ้มกว้างในขณะที่นายทหารรีบกุลีกุจอตักสกาลิโอ้ต้มให้ทันที เจ้าหญิงทรงรับชามซุปมาพิจารณาเป็นครั้งสุดท้าย ซุปก็ไม่ได้หน้าตาเลวร้ายนัก สกาลิโอ้ก็ไม่มีปีกหัวหรือขาให้เห็นแล้ว พระองค์ยกชามซุปขึ้นดมกลิ่น ที่จริงมันหอมมากเสียด้วย ซ้ำกลิ่นสมุนไพรที่คุ้นเคยยังส่งกลิ่นขึ้นมาเตะจมูก เมื่อไม่มีช้อนซุปให้ใช้ก็คงต้องยกดื่มจากชามโดยตรง เจ้าหญิงคิดได้ดังนั้นแล้วก็ยกขึ้นดื่มเข้าไปอึกใหญ่พร้อมกับเสียงร้องแหลมของนางกำนัลที่ทำท่าเหมือนจะเป็นลม ฮารีซันซึ่งสังเกตท่าทางของเจ้าหญิงตลอดตั้งแต่ต้น ทำให้เขาต้องมองเจ้าหญิงด้วยความทึ่งอีกครั้ง เมื่อเทียบกับนางกำนัลหรือชาวฟีเลเซียคนอื่น ๆ แล้ว เห็นได้ชัดว่าเจ้าหญิงแตกต่างจากชาวฟีเลเซียทั่วไปเหลือเกิน เจ้าหญิงมีความคิดเป็นของตัวเองไม่ติดกับกรอบวัฒนธรรมของชาวฟีเลเซีย รักที่จะเรียนรู้และกล้าที่จะลองทำอะไรที่ไม่รู้จัก สนอกสนใจในทุกสิ่งที่แปลกใหม่รอบตัวอยู่เสมอ แต่ตอนนี้เขาอยากรู้ว่าเจ้าหญิงจะรู้สึกอย่างไรกับซุปชามนี้ อืม เจ้าหญิงทรงทำเสียงขึ้นจมูก อืม พระองค์ทำเสียงอีกครั้งก่อนจะกลืนซุปลงคอแล้วหัวเราะร่วน ดวงตาเต้นระริกอย่างร่าเริง ข้าบอกตรง ๆ เลยนะว่ามันอร่อยดีทีเดียว แม้จะรสจัดไปนิดสำหรับข้า ข้าไม่เคยคิดเลยว่าสกาลิโอ้จะทำเป็นอาหารที่อร่อยได้ ข้าชักจะอยากไปทดลองกินสกาโล่ต้มของแท้ที่ฟูดินันดูซะแล้ว ฮารีซันและนายทหารต่างก็ยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจในอาหารพื้นบ้านของพวกตน ทว่านางกำนัลกลับทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงนั้น เจ้าหญิงเห็นดังนั้นก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เจ้าลองดูสักคำสิ ว่าแล้วเจ้าหญิงก็ทรงยื่นชามซุปเข้าไปใกล้ปากของนางกำนัล นางกำนัลร้องเสียงหลงรีบถอยหลังก่อนจะก้าวพลาดสะดุดก้อนหินล้มหงายหลังลงไปนอนแผ่กับพื้น เจ้าหญิงอดไม่ได้ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่น คนอื่น ๆ เมื่อเห็นดังนั้นก็หัวเราะตามเจ้าหญิงไปด้วย ฮารีซันเม้มปากพยายามกลั้นหัวเราะขณะยื่นมือไปให้นางกำนัลเพื่อช่วยดึงเธอขึ้น นางกำนัลอายจนหน้าแดงที่หงายหลังลงไปนอนกับพื้นต่อหน้าชาวป่า เมื่อฮารีซันยื่นมือให้นางก็มองอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่คิดว่านี้คงเป็นทางออกเดียวที่จะทำให้อายน้อยลง อย่างน้อยก็ไม่ต้องตะเกียกตะกายลุกขึ้นเอง คิดแล้วก็ยื่นมือไปให้ ฮารีซันกระตุกเบา ๆ เพียงครั้งเดียวนางก็ตัวลอยขึ้นทันทีจนอดร้องออกมาด้วยความตกใจไม่ได้ ทำให้คนอื่น ๆ หัวเราะหนักกว่าเดิมในขณะที่นางกำนัลหน้าแดงหนักกว่าเดิมเช่นกัน คราวนี้แดงไปถึงใบหูเลยทีเดียว เอาล่ะ... เจ้าหญิงพยายามสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อหยุดหัวเราะ เมื่อคิดว่าน้ำเสียงมั่นคงดีแล้วจึงตรัสขึ้น ข้าคิดว่าพวกเราไปกันต่อดีกว่า เดียวพาลจะค่ำมืดเสียก่อน ตรัสแล้วก็ทรงยกชามซุปขึ้นดื่มอีกครั้งก่อนจะส่งชามคืนให้พวกทหาร ขอบใจนะ เอาไว้ข้าจะมาลองชิมอาหารชนิดอื่นดูบ้าง พวกทหารรับชามซุปกลับมาพร้อมกับยิ้มกว้าง ใครจะคิดว่าชาวฟีเลเซียที่แสนเย่อหยิ่งจะอยากมากินอาหารของพวกชาวป่า แถมยังเป็นถึงเจ้าหญิงอีกด้วย ฮารีซันกล่าวขอบใจกลุ่มทหารแล้วจึงพาเจ้าหญิงออกเดินต่อ ข้าพูดจริง ๆ นะ ถ้ามีเวลามากกว่านี้อีกสักหน่อยข้าก็อยากจะลองชิมอาหารชนิดอื่น ๆ ของพวกท่านดู เจ้าหญิงตรัสอย่างอารมณ์ดี ดวงตายังเป็นประกายสดใสจากการได้หัวเราะอย่างสุดเสียงเมื่อสักครู่ พระองค์เหลือบมองท้องฟ้าที่เย็นค่ำด้วยความเสียดายน้อย ๆ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องมอง หน้าของข้ามีอะไรผิดปกติหรือ? ไม่มีอะไรผิดปกติหรอก เพียงแต่ข้าสังเกตมานานแล้ว ข้าคิดว่าดวงตาของเจ้าหญิงมีสีเขียวที่สวยมาก เวลาปกติก็ดูเป็นสีเขียวมรกต แต่พอกระทบกับแสงยามเย็นเช่นนี้กลับกลายเป็นสีเขียวอ่อนอมส้มไม่เหมือนกับพวกเราชาวฟูดินันที่มีแต่ดวงตาสีน้ำตาลและดำเท่านั้น ข้าคิดว่าดวงตาของท่านสวยมากทีเดียว ฮารีซันพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้เจ้าหญิงเรจิน่าถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ได้แต่ทรงขมวดคิ้วน้อย ๆ มองหัวหน้าเผ่าฟูดินันด้วยความสงสัย พยายามหาความนัยที่แอบแฝงในคำพูดของเขาแต่ก็ไม่พบ ขอบคุณ เจ้าหญิงตรัสออกมาในที่สุด สามหาว เจ้าช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เจ้าพูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า? นางกำนัลลืมความอายเมื่อสักครู่ไปแล้ว รีบก้าวออกมายืนขวางเจ้าหญิงไว้ ทำไมหรือ? ข้าไม่ได้บอกว่าดวงตาของเจ้าหญิงน่าเกลียดเสียหน่อย ข้าชมว่าสวยนะ ทำไมเจ้าถึงต้องโกรธด้วยละ? ฮารีซันมองนางกำนัลตาปริบ ๆ ถามด้วยความประหลาดใจในปฏิกิริยาของนางกำนัลอย่างที่สุด ไม่เข้าใจสักนิดว่าตนทำผิดอะไร แนนซี่ (Nancy, the Maid of Regina) เจ้าอยู่เงียบ ๆ สักพักหนึ่งได้ไหม? เจ้าหญิงเรจิน่าแกล้งเรียกชื่อนางกำนัลเสียงดังเพื่อให้นางหยุดพูด นางกำนัลถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินชื่อที่เจ้าหญิงทรงเรียก หม่อมฉันไม่ได้ชื่อแนนซี่นะเพคะ หม่อมฉันชื่อแนนเนต(Nannette)ต่างหาก แนนเนตระล่ำระลักบอก เมื่อเจ้าหญิงทรงเปลี่ยนชื่อของเธออีกแล้ว แนนซี่ก็เป็นคำเรียกสั้น ๆ ของแนนเนตยังไงละ เจ้าหญิงยิ้มร่าเมื่อได้ที เรียกสั้น ๆ อะไรกันเพคะ มันก็สองพยางค์เท่ากันไม่ใช่หรือเพคะ? ชื่อแนนซี่ฟังดูธรรมดาจะตาย แล้วชื่อแนนเนตไม่ธรรมดารึ? งั้นเจ้าจะเรียกข้าว่าเรจี้ก็ได้นิ จะได้เสมอกัน เจ้าหญิงเรจิน่าทรงยิ้มยิงฟันทำหน้าเป็นใส่ เมื่อได้แกล้งแนนซี่ทีไร พระองค์ก็ทรงหยุดไมได้ทุกที ข้าชื่อแนนเนตนะ นางกำนัลรีบหันไปบอกฮารีซันเพราะเกรงว่าเขาจะเข้าใจผิด ทว่าฮารีซันกลับยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เขาตามความคิดของเจ้าหญิงและนางกำนัลไม่ทันจริง ๆ เมื่อครู่ก็เพิ่งจะโกรธเขา ตอนนี้กลับมาเถียงกันเองเสียแล้ว Title: Re: @@ นิยายSMN Chapter 46 เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพงอกเงย @@ Post by: Little Lamb, the Little Angel on July 21, 2006, 05:50:46 PM ข้าเกรงว่าจะตามความคิดของพวกท่านไม่ทัน ฮารีซันพูดพลางหันไปมองเจ้าหญิงที นางกำนัลที และข้ายังไม่เข้าใจว่าข้าพูดอะไรผิดไปหรือ?
โอ... ขออภัย เรื่องเมื่อครู่ท่านอย่าถือสาเลย เจ้าหญิงบอกปัด ไม่ได้นะเพคะ ไม่มีผู้หญิงฟีเลเซียคนไหนที่ได้ยินคำพูดแบบเมื่อกี้แล้วจะทนเฉยอยู่ได้ เขาจะต้องโดดตบสักฉาดสองฉาดแน่ ๆ แนนเนตออกโรงปกป้องเจ้านายเต็มที่ แล้วเจ้าหญิงไม่ใช่ผู้หญิงฟีเลเซียหรือ? ฮารีซันถามต่อด้วยความสงสัยหนักเข้าไปใหญ่ แนนเนตอ้าปากพูดไม่ออกในขณะที่เจ้าหญิงเรจิน่าหัวเราะลั่น ข้าเป็นผู้หญิงฟีเลเซีย...ที่ออกจะแปลกกว่าผู้หญิงทั่วไปสักหน่อย เจ้าหญิงเรจิน่าทรงหยุดคิดชั่งใจกับความลืมตัวของพระองค์เมื่อครู่ แต่เมื่อคิดได้ว่าชาวป่าผู้แทบจะไม่มีจริตมารยาและไม่ได้สนใจในเกียรติยศอันสูงส่งของฟีเลเซียเลยผู้นี้ ก็ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่พระองค์จะต้องวางตัวราวกับเจ้าหญิงผู้สูงส่งให้เหนื่อยแรง อยู่ในค่ายของฟูดินันโดยไม่ต้องคอยระวังกิริยาท่าทางจากสายตาคาดหวังของชาวฟีเลเซีย ได้มีโอกาสผ่อนคลายอิริยาบถมากขึ้นก็ดีเหมือนกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ยิ้มกว้าง ข้าเป็นคนที่ทำอะไรก็ไวไปหมดเช่นนี้แหละ อีกหน่อยท่านก็คงจะชินไปเอง เจ้าหญิงตรัส เอาล่ะ อีกเดี๋ยวก็ถึงประตูค่ายแล้ว จากนี้ไปเดี๋ยวข้าจะเดินไปเอง ท่านกลับไปทำธุระต่อเถอะ สายันต์สวัสดิ์ อ่า...เออ...สา...สายันต์สวัสดิ์ ฮารีซันเอ่ยตอบงง ๆ มองเจ้าหญิงที่ตัดสินใจอะไรปุบปับจนทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง แต่ก็เอ่ยลาในที่สุด เจ้าหญิงทรงออกเดินต่อไปพลางอดยิ้มขำเมื่อนึกถึงใบหน้าของฮารีซันไม่ได้ แกล้งเขาก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ มีเรื่องสนุก ๆ ให้ทำอีกแล้ว ...ทรงนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไรเพคะ? เสียงแนนซี่ดังแว่วเข้ามาขัดจังหวะความคิดของพระองค์ เจ้าพูดว่าอะไรนะ แนนซี่? เจ้าหญิงตรัสถามอีกครั้ง แนนเนตเพคะ นางกำนัลไม่ลืมทักท้วง หม่อมฉันหมายความว่าพระองค์ยอมให้เจ้าหัวหน้าคนป่านั่นล่วงเกินพระองค์ได้อย่างไร? ช่างพูดจาเกี้ยวพาราสีพระองค์อย่างไม่มียางอาย ถ้าใคร... เจ้าหญิงทรงยกมือขึ้นบีบจมูกแนนซี่จนต้องหยุดพูดในทันที เมื่อรออยู่นานแต่ก็ยังทรงบีบจมูกไม่ปล่อย นางกำนัลก็เริ่มจะทนไม่ไหวและต้องใช้ปากหายใจแทน อืม...หยุดพูดแล้ว เจ้าหญิงทรงปล่อยขณะพูดไปยิ้มไป ข้าเห็นเจ้าพูดเยอะแยะเหลือเกิน จนข้านึกว่าเจ้าพูดได้โดยไม่ต้องหายใจเสียอีก ฝ่าบาทอ่ะ แนนซี่ยกมือขึ้นลูบจมูกป้อย ๆ เขาดูไม่ได้มีเจตนาจะเกี้ยวพาราสีข้าเสียหน่อย ใบหน้าเขาก็ดูซื่อ ๆ ไม่มีอะไรแอบแฝง ข้าคิดว่าเป็นอุปนิสัยของพวกเขามากกว่าที่คิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้น ไม่มีมารยา พระองค์ทรงคิดอย่างนั้นหรือเพคะ? นางกำนัลยังคงเคลือบแคลงด้วยนิสัยของชาวฟีเลเซียที่ไม่ยอมไว้ใจคนแปลกหน้า เจ้าก็รอดูไปแล้วกันว่าจริงอย่างที่ข้าพูดรึเปล่า? เจ้าหญิงเรจิน่าตรัสขณะที่เดินไปถึงม้าสีขาวปลอดสองตัวที่ทรงผูกไว้ที่หน้าค่ายพร้อมกับแนนซี่ ทรงเหวี่ยงตัวขึ้นบนหลังม้า ไปเถอะ ได้เวลากลับกันเสียที s [/b]การพบปะระหว่างกษัตริย์ซิกมันต์ที่สามแห่งฟีเลเซียและฮารีซันแห่งฟูดินันกินเวลาล่วงเลยไปกว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว ฮารีซันเลือกเซนทอร์ทราเฮิร์นมาเข้าเฝ้าด้วยเท่านั้น เพราะด้วยคำแนะนำของเจ้าหญิง เขาแน่ใจว่าหากนำดามิก้าและคาร์นมาด้วย ปฏิกิริยาที่ทั้งสองฝ่ายจะมีให้กันคงจะรุนแรงยิ่งขึ้น แม้การเข้าเฝ้าจะล่วงเลยไปถึงช่วงวางแผนการรบแล้ว แต่ทุกคนที่เข้าร่วมประชุมต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่ากษัตริย์ของพวกชาวป่ายังสร้างความประทับใจใด ๆ ให้แก่กษัตริย์ซิกมันต์ผู้เย่อหยิ่งได้ไม่มากนัก พระองค์ดูจะยังคงไม่พอใจการแต่งตัวรวมไปถึงมารยาทต่อชนชั้นสูงของเขา กระนั้นก็ดี ด้วยความช่วยเหลือของเจ้าหญิงเรจิน่าและจอมทัพชาร์ลจึงทำให้การประชุมยังคงดำเนินต่อไปได้ ดังที่ท่านเห็นจากสนามรบจำลองนี้ ชาร์ลอธิบายถึงผังเมืองของเมืองโครีธาและการวางค่ายของพวกซาโลม โดยที่สายตาของฮารีซันและทราเฮิร์นดูจะตื่นตากับสนามรบจำลองที่ดูเหมือนเมืองจริง ๆ ที่ถูกย่อขนาดลง หากเป็นการรบที่เผ่าของพวกเขา อย่างดีก็คงเป็นแค่แผนที่หนังสัตว์ที่มีตัวหมากหินหรือไม้สลักแทนค่ายและกองทัพของศัตรูเท่านั้น เสียงกระแอมของชาร์ลที่พยายามจะเรียกความสนใจของคนทั้งสองให้กลับมาอยู่ที่การอธิบายของเขาทำให้เหล่านายพลแห่งฟีเลเซียต้องแอบหัวเราะด้วยความขบขันคนป่าทั้งสอง ในขณะที่กษัตริย์ซิกมันต์ซึ่งนั่งเท้าแขนอยู่บนบัลลังก์ก็ทรงเค้นเสียงหัวเราะขึ้นจมูกอย่างดูแคลน ขอโทษนะ ข้าเพียงแต่คิดว่าแบบจำลองสนามรบพวกนี้ดูสวยงามและสมจริงมาก เชิญท่านพูดต่อเถอะ ฮารีซันพูดตามตรงด้วยรอยยิ้มที่เจืออยู่บนใบหน้าทำให้ชาร์ลเองรู้สึกผิดคาดอยู่เหมือนกัน เพราะเขาคาดหวังว่าจะได้เห็นความกระดากอายหรือไม่ก็ความโกรธเคืองตามแบบฉบับชายชาตินักรบที่ถูกดูถูก Title: Re: @@ นิยายSMN Chapter 46 เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพงอกเงย @@ Post by: Little Lamb, the Little Angel on July 21, 2006, 05:52:15 PM เออ... ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ฟีเลเซียและซาโลมต่างผลัดกันเข้าโจมตีอีกฝ่ายเพื่อชิงเมืองคืน แต่ก็ยังไม่มีใครทำสำเร็จ เวลานี้หน่วยสอดแนมของเรารายงานมาว่าพวกซาโลมกำลังเตรียมกองทัพเพื่อบุกโจมตีระลอกใหม่ ซึ่งเราเองก็เตรียมจะบุกชิงเมืองทั้งสองของเราคืนเช่นกัน แต่ดูท่าว่าทางฝ่ายซาโลมคงจะบุกมาถึงก่อน ดังนั้นเราจึงต้องเป็นฝ่ายตั้งรับในครั้งนี้ ซึ่งเราคาดว่ากองทัพซาโลมอาจจะเคลื่อนทัพมาถึงในอีกสิบวันข้างหน้า ชาร์ลอธิบายสถานการณ์เสียงเครียด
แล้วพวกท่านมีแผนจะรับมืออย่างไร? ฮารีซันเอ่ยถาม ฟีเลเซียจะเป็นกองทัพหน้าและเป็นกองทัพหลักในการรบ ซิกมันต์ประกาศ ส่วนพวกเจ้าจะเป็นกองกำลังเสริมที่ออกไปหนุนทัพอัศวินที่จะออกไปรบนอกกำแพงเมือง ทราเฮิร์นเหลือบมองกษัตริย์ซิกมันต์ทันที ฮารีซันถามถึงแผนรับมือ แต่กษัตริย์องค์นี้กลับรีบกล่าวถึงลำดับความสำคัญของกองทัพ เขาเคยรู้ว่าชาวฟีเลเซียให้เกียรติและศักดิ์ศรีมาเหนือสิ่งอื่นใด แต่กษัตริย์องค์นี้กังวลเรื่องเกียรติและศักดิ์ศรีมากที่สุดในอาณาจักรเลย หรือจะเรียกว่าคลั่งดี? นายทัพเซนทอร์ได้แต่คิดในใจ หากเทียบกองกำลังที่ซาโลมยกมาในครั้งนี้ ถือว่าเรามีกองทัพที่ได้เปรียบกว่า ดังนั้นถ้าทำได้เราจะรวบหัวรวบหางพวกซาโลมเสียเลย เราจะให้กองทัพฟูดินันซุ่มอยู่นอกกำแพงเมือง เมื่อกองทัพซาโลมมาถึง พลธนูบนป้อมกำแพงจะจัดการทัพหน้าของพวกมัน ทัพนก ทัพมังกรและทัพเปกาซัสจะโจมตีจากด้านบน เพื่อคอยป้องกันทัพอัศวินที่ทะยานออกจากประตูเมืองอย่างรวดเร็วที่สุด เราจะทะลวงฝ่ากองทัพผีเข้าไปจัดการกับพวกที่เป็นมนุษย์ ชาร์ลชี้ตำแหน่งต่าง ๆ ในแผนที่จำลองอย่างรวดเร็ว ส่วนกองทัพฟูดินัน พวกท่านจะเป็นกองทัพเสริมคอยระวังหลังและเปิดทางให้ทัพอัศวินเวลาถอนกำลัง เพราะเราจะปล่อยให้พวกมันบางส่วนหนีโดยจะปะปนบอมเบอร์แมชชีนหุ่นระเบิดสังหารที่นักประดิษฐ์ทิโมธีประดิษฐ์ขึ้นรวมไปกับซากศพที่พวกมันนำกลับไปด้วย ถ้าเป็นดังคาดหุ่นสังหารจะถูกสั่งการให้ระเบิดตัวเองที่ประตูเมืองและคงสร้างความเสียหายมากพอให้กับประตูเมือง จากนั้นเราจะยกทัพใหญ่ตามออกไปและบุกตีเมืองคืนทันที พวกซาโลมคงไม่คาดว่าเราจะบุกตีเมืองทันทีหลังจากที่เพิ่งโดนพวกมันบุก ดังนั้นการป้องกันน่าจะหละหลวมกว่าที่ควรจะเป็น ฟังดูเป็นระเบียบแบบแผน ฮารีซันเปรย แน่นอนอยู่แล้ว กษัตริย์ซิกมันต์ได้จังหวะตรัสข่มทันที เพราะกองทัพแห่งฟีเลเซียมีมาตรฐานเรื่องระเบียบและวินัยสูง และข้าหวังว่ากองทัพของเจ้าจะมีเช่นกัน กษัตริย์ซิกมันต์ตรัสโดยไม่ได้คิดว่ากองทัพฟูดินันจะมีระเบียบวินัยสักนิด แค่ที่พระองค์เห็นก็เกินพอแล้ว ได้โปรดเถอะ ซิกมันต์ เจ้าหญิงเรจิน่าทรงกระซิบเสียงเบาแค่พอได้ยินกันสองคน ข้าไม่ได้ขอให้พวกมันมาช่วยรบนะ กษัตริย์ซิกมันต์ตรัสตอบด้วยเสียงเบาพอกัน แต่ก็เต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองที่พี่สาวเข้าข้างพวกคนป่า เรื่องการวางกำลังและวางแผนการรบของกองทัพฟูดินัน กองทัพฟีเลเซียคงไม่เข้าไปก้าวก่าย เพราะท่านคงจะเข้าใจอุปนิสัยและความถนัดของทหารของท่านเอง ชาร์ลกล่าวเสริมเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น ข้าเข้าใจ ข้าจะจัดวางกำลังกองทัพให้สอดคล้องกับที่พวกท่านวางแผนไว้ ฮารีซันตอบอย่างใจเย็น ในส่วนของข้าคงมีเท่านี้แหละ ส่วนเรื่องรายละเอียดต่าง ๆ ของกองทัพซาโลม ข้าจะให้คนนำรายงานไปให้ท่านศึกษาที่ค่าย ชาร์ลกล่าวถึงรายงานและรูปแบบของกองทัพรวมถึงจุดอ่อนจุดแข็งของทหารในกองทัพซาโลมตามที่เขาและเหล่าแม่ทัพศึกษามา ขอบคุณ มันคงเป็นประโยชน์มาทีเดียว ฮารีซันตอบอย่างจริงใจ ซึ่งชาร์ลก็พยักหน้ารับคำเงียบ ๆ ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวไปจัดเตรียมกองทัพก่อน สิบวันสำหรับเตรียมกองทัพให้ทำความคุ้นเคยกับสนามรบและภูมิประเทศแถบนี้ถือว่าสั้นไปหน่อย ดังนั้นยิ่งเริ่มทำความคุ้นเคยเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี เชิญใช้เวลาของพวกเจ้าให้เต็มที่ ข้าก็อยากจะดูฝีมือการรบของพวกคนป่าดูเหมือนกัน กษัตริย์ซิกมันต์กล่าวเสียงเรียบแต่ใบหน้าแสดงถึงความยโสอย่างไม่ปิดบัง ทราเฮิร์นยืดตัวขึ้นทันที ทว่าฮารีซันนั้นไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมาเลยทำให้ทราเฮิร์นยอมอยู่นิ่ง ๆ ฮารีซันค้อมศีรษะให้ทุกคนเพื่อบอกลาก่อนจะเดินนำทราเฮิร์นออกจากห้องไป ชาร์ลมองตามหลังผู้นำชาวป่าไปประหลาดใจกับความอดทนอดกลั้นของฮารีซันเป็นที่สุด ชาวฟีเลเซียไม่มีใครยอมถูกหยามเช่นนี้แน่ ทำไมชาวบ้านป่าผู้นี้ถึงทนได้ถึงขนาดนี้? ฝ่ายเจ้าหญิงเรจิน่าผู้ทรงคอยสังเกตปฏิกิริยาของฮารีซันตลอดการเข้าเฝ้าในครั้งนี้ ทั้งความรู้สึกสีหน้าท่าทาง การแสดงออกหรือแม้แต่คำพูดจา เพราะทรงอดเป็นห่วงนิสัยของซิกมันต์ไม่ได้ว่าจะทำให้ผู้นำชาวป่าขุ่นเคืองขึ้นเมื่อใด โดยไม่รู้ตัวว่าพระองค์ไม่ได้ละสายตาไปจากเขาเลยตลอดการเข้าเฝ้า และนั้นทำให้พระองค์ได้เห็นความอดทนอดกลั้นอย่างไม่น่าเชื่อจากเขา นอกจากเขาจะมีความอ่อนน้อมถ่อมตนและมีความสุภาพแล้ว เขายังมีความอดทนอดกลั้นสูงอีกด้วย ความรู้สึกดี ๆ ต่อผู้ชายคนนี้เริ่มก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของพระองค์ มันทำให้พระองค์อยากรู้จักผู้ชายคนนี้มากขึ้น ฮารีซันแห่งฟูดินัน Title: Re: @@ นิยายSMN Chapter 46 เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพงอกเงย @@ Post by: Little Lamb, the Little Angel on July 28, 2006, 03:01:53 PM มาเม้าส์กันต่อที่นี่ค่ะ
http://www.santoninogame.com/yabb/index.php?topic=23000.0 |